Συνέντευξη στη Φωτεινή Παπαδάκη
Όταν ένας άνθρωπος μεταναστεύει κουβαλάει με πόνο ψυχής τις βαλίτσες του, που είναι γεμάτες από τα υπάρχοντα και τα πικρά του συναισθήματα. Την ιστορία ενός Έλληνα από τη Μαντίνεια, που μετανάστευσε στην Αμερική ξεδιπλώνει ο Αντώνης Αντωνίου στην παράσταση «Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη».
Ο αξιόλογος ηθοποιός που άφησε τη σφραγίδα του στον κινηματογράφο μέσα από την ταινία «Παραγγελιά» και την ερμηνεία του στο ρόλο του ισοβίτη Νίκου Κοεμτζή ανοίγει τη «βαλίτσα» της πολύχρονης εμπειρίας του και θίγει ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που ταλανίζουν ιδίως τους νέους, αυτό της μετανάστευσης. Ο Αντώνης Αντωνίου δηλώνει υπέρ της απόφασης των νέων ανθρώπων να μεταναστεύσουν «σε χώρες που η αξιοκρατία είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στη χώρα μας». Όσο για τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα, είναι ξεκάθαρος: «Δεχτήκαμε να παίξουμε το ρόλο της αποθήκης και για αυτό φταίμε»!...
Το Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη, που επί δυο χρόνια παρουσιάζεται στο θέατρό σας, τη
«Θεατρική Σκηνή», αφορά τη ζωή ενός Έλληνα από τη Μαντίνεια που μετανάστευσε στην Αμερική. Έχετε πει ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με το σημερινό γίγνεσθαι, με την έννοια ότι ενώ παλαιότερα έφευγαν εργάτες, σήμερα φεύγει το παραγωγικό κομμάτι της χώρας. Πώς κατά τη γνώμη σας μπορεί να σταματήσει αυτή η «αιμορραγία»;
Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να σταματήσει. Παρόλο που ο ξενιτεμός με όποια μορφή και να γίνεται έχει μια πίκρα για τους νέους που φεύγουν και έχουν το πτυχίο τους είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ευκαιρία. Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά, πηγαίνοντας σε χώρες που η αξιοκρατία είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στη χώρα μας, θα αξιοποιήσουν τα προσόντα τους, θα βρουν πιο εύκολα δουλειά και θα ζήσουν ευτυχισμένα.
Ως πατέρας τριών κοριτσιών έχετε δει το φόβο της ξενιτιάς στα μάτια τους; Σας έχουν εξομολογηθεί την ανησυχία τους για το μέλλον τους και τι τους λέτε εσείς;
Το βλέπουμε όλοι. Η πρώτη λύση και σκέψη μιας και ζούμε σε αυτή τη χώρα είναι να βρούμε κάποιον γνωστό να τους βάλει σε κάποια δουλειά. Πιστεύω ότι όταν θα τελειώσουν τις σπουδές τους θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο να γίνουν πωλήτριες ή να δουλεύουν σε μπαρ και στο να πάνε σε κάτι καλύτερο και να ασχοληθούν με κάτι που σπούδασαν. Η δική μου συμβουλή είναι αν βρουν πρόσφορο έδαφος να φύγουν στο εξωτερικό. Και βέβαια εμείς που θα μείνουμε εδώ θα έχουμε καθήκον και υποχρέωση να φτιάξουμε τη χώρα για να έχουν ένα κίνητρο τα παιδιά να γυρίσουν πίσω.
Σήμερα, εκτός από την έξοδο πολλών νέων σε άλλες χώρες, βλέπουμε και ένα τεράστιο κύμα εισόδου μεταναστών στη χώρα μας. Ποια είναι η άποψή σας για αυτό;
Η είσοδος μεγάλου αριθμού μεταναστών είναι θέμα ευρωπαϊκής πολιτικής και εμείς δεχτήκαμε να παίξουμε το ρόλο της αποθήκης. Δεν το δεχτήκαμε μοιρολατρικά, ούτε επειδή μας το επέβαλαν. Το δεχτήκαμε γιατί μας πριμοδοτούσαν και μας χρηματοδοτούσαν. Μάλιστα, για κάθε μετανάστη πέρναμε πολλά λεφτά και αυτό δεν μας κάνει θύματα. Έτσι δεν είναι; Περισσότερο μας κάνει πονηρούς θύτες απέναντί τους. Μην ξεχνάτε ότι στους πρώτους Αλβανούς που είχαν έρθει στην Ελλάδα τους είχαν πει ελάτε και έχουμε και τηλεοράσεις και ήρθαν οι άνθρωποι και τους πέταξαν στην Ομόνοια χωρίς καμία μέριμνα.
