Ευαγγελία Μουμούρη: «Έχουμε τη δημοκρατία που μας αξίζει»

Συνέντευξη Στη Φωτεινή Παπαδάκη

Γοητευτική, ταλαντούχα, ειλικρινής. Πώς αντιλαμβάνεται μια τέτοια γυναίκα τη ζωή στο θέατρο και στην κοινωνία; Η Ευαγγελία Μουμούρη μιλάει για τη «γυναίκα-φρούτο», όπως την αποκαλεί η ίδια, και για την οικογένεια. Αναφέρεται στο κοινωνικό σύστημα, που –όπως λέει– «φτιάξαμε εμείς και φταίμε για την κατάστασή του». Δηλώνει πως στο θέατρο υπάρχει πραγματική δημοκρατία, ενώ στην κοινωνία «η δημοκρατία που μας αξίζει». Τι προτείνει, όμως, η ίδια; «Πάμε από την αρχή» να φτιάξουμε έναν νέο κόσμο; Καιρός να φτιάξουμε τον εαυτό μας, απαντά…

«Πάμε από την αρχή;» είναι ο τίτλος της παράστασης που μέχρι και τις 30 Απριλίου παιζόταν στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρόταση στον Ελληνα θεατή να 

κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του;

Είναι ένα ερώτημα που κάνουμε όλοι στους συνοδοιπόρους μας και ο πιο κοντινός συνοδοιπόρος είναι ο εαυτός μας. Από εμάς τους ίδιους θα γίνει η αλλαγή. Ας βελτιώσουμε, λοιπόν, πρώτα τον εαυτό μας, γιατί εμείς είμαστε ένα κύτταρο της κοινωνίας...

Θεωρείτε ότι είμαστε ένα κύτταρο που πάσχει;

Ένας οργανισμός που πάσχει, θα έλεγα, γιατί υπάρχουν κύτταρα υγιή και άλλα μη υγιή…

Οι δυο ήρωες παρουσιάζουν μια επιθυμία να φύγουν από την κοινωνία, όπου τα πάντα ελέγχονται και γεμίζουν τις βαλίτσες τους με τα απολύτως απαραίτητα. Εχετε αισθανθεί ποτέ έτσι, ότι δηλαδή θέλετε να εγκαταλείψετε αυτή την πόλη, ενδεχομένως και τη χώρα; 

Όχι, γιατί είμαι ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας, έχω τις ευθύνες μου και προσπαθώ να βελτιώνω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή την κοινωνία. Δεν θα φύγω. Αν ήμουν 20 χρονών, δεν ξέρω τι θα έκανα. Θεωρώ, όμως, πως σ’ αυτήν τη χώρα δεν πρέπει να καθόμαστε μόνο όταν είμαστε καλά και όταν δεν είμαστε να την εγκαταλείπουμε. Πιστεύω ότι μαζί φτιάξαμε όλη αυτή την κατάσταση και μαζί θα τη βελτιώσουμε.

Επομένως, ποια είναι η άποψή σας για την απόφαση πολλών ανθρώπων να φύγουν από τη χώρα;

Εγώ είμαι οπαδός της ελεύθερης βούλησης. Αν ο καθένας νιώσει ότι πρέπει να κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του και αυτό είναι να φύγει από τη χώρα, τότε είμαι μαζί του.

Έχετε πει χαρακτηριστικά ότι «έχουμε την κυβέρνηση και την τηλεόραση που μας αξίζει». Τι μερίδιο ευθύνης φέρει ένας απλός πολίτης για αυτή την κατάσταση;

Ολοκληρωτικό. Η κοινωνία ή η κυβέρνηση δεν είναι παρά υπάλληλοι δικοί μας. Εάν όλα αυτά τα χρόνια η υπερπληροφόρηση, το δώσε μου δουλειά για να σου δώσω ψήφους έφτιαξαν την κοινωνία όπως είναι σήμερα, φταίμε εμείς για αυτό.

«Είμαι κλινική περίπτωση, εξυπηρετώ συμφέροντα», λέει χαρακτηριστικά ένας από τους ήρωες στο έργο. Πώς αντιλαμβάνεστε αυτά τα συμφέροντα; 

Όπως αντιλαμβάνομαι τα συμφέροντα για τα υποβρύχια, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, όμως. Τα συμφέροντα δεν είναι μόνο σε αυτήν τη μικρή χώρα, την Ελλάδα, αλλά μιλάμε για μια παγκόσμια αγορά. Εγώ δεν μπορώ να το μετρήσω, γιατί δεν πάει ο νους μου σε τόσο μεγάλη διαπλοκή.

Μιλώντας για… κλινική περίπτωση, ποιοι οι λόγοι για τους οποίους δεν συνεχίστηκε η επιτυχημένη σειρά του Γιάννη Μπέζου, ενώ ήταν προγραμματισμένη να παιχτεί και δεύτερη σεζόν;

Η «Κλινική περίπτωση» είχε προγραμματιστεί και ήταν ευχή όλων να γίνει. Η σειρά ολοκληρώθηκε την πρώτη χρονιά, αλλά ήταν τέτοιες οι συνθήκες που αποφασίστηκε από όλες τις μεριές να μη γίνει κάτι για το οποίο μετά θα μετανιώναμε. Κατ’ εμέ, καλύτερα που δεν έγινε υπό αυτές τις συνθήκες, γιατί πάμε και κάνουμε τη δουλειά μας με χαρά. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις για να μπορούμε να δουλεύουμε έτσι. Αν αυτές δεν υπάρχουν, καλύτερα να μη δουλεύουμε καθόλου.

Βλέπουμε χαρακτηριστικά τι συμβαίνει με τους «Βασιλιάδες»...

Ναι, δυστυχώς. Χρωστάνε ακόμα λεφτά στους συναδέλφους και είναι στα δικαστήρια. Είναι λυπηρό οι δικηγόροι και όλο αυτό το σύστημα να βγάζουν ψεύτες τους ανθρώπους, που είναι 20 και 25 χρόνια επαγγελματίες. Οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους και δεν τα καταφέρνουν.

Έχετε παρουσιαστεί σε αρκετές σειρές στην τηλεόραση, μεταξύ των οποίων και στις «Αριστοτέλης ο άριστος», «Άνω κάτω» και «Το καφέ της Χαράς». Υπάρχει κάτι που σας απωθεί από την τηλεόραση και απέχετε τον τελευταίο καιρό;

Για να επιλέξεις να απέχεις σημαίνει ότι πρέπει να σου έχουν κάνει πρόταση και να την έχεις αρνηθεί. Εμένα μου έκαναν πρόταση για μια καθημερινή σειρά, αλλά είχα στον νου μου ότι θα κάνουμε δεύτερη χρονιά την «Κλινική Περίπτωση». Δεν ήρθαν τα πράγματα όπως νόμιζα και γι’ αυτό δεν συμμετέχω σε κάποια σειρά.

Ποια είναι η άποψή σας για την ανεργία στον χώρο των ηθοποιών, η οποία –σύμφωνα με μετρήσεις– είναι στο 90%;

Ανεργία υπάρχει, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι 90%. Για παράδειγμα, ένα παιδί, το οποίο πριν από δέκα χρόνια βγήκε από τη σχολή και έπαιξε μια φορά και μετά για δέκα χρόνια δεν έχει παίξει, δεν θεωρώ ότι συμπεριλαμβάνεται στους ανέργους του χώρου. Εχουμε ένα περίεργο επάγγελμα, που όταν δεις ότι δεν μπορείς να δουλέψεις πας και κάνεις κάτι άλλο. Εμένα η δουλειά με κρατάει κοντά της.

Ένα εξίσου σοβαρό ζήτημα, που θίγεται μέσα στο έργο, είναι η ανατροφή ενός παιδιού. «Τα ευτυχισμένα παιδιά είναι απειλή για το σύστημα» είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις του έργου. Το πιστεύετε αυτό, αλήθεια;

Όχι, αυτό είναι κλισέ. Τα ευτυχισμένα παιδιά θα φτιάξουν ένα σύστημα, το οποίο θα είναι πιο υγιές.

Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία; Εχετε πει κατά καιρούς για το πρότυπο της «γυναίκας-φρούτο»...

Ναι, που πρέπει να καταναλωθεί φρέσκο... Χρόνια τώρα έχουμε αυτό το πρότυπο. Θεωρούμε ότι τα νιάτα είναι εξουσία και μετά δεν ασχολείται κανείς με τη μάνα, τη θεία, τη γυναίκα που περνάει τα 40. Είναι αυτό το lifestyle των περιοδικών: νιότη, απουσία ρυτίδων, ωραίο σώμα. Αυτά φυσικά είναι πάρα πολύ ωραία πράγματα, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αυτά στη ζωή μας. Ο άνθρωπος οφείλει να εξελίσσεται μέσα του και αυτό βγαίνει και στη μορφή του και ας μην είναι 20 χρόνων.

«Άνδρες έτοιμοι για όλα» είναι η παράσταση στην οποία συμμετέχετε και κάνει περιοδεία στη Θεσσαλονίκη. Ποια στοιχεία υπάρχουν στο έργο, τα οποία συναντάμε και στην κοινωνία μας;

Είναι μια μεταφορά του «Ladies Night», που είχαν γράψει οι Stephen Sinclair και Anthony McCarten. Η ιστορία αφορά πέντε άντρες που βρίσκονται σε οικονομική δυσχέρεια λόγω της κρίσης, οι οποίοι αποφασίζουν να βγουν γυμνοί για να σώσουν τον φίλο τους που χάνει το μαγαζί του. Στο έργο υπάρχουν ελληνικοί χαρακτήρες, γίνονται παρεξηγήσεις, λέγονται αλήθειες και αναδεικνύονται σχέσεις, ό,τι δηλαδή συμβαίνει και στη ζωή.

Βλέπετε ότι στρέφονται περισσότεροι ή λιγότεροι άνθρωποι προς το θέατρο εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Φέτος εμάς μας είδαν 100.000 θεατές. Γενικότερα, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο, το ακολουθούν και το έχουν ως είδος πρώτης ανάγκης. Αλλοι το κάνουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο.

Θεατρική παιδεία υπάρχει;

Είναι πολύ ανοιχτά τα πράγματα στον χώρο μας. Εχουμε εντελώς διαφορετικά είδη που παρουσιάζονται στο θέατρο και αυτό είναι και το ωραίο. Ο θεατής, από τη μεριά του, μπορεί να επιλέξει αν του αρέσει ένα έργο ή όχι. Υπάρχει, δηλαδή, πραγματική δημοκρατία στο θέατρο.

Στην Ελλάδα θεωρείτε ότι έχουμε δημοκρατία;

Έχουμε τη δημοκρατία που μας αξίζει. Εάν θέλαμε κάτι άλλο, θα δουλεύαμε προς αυτό…