«Πάμε απ΄την αρχή;»: Το ερώτημα του σύγχρονου Έλληνα

Κριτική της Φωτεινής Παπαδάκη

«Πάμε απ΄ την αρχή;» Πρόταση ή προτροπή για τον Έλληνα της κρίσης, να χτίσει από την αρχή μια νέα κατάσταση στη νόθα κοινωνία, όπου ζει; Θα ήταν πιο σωστό να πούμε ο Έλληνας της κρίσης ή η κρίση του Έλληνα; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε από την αρχή κάτι υγιές σε ένα άρρωστο περιβάλλον; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα γεννώνται στο θεατή μέσα από την παράσταση...

Οι δυο ήρωες , Ελπίδα και Πέτρος, τολμάνε να κάνουν την αλλαγή, ξεκινώντας από το μηδέν. Τα δυο πρόσωπα του έργου συμπεριφέρονται άλλοτε με μια παιδική λογική και άλλοτε με μια ενήλικη παραφροσύνη.

Έτσι λοιπόν, μαζεύουν τις βαλίτσες τους συμπεριφερόμενοι σαν παιδάκια που μαζεύουν τα παιχνίδια τους. Ανακαλύπτουν τον κόσμο από την αρχή και ακουμπούν το κοινό στην προσπάθειά τους να καταλάβουν που βρίσκονται. Από το μέσον και μετά του έργου και καθώς συνειδητοποιούν σε τι κόσμο ζουν, οι δυο ήρωες αντιδρούν σαν δυο ψυχικά ασθενείς. Θα λέγαμε πως όλα ξεκινούν από ένα παιχνίδι και καταλήγουν σε ψύχωση.

Η Ευαγγελία Μουμούρη ενσαρκώνει απόλυτα τον παιδικό φόβο και την ενήλικη τρέλα. Έτσι, σε κάποια σημεία φαίνεται να παίζει με τον παρτενέρ της και σε κάποια άλλα να πάσχει ψυχικά μαζί του. Ο Νίκος Ιωαννίδης, ο οποίος υπογράφει και τη συγγραφή του καθόλα επίκαιρου έργου, καθηλώνει το κοινό με τον δυνατό μονόλογό του. Ευφυέστατη η σκηνοθεσία του Κοράη Δαμάτη, ο οποίος μετατρέπει το πάτωμα σε μαυροπίνακα και εγκλωβίζει τον ηθοποιό μέσα σε έναν κύκλο. Ο ήρωας γράφει κυκλικά με κιμωλία συνθήματα ακανόνιστα, όπως έρχονται στο μυαλό του. Ένα από αυτά είναι: «Είμαι μια κληρονομιά που όλοι θα ήθελαν να αποποιηθούν», ενώ ακούγεται να λέει «δυστυχώς είμαι κλινική περίπτωση, εξυπηρετώ συμφέροντα». Ο απόλυτος θρήνος που ταιριάζει σε έναν σύγχρονο και «λαβωμένο» από την κρίση Έλληνα.

Την εκπληκτική και πρωτότυπη μουσική υπογράφει η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία πετυχαίνει ακριβώς αυτό που ήθελε∙ Να  τονίσει τα ισχυρά μηνύματα του έργου. Το σκηνικό λιτό, με κυρίαρχο στοιχείο ένα ρολόι, τους δείκτες του οποίου γυρνάει η ηθοποιός γρήγορα και τους τοποθετεί κατά το δοκούν. Πρόκειται για μια συμβολική κίνηση που σηματοδοτεί την προσπάθεια του ανθρώπου να καταλύσει το χρόνο και να δημιουργήσει ένα χωροχρόνο, στον οποίο θα μπορεί να κινείται ελεύθερα, χωρίς δεσμεύσεις και άγχος. Τα ρούχα που δημιούργησε η Μαρία Καραπούλιου είναι σύγχρονα και μέσα στο ύφος του έργου, ενώ οι φωτισμοί λειτουργικοί.

Το «πάμε… έλα, πάμε απ΄ την αρχή», που τραγουδάει η Δήμητρα Γαλάνη στο τέλος του έργου, θυμίζει παιδικό τραγουδάκι, όπως το «στράτα-στρατούλα», που μας έλεγε η μητέρα μας όταν ξεκινούσαμε να  κάνουμε τα πρώτα βήματα στη ζωή μας. Τότε που πέφταμε και εκείνη μας σήκωνε. Αυτό το παιδικό τραγούδι γίνεται ύμνος προς τον Έλληνα, που του «φωνάζει»: Δεν πειράζει… πάμε… έλα… πάμε απ΄ την αρχή!