Και εμείς πάλι πηγαίναμε στο εξωτερικό, που θεωρούσαμε «γη της επαγγελίας» και λέγαμε ότι τρώμε ψωμί με βούτυρο! Μήπως τώρα γίναμε εμείς βούτυρο στο… ψωμί ξένων συμφερόντων;
Νομίζω ότι με τη δική μας συναίνεση έγινε ό,τι έγινε. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι εμείς δεν φταίμε και κάποιοι μας καταπιέζουν και μας οδήγησαν εκεί. Εμείς αποφασίσαμε ότι θα είμαστε στις καφετέριες και θα δουλεύουν για εμάς οι μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτό το πράγμα μας υποχρεώνει σήμερα να αναθεωρήσουμε πρακτικά τα πράγματα και να πούμε ότι η ευθύνη μας πρέπει κάπως να μεταφραστεί. Εάν έχουμε ευθύνη στο βαθμό που έχουμε δεν φτάνει ένα συγγνώμη, πρέπει κάπως να πληρώσουμε. Κανείς δεν έχει πει τι είναι αυτό που πρέπει να πληρώσουμε για την ευθύνη του ότι εκλέγαμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Γιατί και τώρα 800.000 άνθρωποι ψηφίζουν νεοναζί. Εάν αύριο αιματοκυλιστεί η χώρα ποια είναι η ευθύνη αυτών των 800.000;
Μάλιστα, ο κ. Δένδιας είπε ότι έχουμε ένα από τα ισχυρότερα νεοναζιστικά κόμματα στην Ευρώπη…
Διότι έχουμε παράδοση και της Δικτατορίας του Μεταξά, που τάισε πολλούς ανθρώπους και της Δικτατορίας της Χούντας, των δοσίλογων και των βασιλοφρόνων. Δηλαδή, είμαστε επιρρεπείς σε πολλά πράγματα. Υπάρχει μια μερίδα που ευνοήθηκε από τη Χούντα και που τώρα νοσταλγεί ένα καθεστώς που θα την ευνοήσει πάλι.
Και οι νέοι άνθρωποι που στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή, οι οποίοι δεν είχαν ζήσει την εποχή της Χούντας;
Εκεί πιστεύω ότι η βία που ασκείται είναι ελκυστική. Είναι ωραίο να είσαι με άλλους δέκα και να δέρνεις άλλους πέντε, σου δίνει μια ηλίθια εξουσία. Η βία έχει πολλούς οπαδούς. Τις διάφορες μορφές κοινωνικής βίας όποιο κόμμα τις «χαϊδέψει» θα τις αξιοποιήσει κι όλας. Όμως πιστεύω ότι θα είναι πρόσκαιρη αυτή η αξιοποίηση. Θα είναι μια φούσκα που θα σκάσει!
Πώς κρίνετε την επιβολή μαύρου στην ΕΡΤ, που είναι και θέμα των ημερών μας;
Είμαι υπέρ της απόφασης που ελήφθη για την ΕΡΤ, παρόλο που έγινε με έναν άγαρμπο τρόπο. Θεωρώ ότι δεν ήταν απλώς ένα αμαρτωλό σύστημα, όπως είπε ο πρωθυπουργός, αλλά ένα αμαρτωλότατο και
διαπλεκόμενο σύστημα. Τα πράγματα δεν ήταν πολύ καθαρά και έπρεπε κάτι να γίνει για αυτό.
Θεωρείτε ότι οι πολίτες φέρουμε ευθύνη για την κατάσταση συλλήβδην ή άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο;
Πιστεύω ότι η ευθύνη είναι αναλογική αλλά σαφώς υπάρχει σε όλους μας. Όχι μόνο γιατί ψηφίζαμε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό πες δεν μπορούσαμε να το ξέρουμε, ότι θα είναι τόσο διεφθαρμένοι, τόσο κλέφτες και τόσο ηλίθιοι. Έχουμε ευθύνη διότι και εμείς συμμετείχαμε σε όλη αυτή την κατάσταση του να ζούμε ψεύτικα και να ζούμε χωρίς να παράγουμε και να θέλουμε μόνο να καταναλώνουμε. Κανένας προγραμματισμός δεν υπήρχε και καμία έγνοια για το τι θα γίνει παρακάτω. Είχαμε βολευτεί απόλυτα. Βλέπαμε τη διαφθορά και λέγαμε «το κακό είναι ότι δεν μπορούμε να φάμε κι εμείς»!
Στο χώρο της υποκριτικής πορεύεστε έχοντας μια πολυετή εμπειρία στο θέατρο, το σινεμά, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Μια από τις χαρακτηριστικότερες ερμηνείες σας, για την οποία κερδίσατε και το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι του ισοβίτη Νίκου Κοεμτζή στην ταινία «Παραγγελιά». Πώς λειτούργησε αυτή η εμπειρία μέσα σας και πόσο σας βοήθησε στη μετέπειτα καριέρα σας;
Είναι νομίζω μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου. Παρόλο που είχαν προηγηθεί δυο- τρεις ταινίες που ήταν κι αυτές σημαντικές. Η ταινία που μου άρεσε πολύ και ήταν σχεδόν η πρώτη μου ήταν «Το βαρύ πεπόνι» του Παύλου Τάσιου. Μάλιστα για την ταινία αυτή μοιραστήκαμε μαζί με τον Μίμη Χρυσομάλλη το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1977. Η παραγγελία όμως είναι καθοριστική για εμένα γιατί δουλέψαμε με τον Τάσιο και τους άλλους συνεργάτες πάρα πολύ και με πολύ αγάπη και μεράκι και βγήκε ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Αυτό μας έδωσε το κουράγιο να πούμε ότι έχουμε βάλει κι εμείς ένα πετραδάκι σε αυτό που λέγεται ελληνικό σινεμά ή γενικότερα στη δουλειά του ηθοποιού. Μας έδωσε επίσης ένα καλό διαβατήριο να κάνουμε τις δουλειές που θέλουμε εμείς.
Έχετε αναγκαστεί να κάνετε δουλειές λόγω των οικονομικών δυσχερειών;
Ναι βέβαια. Ειδικά κάποιες δουλειές στην τηλεόραση για να μπορέσουμε να κρατήσουμε το θέατρο. Δηλαδή έπρεπε να βρούμε ένα σίριαλ οπωσδήποτε για να έχουμε κάποια έσοδα από εκεί, γιατί το θέατρο είναι ακριβό χόμπι.
Σε καιρούς οικονομικής κρίσης πώς καταφέρνετε να κρατάτε ζωντανή τη Θεατρική Σκηνή, που επιβιώνει για περισσότερα από 30 χρόνια ;
Για κάποια διαστήματα βοήθησε πάρα πολύ η κρατική επιχορήγηση. Παρόλο που το θέατρό μου ήταν στα μέτρια επιχορηγούμενα θέατρα. Επίσης, το κοινό με το εισιτήριό του έδωσε μια βάση να υπάρχει αυτό το θέατρο και να πορεύεται χωρίς διακοπή και να υπερηφανεύεται ότι δεν χρωστάει. Ακόμα, σημαντική ήταν η συμβολή φίλων και συνεργατών που πορεύτηκαν μαζί μας και στάθηκαν δίπλα μας στα διάφορα οικονομικά προβλήματα.
Αυτή τη στιγμή βιώνετε κι εσείς τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης;
Δεν θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη γενικότερη οικονομική κρίση. Έχουμε όμως υπομονή. Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι οδεύουμε προς έναν καλύτερο δρόμο και ότι πολύ γρήγορα θα μπορέσουμε να δούμε αλλιώς τα πράγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου