Συνέντευξη στη Φωτεινή Παπαδάκη
«Και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό της πιο λειψό. Σας εθολώσαν τα λεφτά…», αυτή η φράση από την αγαπημένη ελληνική ταινία «Ξύπνα Βασίλη», δείχνει να αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό που βιώνουμε σήμερα. Είναι γεγονός ότι ουδείς εμίσησε το χρήμα και αυτή η αγάπη για τα «τάλαρα» είναι η αιτία για τους περισσότερους πολέμους ανά τον κόσμο.
«Η ειρήνη είναι μια ουτοπία, δεν παύει όμως να είναι μια διαχρονική επιθυμία», δηλώνει ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε συνέντευξή του στο «Π», με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Ειρήνη» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο...
Ο αγαπημένος ηθοποιός, που έχει χαραχθεί στην καρδιά των Ελλήνων για το ψηλόλιγνο παρουσιαστικό του και τις ατάκες του σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, δηλώνει ξεκάθαρα πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένας πόλεμος εξόντωσης και τονίζει πως «ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο». Ο κινηματογραφικός Βασίλης Βασιλάκης που στην ταινία δείχνει να τρελαίνεται όταν βλέπει πως το χρήμα κυριεύει τα πάντα γύρω του, στέλνει το δικό του μήνυμα αφύπνισης και φωνάζει: «Ξύπνα Έλληνα»!
Φέτος, το κοινό σας απολαμβάνει στην παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Πείτε μου λίγα λόγια για το ανέβασμα της αρχαίας κωμωδίας
Την παράσταση σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης, ο οποίος πιστεύω ότι έχει κάνει την καλύτερη δουλειά από τότε που παρουσιάστηκε η συγκεκριμένη αρχαία κωμωδία. Κατά την άποψή μου, η «Ειρήνη» δεν είναι από τα δυνατά έργα του Αριστοφάνη, ωστόσο, όπως παρουσιάζεται από τον Χατζάκη, έχει την ίδια- ίσως και μεγαλύτερη δύναμη από έργα όπως είναι η Λυσιστράτη. Πραγματικά είναι μια παράσταση, την οποία παρακολουθεί ο κόσμος με τρομερό ενδιαφέρον και ενθουσιασμό και αυτό δεν το λέω για πλάκα. Αν έρθετε να δείτε τον κόσμο που έρχεται στην παράσταση θα καταλάβετε. Προσωπικά, είμαι πολύ ευτυχής που συμμετέχω. Συνεργάζομαι με πολύ αγαπημένα πρόσωπα, νέους ανθρώπους, που πιστεύω ότι είναι οι κληρονόμοι της δικής μου γενιάς, όπως είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Φάνης Μουρατίδης.
Η «Ειρήνη» θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα, που έχουν γραφτεί ποτέ. Τι έχει να μας προσφέρει-πιστεύετε-η συγκεκριμένη παράσταση;
Πάντα έχει να προσφέρει κάτι. Το θέμα της «Ειρήνης» είναι μια αναφορά διαχρονική και πάντα καλοδεχούμενη από τους ανθρώπους. Όλοι θέλουμε να υπάρχει ειρήνη, οπότε αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο καθιστά το έργο πολύ ευπρόσδεκτο και πολύ γλυκό. Αλλά μέσα από την «Ειρήνη» βγαίνουν και στιγμές, που άπτονται κατά κάποιον τρόπο, της σημερινής κατάστασης. Βασικό σημείο είναι η «Παράβαση», την οποία κάνω εγώ. «Παράβαση» είναι όταν ο χορός σταματάει απότομα τη δράση και βγαίνει ο ποιητής-ίσως ο ποιητής να είναι ο ίδιος ο Αριστοφάνης-ο οποίος διηγείται τη ζωή εκείνης της εποχής. Ο ποιητής στην παράσταση είμαι εγώ και δεν φοράω χλαμύδα, αλλά κανονικό κοστούμι. Στο έργο διηγούμαι πώς ζούσαμε κάποτε και πώς καταντήσαμε τώρα. Οπότε, καταλαβαίνετε ότι αυτό το μέρος και η παράσταση συνολικά «χτυπάει» τη σημερινή κατάσταση.
Ο κ. Χατζάκης στο σημείωμα του σκηνοθέτη δηλώνει πως είδε ένα όνειρο που τον κινητοποίησε να ανεβάσει την παράσταση. Σημειώνει δε ότι έπρεπε να ανέβει τώρα, γιατί το όνειρο αυτό σιγά-σιγά χάνεται. Θεωρείτε ότι η ειρήνη ως οικουμενική κατάσταση είναι μια ουτοπία;
Η ειρήνη δυστυχώς είναι μια ουτοπία, γιατί όπως ξέρετε μέτωπα και πόλεμοι υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη. Υπήρξαν πολύ δυνατοί πόλεμοι, που προέρχονταν από εξωτερικές δυνάμεις, όπως ήταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ και εσωτερικές μάχες, όπως ήταν στην Αίγυπτο, με επαναστάσεις και κοινωνικές αναταράξεις. Πρόκειται για ένα είδος ουτοπίας λοιπόν, αλλά και για μια δυνατή και διαχρονική επιθυμία του κόσμου παρά τα όσα συμβαίνουν.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του κ. Χατζάκη είναι μια καθαρή αναβίωση της αρχαίας κωμωδίας ή είναι μια δική του πρόταση πάνω στο ήδη υπάρχον έργο;
Είναι μια δική του πρόταση και πολύ σωστά κάνει, γιατί πρέπει η παράσταση να είναι προσαρμοσμένη στο σημερινό πνεύμα και να περιλαμβάνει νοήματα από το αρχαίο. Αυτό το πέτυχε ο Χατζάκης. Ήταν ένα στοίχημα, γιατί η παράσταση έχει πολλά τραγούδια, πολλούς χορούς και πολλά στοιχεία που μιλούν για την καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Είναι γεγονός ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε η παράσταση αυτή το 421 π.χ λίγο μετά υπεγράφη η «Ειρήνη του Νικία». Θεωρείτε ότι αυτή η δυναμική των παραστάσεων να επηρεάζουν προς το καλό τα κοινωνικά πράγματα έχει χαθεί, ότι έχει περιοριστεί ο ρόλος τους;
Η Τέχνη πάντα ήταν επαναστάτρια. Πιστεύω όμως ότι καμία τέχνη, ούτε το θέατρο δεν γεννάει επαναστάσεις. Αυτό που κάνει είναι να αφυπνίζει τους επαναστάτες. Δυστυχώς, μια παράσταση δεν μπορεί να ρίξει μια κυβέρνηση, απλώς αφυπνίζει ανθρώπους. Όσο περισσότερους αφυπνίζει τόσο το καλύτερο.
Η κωμωδία του Αριστοφάνη βασιζόταν στον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στην Αθήνα και τη Σπάρτη. Θεωρείτε ότι σήμερα βιώνουμε έναν πόλεμο με νέα δεδομένα, όπου τη θέση του εχθρού έχουν λάβει ξένες δυνάμεις;
Υπάρχει ένας πόλεμος εξόντωσης, χωρίς όπλα και σφαίρες, αλλά με οικονομικούς όρους. Το στρατόπεδο των εξοντωθέντων, το δικό μας, βλέπω ότι υποχωρεί, είναι άβουλο και δεν έχει επαναστατήσει, ούτε έχει δημιουργήσει τις απαιτούμενες αντιστάσεις. Αυτή τη στιγμή καταλαβαίνετε ότι ο πόλεμος μαίνεται και είναι πολύ σκληρός. Πρέπει κάποια στιγμή η στρατηγική και αντίσταση των ανθρώπων να αφυπνιστεί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, γιατί φοβάμαι ότι αυτός ο πόλεμος θα μας εξοντώσει όλους. Νιώθω σαν να κατέβηκαν οι Αριανοί! Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να υπάρχουμε ούτε ως ελληνισμός, ούτε ως ανθρώπινα όντα, ούτε ως οικογένειες . Δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχει πρόσωπο να πολεμήσουμε. Βλέπουμε ένα αόρατο πράγμα, το οποίο μας εξοντώνει χωρίς να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε κατάμουτρα, όπως έκαναν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο με τα τανκς. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε αυτή την περίπτωση…
Την ευθύνη για αυτή την κατάληξη θεωρείτε ότι φέρουν αμφότεροι πολίτες και πολιτικοί;
Δεν θέλω να μιλήσω για τους πολιτικούς, γιατί άλλες φορές αδιαφορώντας και άλλες ευρισκόμενοι σε μεγάλη αδυναμία αναλάμβαναν τη θέση του μεσάζοντος, όπως και στην προκειμένη περίπτωση. Αν μιλήσουμε για την πολιτική εδώ και δεκαετίες, πιστεύω ότι ξεκινώντας από άστοχες και βεβιασμένες κινήσεις έγιναν λάθη, τα οποία ήταν μοιραία. Δεν είμαι πολιτικός, ούτε μαθηματικός για να καταλάβω τι μπορούσε να γίνει. Πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να συμβεί οπωσδήποτε κάτι καλύτερο με μια πιο ψύχραιμη και λογική απόφαση. Γίνανε λοιπόν όλα αυτά τα λάθη. Η συνέχεια τώρα έγκειται σε ανθρώπους που εξοντώνονται. Από τη μια οι οικογένειες και από την άλλη οι άνεργοι. Φτάνουμε λοιπόν σε αυτό που έλεγαν και οι Γάλλοι στον πόλεμο: Να λέμε «Pourguoi». Γιατί δηλαδή πολεμάμε, τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση;
Η «Παράβαση»-όπως είπατε- επισημαίνει πώς ήμασταν και πώς καταντήσαμε. Εσείς που έχετε βιώσει και μια διαφορετική εποχή, πώς αντιλαμβάνεστε αυτή τη μετάβαση από μια Ελλάδα, στην οποία ο κόσμος έβρισκε εύκολα δουλειές σε μια Ελλάδα που η ανεργία «χτυπάει» κόκκινο;
Δυστυχώς αυτό είναι σαν την αρρώστια. Ξεκινάει με ένα κρύωμα, με έναν πόνο και γίνεται βρογχοπνευμονία χωρίς να το καταλάβεις και όσο το αφήνεις και δεν το θεραπεύεις αυξάνεται και σε εξοντώνει. Πολύ απλά. Μήπως καταλάβαμε τι έγινε σε εμάς; Βρεθήκαμε ξαφνικά από το ζενίθ στο ναδίρ!
Εκτός από την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη έχετε μια πληθώρα ρόλων στην καριέρα σας, όπως: Αυτόν του «θρυλικού» Αντωνάκη στο έργο «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα»,
«Χτυποκάρδια στο θρανίο» με την αξέχαστη σκηνή του προφιτερόλ κ.α. Αλήθεια, τι έχετε κρατήσει από όλες αυτές τις συμμετοχές;
Θυμάμαι ότι ήταν μια πάρα πολύ ωραία και αθώα εποχή, μια εποχή, που ο άνθρωπος καθόταν ήρεμος σπίτι του. Παράλληλα, χαίρομαι που βλέπω ότι οι ταινίες και αυτό που αντιπροσωπεύουν αναγνωρίστηκαν σήμερα από πολύ νέα παιδιά.
Αναπολείτε αυτή τη «Χρυσή Εποχή» του κινηματογράφου;
Ασφαλώς και όχι μόνο του κινηματογράφου, γενικότερα εκείνη την εποχή. Ειδικά το πώς ο άνθρωπος αγαπούσε τα ειλικρινή πράγματα, όπως φαίνεται και από τις ταινίες.
Ο αγαπημένος σας ρόλος είναι αυτός του «Αντωνάκη»;
Όλες οι ταινίες και όλοι οι ρόλοι είναι αγαπημένοι.
Παραφράζοντας τον τίτλο του έργου «Ξύπνα Βασίλη», θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα «Ξύπνα Έλληνα»;
Ασφαλώς και θα μπορούσαμε. Μάλιστα, η ταινία του Δημήτρη Ψαθά πέτυχε το στόχο της , αφού κατάφερε να αφυπνίσει πολύ κόσμο εκείνη την εποχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου