Μάρω Κοντού: Όλοι μαζί φταίμε!

Συνέντευξη στη ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Πώς να χωρέσει η ζωή μιας μεγάλης κυρίας του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου σε μια συνέντευξη; Πώς να καταγραφούν οι εμπειρίες, οι σκέψεις, τα όνειρα, οι επιτυχίες και τα συναισθήματα μιας εμβληματικής προσωπικότητας σε μια κόλλα χαρτί;

Η Μάρω Κοντού, η γυναίκα που σημάδεψε με τη δική της λάμψη το θέατρο και τον  κινηματογράφο, η πρωταγωνίστρια του χθες και του σήμερα, αποκαλύπτει τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού της, μιλάει για τις εμπειρίες που στιγμάτισαν τη ζωή της, για το μικρό πέρασμά της από την πολιτική, κάτι που όπως είπε δεν θέλει να θυμάται και για την οικονομική κρίση, σημειώνοντας υπαινικτικά πως «εγώ δεν έχω καμία περιουσία, ούτε λεφτά στην Ελβετία».

Μάλιστα ερωτηθείσα για την πολυσυζητημένη φράση του Πάγκαλου ότι «Μαζί τα φάγαμε» είπε πως «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά όλοι μαζί φταίμε!»

Μια φίλη μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για εσάς και μου είπε πως ήσασταν μαζί στο 3^ο Γυμνάσιο Θηλαίων στον Αγ. Ιωάννη στο Κουκάκι. Σύμφωνα με την ίδια, ήσασταν το καλύτερο παιδί και όλοι είχαν να λένε για τα υπέροχα πόδια σας…

Το καλύτερο παιδί υπάρχει, τώρα για τα ωραία πόδια δεν ξέρω… πάντως με τις συμμαθήτριές μου δεν έχω χαθεί, τις βλέπω κατά καιρούς.

Είστε μια γυναίκα που αναμφίβολα άφησε το στίγμα της στο θέατρο και τον ελληνικό κινηματογράφο. Μετά την παράσταση «το αρχαιότερο επάγγελμα», η δεύτερη παράσταση, που σηματοδοτεί την επιστροφή σας στο θεατρικό σανίδι, είναι η «Γυναίκα από Σύμπτωση, Ελισάβετ». Υπάρχουν στοιχεία που αγαπάτε και στοιχεία που σας απωθούν από την ηρωίδα;

Σίγουρα. Μου αρέσει ο παιδισμός που έχει κρατήσει, ο ρομαντισμός και ο απωθημένος της ερωτισμός. Δεν μου αρέσει η σκληράδα τους και επίσης οι άνθρωποι που διατάζουν μου είναι απωθητικοί.

Η βασίλισσα Ελισάβετ θα μπορούσε να θεωρηθεί αρχέτυπο, αφού ουσιαστικά αναφέρεται στον αυταρχισμό της εξουσίας και αν ναι πώς επιβιώνει στις μέρες μας; Τι συμβολίζει;

Όχι δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος της εποχής μας. Οι εποχές τότε ήταν βέβαια εξίσου άγριες με τις σημερινές, αλλά υπήρχε άλλου τύπου αγριότητα. Δηλαδή τότε υπήρχαν και αποκεφαλισμοί. Μπορεί να συμβολίσει αν θέλετε μια γυναίκα που έχει κάποια αρχή στη χώρα της ή γενικότερα και να έχει στερηθεί πράγματα όπως εκείνη. Δηλαδή, ο χαρακτήρας της Ελισάβετ δεν είναι σπάνιος. Είναι μια γυναίκα που έτυχε να είναι βασίλισσα και στερήθηκε όλα τα άλλα προς χάριν αυτού του τίτλου. Είναι μια γυναίκα με αδυναμίες, με απωθημένα, με πολλά συμπλέγματα. Μια γυναίκα που δεν έζησε ούτε ως κορίτσι, ούτε ως έφηβη, ούτε ως ερωτευμένη απόλυτα, ούτε ως παντρεμένη. Μόνο που από αυτά που από αυτά που διάβασα για τη ζωή της είναι ότι ήταν για τη χώρα της επιτυχημένη βασίλισσα.

Υπάρχουν στιγμές του έργου που μέσα από τη βασίλισσα Ελισάβετ αναγνωρίσατε πτυχές του εαυτού σας ή κάποιες στιγμές της ζωής σας;

Ναι ο παιδισμός της ταιριάζει με τον δικό μου, γιατί όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, κρατάω ένα κομμάτι που είναι τελείως παιδικό. Νομίζω πως δεν είμαι μόνο εγώ, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν κρατούν ένα κομμάτι παιδικό. Εγώ ίσως το παραέχω, όσον αφορά τις αντιδράσεις μου…

Φέτος θα έλεγε κανείς πως είναι η τυχερή σας χρονιά, καθώς εκτός από το θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Καραμίχος συμμετείχατε και στην ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Πείτε μου λίγα λόγια για τις συνεργασίες σας αυτές.

Γνώρισα τον υπέροχο και πολύ ταλαντούχο Γιώργο Καραμίχο μετά από πρόταση του ιδίου προς εμένα να παίξω στο έργο Ελισάβετ. Μπορεί να μην τον γνώριζα πριν, αλλά τον είχα προσέξει και μου άρεσε, είχα διακρίνει το μεγάλο ταλέντο που έχει και είχα και την τύχη να συνεργαστώ και με τον Χριστόφορο τον Παπακαλιάτη, τον οποίο θεωρώ πολύ ταλαντούχο, αγαπάει τη δουλειά του και αφοσιώνεται σε αυτήν.

Στην ταινία «Αν» αναβιώσατε μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου το θρυλικό ζευγάρι Κοκοβήκου. Πώς βιώσατε αυτή την αντάμωση μετά από τόσα χρόνια με τον «Αντωνάκη»;

Ήταν πολύ ευχάριστη αυτή η αντάμωση γενικώς. Ήταν μια πολύ ωραία ιδέα του υπέροχου σεναρίου που είχε γράψει ο Χριστόφορος.

Μήπως το ζευγάρι που όλοι αγαπήσαμε μέσα από τη μεγάλη οθόνη δεν επιστρέφει τυχαία, αλλά επιστρέφει για να αποδείξει ότι η αγάπη δεν έχει πεθάνει και ότι γενικά η αγάπη δεν πεθαίνει με το πέρασμα του χρόνου;

Ναι σίγουρα. Η αγάπη όντως δεν πεθαίνει, ο έρωτας είναι πιο ευάλωτος στους θανάτους. Ο έρωτας μπορεί να εξελιχθεί σε αγάπη, αλλά αν μείνει μόνο  έρωτας κάποια στιγμή θα λήξει, αν μετατραπεί σε αγάπη θα συνεχίσει να υπάρχει.

Έχετε πει ότι «από πολύ νέα έλεγα ότι η επιτυχία μπορεί να είναι κάτι το προσωρινό και ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο φευγάτη, ώστε αν δεν έχω το θέατρο να πέσω σε κατάθλιψη». Επειδή μιλάμε πολύ για το Αν, Αν η Μάρω Κοντού δεν ήταν μια προσωπικότητα του θεάτρου και του κινηματογράφου, πώς θα ήταν η ζωή της;

Υπέροχη θα ήταν εξίσου γιατί δεν επαναπαύομαι σε έναν τομέα. Από πολύ νέα το έχω σκεφτεί αυτό που είπατε πριν και είμαι προετοιμασμένη. Άλλωστε και κατά διαστήματα μεγάλα είμαι εκτός θεάτρου και έχω  τόσα πολλά ενδιαφέροντα που δεν με πειράζει καθόλου.

Ποια είναι τα άλλα σας ενδιαφέροντα;

Μου αρέσει πολύ η μαγειρική, τα φυτά, γιατί έχω γύρω στα 60 φυτά στη βεράντα μου, τα ταξίδια μου αρέσουν πάρα πολύ και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Ο αγαπημένος σας προορισμός;

Κυρίως η Ευρώπη μου αρέσει και αγαπώ τη Ρώμη, όχι περισσότερο από την Ελλάδα βέβαια. Και τα νησιά και οι επαρχίες μας είναι εξαιρετικά μέρη. Έχουμε πολύ ωραία χώρα, αλλά δύσκολους ανθρώπους, δύσκολο και περίεργο λαό.

Ένας από τους λατρεμένους αν όχι ο αγαπημένος σας ρόλος είναι αυτός της «Ελενίτσας» στο «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άντρα». Πρόκειται για μια ταινία που στιγμάτισε την καριέρα σας και εσάς ως άνθρωπο. Η  «Ελενίτσα» ήταν μια αντανάκλαση του εαυτού σας, ίσως το alter ego σας;

Όχι νομίζω. Η «Ελενίτσα» για την εποχή της ήταν μικροαστή και φοβισμένη, την ενδιέφερε τι θα πει ο κόσμος, πίστευε στον γάμο. Όλα αυτά έχουν απαλύνει στη σημερινή εποχή, σήμερα είναι πολύ εύκολο ένα ζευγάρι να συζήσει, χωρίς να παντρευτεί, δεν έχει την κριτική του κόσμου, τα ήθη και τα έθιμα έχουν λίγο διαβρωθεί ή λίγο απαλύνει, δεν ξέρω ακριβώς.

Επομένως τι είναι αυτό που αγαπήσατε στο ρόλο αυτό;

Καταρχήν το σενάριο, τον Γιώργο τον Τζαβέλα πάρα πολύ, ήταν μια υπέροχη συνεργασία και την εποχή εκείνη υπήρχαν όντως πάρα πολλές «Ελενίτσες» ταλαιπωρημένες. Σήμερα τέτοιες «Ελενίτσες» δεν βλέπω. Η γυναίκα έχει χειραφετηθεί και έχει ξεπετάξει από πάνω της διάφορα κοινωνικά ταμπού. Ζούμε μια άλλη εποχή

Ουσιαστικά το μικρόβιο του ηθοποιού μπήκε μέσα σας μετά την επαφή σας με μεγάλους ηθοποιούς της εποχής όπως ήταν η Κατίνα Παξινού, η Άννα Σινοδηνού, ο Αλέξης Μινωτής και φυσικά ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε σε αυτές τις προσωπικότητες;

Αυτό που με γοήτευσε ήταν η κλάση τους. Υπήρχε μια άλλη κλάση τότε στους ηθοποιούς του Εθνικού θεάτρου που τότε λεγόταν Βασιλικό θέατρο. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν από μεγάλα τζάκια, πάρα πολύ μορφωμένοι για εκείνη την εποχή, αξιόλογοι, με αγωγή και φινέτσα. Φυσικά, όπως ξέρετε το όνειρό μου ήταν να γίνω χορεύτρια. Είχα τελειώσει μια σχολή, αλλά δεν μπόρεσα να κάνω αυτή την υποτροφία που είχα δώσει για οικονομικούς-οικογενειακούς λόγους και το ένα έφερε το άλλο. Από το χορό της αρχαίας τραγωδίας, έδωσα στα εξαιρετικά ταλέντα, πήρα μια άδεια, άρχισαν οι προτάσεις και έτσι ακολούθησα έναν άλλο δρόμο.

Προέκυψε επομένως ή ήταν κάτι που υπήρχε μέσα σας ανέκαθεν;

Νομίζω προέκυψε, βέβαια έχει μια συγγένεια η τέχνη του χορού με την τέχνη της υποκριτικής.

Έχετε πει ότι δυο πολύ αγαπημένοι άνθρωποι της ζωής σας ήταν η μητέρα σας και η γιαγιά σας, η οποία ουσιαστικά σας μεγάλωσε, μιας και η μητέρα σας εργαζόταν πολλές ώρες. Πώς επέδρασαν οι δυο αυτές γυναικείες μορφές πάνω σας, ειδικά τότε που πήρατε την απόφαση να γίνετε ηθοποιός;

Η γιαγιά αντέδρασε φοβερά αρνητικά, η μητέρα έτσι κι έτσι και η αδελφή μου η μεγαλύτερη προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα ως πιο νέα, πιο σύγχρονη- εργαζόμενη γυναίκα και σιγά σιγά το πήρε απόφαση και η μητέρα μου. Η μητέρα μου έζησε και τις καλές στιγμές, η γιαγιά δεν πρόλαβε να με δει πρωταγωνίστρια. Αυτή η φράση της γιαγιάς «φτου σου πο@τ@ν@κι» με κυνηγούσε πάρα πολλά χρόνια και σκεφτόμουν πως ο κόσμος ίσως σκεφτεί θεατρίνα= πουτ@ν@ και με κρατούσε σφιγμένη και «παγωμένη» προς τον κόσμο. Φορούσα μια πανοπλία μην τυχόν και σκεφτούν οι άλλοι κάτι τέτοιο.

Τελικά πώς σας αντιμετώπιζαν;

Με φοβόντουσαν γιατί ήμουν επιβλητική. Είχα και ένα σουλούπι που δεν ήταν και τόσο ελληνικό, περισσότερο για Γερμανίδα με πέρναγαν…

Ο πρώτος σας έρωτας και ο πρώτος σας γάμος ήταν με τον διευθυντή φωτογραφίας της Φίνος Φιλμς Αριστείδη Καρύδη-Φουξ. Ένας θυελλώδης έρωτας που είπατε όμως ότι έληξε λόγω απιστίας και έχετε εξομολογηθεί ότι και σας έχουν απατήσει και σας έχουν παρατήσει. Λένε όμως  πως όταν ένας έρωτας λήγει άδοξα συνήθως δεν φταίει μόνο ο ένας. Αναλαμβάνετε κάποιο μερίδιο ευθύνης;

Πράγματι, το πιστεύω. Τώρα που μεγάλωσα ναι και το αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης μου βεβαίως. Από την άλλη όμως όπως με έχουν αφήσει έχω αφήσει κι εγώ. Όπως με είχαν απατήσει, έχω απατήσει κι εγώ. Των άλλων φαντάζουν τεράστια και μας πληγώνουν, ενώ αυτά που κάνουμε εμείς τα περνάμε ξώφαλτσα. Η ζωή τα έχει όλα αυτά…

Και μάλιστα έχετε πει πως κάθε γυναίκα στη ζωή της θα βιώσει μια ανάλογη εμπειρία, να την απατήσουν, να την παρατήσουν και να την πληγώσουν σίγουρα…

Ακόμα και τη Λαίδη Ντι τη συγχωρεμένη την απάτησαν, όπως και την Μέριλιν Μονρόε για αυτό και τα νέα κορίτσια να μην πτοούνται, διότι δεν είναι πάντα ότι φταις, μπορεί να έχεις ένα μερίδιο ευθύνης, αλλά είναι και θέμα ταιριάσματος. Καμιά φορά ο έρωτας τυφλώνει και δεν μπορείς να δεις αμέσως τις διαφορές των χαρακτήρων, τις βλέπεις αργότερα και έτσι μοιραίο είναι να έρθει και ο χωρισμός.

Τρία πράγματα λένε δεν μπορούμε να αλλάξουμε: Τα λόγια που είπαμε, τις πράξεις που κάναμε και τις ευκαιρίες που χάσαμε. Αν γυρνούσατε πίσω στο παρελθόν ποια λόγια και ποιες πράξεις δεν θα κάνατε και ποιες ευκαιρίες θα αρπάζατε που δεν το κάνατε;

Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές ήμουν τυχερή γύρω από τα επαγγελματικά μου. Στα ερωτικά δεν ήμουν και τόσο πολύ τυχερή ίσως και να ήμουν βέβαια. Γιατί τώρα που μεγάλωσα η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτή η ελευθερία που έχω, που δεν έχω κάποιον να με καταπιέζει και να με «καταδυναστεύει».

Ο έρωτας όμως καταδυναστεύει;

Πολλές φορές ναι. Δεν έχω πια τις ζήλιες, τις ανησυχίες, τις απιστίες. Μια χαρά είμαι

Τι είναι αυτό που ξεχωρίσατε στους τέσσερις άντρες που πέρασαν από τη ζωή σας;

Η εξυπνάδα, το χιούμορ και σίγουρα η προσωπικότητα.

Έχετε πει ότι οι άντρες σας φοβόντουσαν, επειδή ήσαστε μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, 25χρονη και γνωστή. Έχουν υπάρξει στιγμές που ευχηθήκατε να μην είσαστε τόσο γνωστή, αλλά μια καθημερινή γυναίκα;

Όχι για να είμαι ειλικρινής. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένη για ότι έχω ζήσει, για ότι έχω κάνει, για ότι έχω πει. Ίσως αυτό για το οποίο να έχω μετανιώσει είναι πράγματα που δεν είπα και θα ήθελα να πω, για όλα τα άλλα δεν έχω μετανιώσει.

Εκτός από την υποκριτική και το χορό αγαπάτε και τη ζωγραφική, είναι το χόμπι σας. Ένα χάρισμα που σας κληρονόμησε ο πατέρας σας, που πέθανε όταν ήσασταν μωρό. Αν επιλέγατε να ζωγραφίσετε τον πίνακα της ζωής σας τι χρώματα θα χρησιμοποιούσατε;

Έχω δει μερικά σκίτσα του και όπως μου έλεγε και η μητέρα του ήταν πολύ καλός. Αν έφτιαχνα τον πίνακα που θα καθρέφτιζε τη ζωή μου θα έβαζα όλα τα χρώματα της γης, διότι η ζωή μου ήταν γεμάτη από πολλά συναισθήματα, πολλά ευτυχή γεγονότα και δυσάρεστα. Η ζωή μου είχε και μαύρο, είχε και κόκκινο, είχε και ροζ και πράσινο και γαλάζιο, αλλά, αυτό μπορεί να έχει σημασία που θα σας πω τώρα, όλα στο παστέλ, τίποτα χτυπητό πολύ, τίποτα έντονο. Όλα τα χρώματα στον πίνακά μου θα ήταν πιο δεμένα μεταξύ τους. Έχω φτιάξει αρκετά έργα και στη μοναδική έκθεση που έκανα πουλήθηκαν σχεδόν όλα, στα 33 τα 30 και μόνο ένα έχω κρατήσει, τα άλλα τα χάρισα.

Έχετε πει ότι δεν μετανιώσατε που δεν κάνατε παιδιά. Ονειρευτήκατε ποτέ από μικρή ίσως μια οικογένεια ή δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές σας;

Επειδή από πολύ νωρίς ήξερα ότι δεν θα κάνω παιδί, για εκείνη την εποχή βέβαια, αυτό που θεωρούσαν τότε πρόβλημα σήμερα δεν είναι. Αν ήμουν νέα θα έκανα παιδιά. Συνήθισα όμως και πορεύτηκα με αυτή την πεποίθηση, ίσως γιατί μου το πλάσαρε και πολύ ωραία ο Ελβετός γιατρός που είχα πάει και έτσι όπως ζούνε σήμερα τα παιδιά, έτσι όπως βλέπω τους γονείς να παιδεύονται με τις σπουδές και την ανεργία, μάλλον ήμουν τυχερή και εκεί

Εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο είχατε κάνει και ένα πέρασμα από την πολιτική. Υπήρξατε βουλευτής στην Ά περιφέρεια Αθηνών με τη ΝΔ, αλλά και δημοτική Σύμβουλος.

Α ναι, το είχα ξεχάσει ευτυχώς! Εκεί την πάτησα. Επειδή κάθισα πριν μπω στη Βουλή επτά χρόνια στο δήμο Αθηναίων με δήμαρχο το Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον οποίο θαύμαζα και θαυμάζω για πάρα πολλά προσόντα που έχει και εκεί μπόρεσα να κάνω και έργο, να συνεργαστώ υπέροχα, νόμιζα ότι έτσι απλά και όμορφα θα είναι και στη Βουλή. Όχι δεν ήταν τόσο απλά. Δεν κάνω εγώ για πολιτικός, δεν μιλάω τη γλώσσα τους, δεν τους καταλαβαίνω, δεν τους κατανοώ. Βέβαια, γνώρισα και αρκετούς αξιόλογους-ιδεολόγους ανθρώπους μέσα στη Βουλή, οι περισσότεροι όμως είναι εγωκεντρικοί, κοιτάνε το δικό τους συμφέρον. Εγώ νόμιζα ότι πολιτικός είναι αυτός που θα μπει μέσα στη Βουλή και θα δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ θα ασχολείται με το τι μπορεί να προσφέρει στους άλλους και στη χώρα, ε λοιπόν δεν είναι έτσι.

Έχετε πει ότι «αισθανόμαστε πολίτες 8^ης κατηγορίας». Τι είναι αυτό που μας υποβάθμισε σε πολίτες 8^ης, όπως λέτε, κατηγορίας και τι ευθύνη φέρουμε εμείς;

Νομίζω ότι λίγο έως πολύ έχουμε ευθύνη όλοι οι Έλληνες και δεν ρίχνω τα βάρη μόνο στους πολιτικούς και η ράτσα μας χάλασε λιγάκι. Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς…

Άρα λέτε ότι το «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου έχει μια βάση;

Μαζί φταίμε θα έλεγα εγώ, γιατί εγώ δεν έφαγα τίποτα και οι περισσότεροι δηλαδή δεν έφαγαν, οι λίγοι φάγανε. Όλοι μαζί φταίμε από λίγο ως πολύ.

Έχετε ζήσει τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου και αναμφίβολα θα μπορείτε να δείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές που έχει η σημερινή εποχή, όπως έχει διαμορφωθεί δηλαδή…

Έχει προχωρήσει πάρα πολύ η πλευρά της τεχνικής, των μέσων, των μηχανών και των φωτιστικών. Αν κρίνω όμως από την ταινία του Χριστόφορου το «Αν», που είχε τεράστια επιτυχία και αρέσει πάρα πολύ, δεν απέχει πολύ από τις παλιές καλές ταινίες.

Έχετε παρουσιαστεί και στη μικρή οθόνη, όπως στο Άγγελος κατά λάθος, Μια απίθανη γιαγιά, αραχτοί και λάιτ. Ερωτηθείσα για το πώς βλέπετε την τηλεόραση του σήμερα, είπατε πως έχει τα χάλια της. Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί; Τα τούρκικα σίριαλ;

Τα τελευταία χρόνια είναι χάλια μαύρα και τα τούρκικα λίγο με θίγουν. Μια φτήνια διακρίνω πια στην ελληνική τηλεόραση. Φτηνά προγράμματα, όχι πάντα πετυχημένοι παρουσιαστές. Μαζί δηλαδή με τη γενική κατάσταση της χώρας και την κρίση, ενώ το θέατρο και η τέχνη γενικότερα αντιστέκεται η τηλεόραση φθίνει.

Η τέχνη θα συνεχίσει να αντιστέκεται ή πιστεύετε ότι υπό το βάρος όλης αυτής της κατάστασης κάποια στιγμή θα λυγίσει;

Προσπαθούμε, όλα τα θέατρα κάνουν ότι μπορούν. Εγώ αν κρίνω από τη φετινή χρονιά, που ήταν και η δύσκολη, είδα ότι αντιστέκονται οι παραστάσεις και τα θέατρα.

Πώς κρίνετε την ελληνική κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, γιατί σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του ΄50, ΄60, ακόμα και από του ΄90.

Διακρίνω μια μιζέρια, μια κατήφεια και μια φτήνια, θα πω πάλι. Τώρα θα μου πεις είναι τόσο εύκολο να κατηγορείς; Δεν ξέρω, το ένα φέρνει το άλλο, είναι φαύλος κύκλος και δεν μπορώ να βρω την ευθύνη, αλλά ότι είμαστε χειρότερα από εκείνες τις χρονιές ισχύει. Είμαστε χειρότερα και εσωτερικά και εξωτερικά. Περπατάς στον δρόμο και δεν βλέπεις ομορφιά, δεν βλέπεις ομορφιά ούτε στο ντύσιμο, ούτε καν στο ύφος, στις φυσιογνωμίες, ούτε στα πεζοδρόμια.

Έχει πέσει σε μιζέρια λέτε ο ελληνικός λαός; Ποιος ευθύνεται όμως για αυτή τη μιζέρια;

Σίγουρα ευθύνονται οι πολιτικοί, αλλά όχι μόνο ορισμένοι, ευθύνονται και μεγάλα κεφάλια της κοινωνίας. Δεν ρίχνω όλο το βάρος στους πολιτικούς

Είστε υπέρ της τρικομματικής κυβέρνησης ή πιστεύετε ότι θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα τρίτο που να ενώνει και να αντιπροσωπεύει και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ;

Αυτό θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα και μακάρι να υπήρχε και ο Τσίπρας, όπως και η κ. Παπαρήγα, για να αισθανόμαστε πιο σίγουροι.

Πώς αντιλαμβάνεστε την οικονομική κρίση; Σας έχει αγγίξει;

Πάρα πάρα πολύ, όπως όλον τον κόσμο. Μπορεί κάποιοι να λένε ότι έχουν περιουσία και δεν έχουν πρόβλημα, αλλά εγώ δεν έχω κάνει καμία περιουσία, ένα σπίτι μόνο που μένω. Ούτε λεφτά στην Ελβετία έχω, ούτε στην Ελλάδα!

Μια ευχή που θα στέλνατε στους αναγνώστες και στους Έλληνες γενικά, με αφορμή τις ημέρες των Χριστουγέννων;

Τους εύχομαι να έχουν ελπίδα, να αντιστέκονται στο άσχημο, να οραματίζονται το ωραίο και πάνω από όλα τους εύχομαι υγεία, γιατί νομίζω πως όταν έχεις υγεία, έχεις τουλάχιστον τέσσερις ελβετικές τράπεζες δικές σου! Εγώ τουλάχιστον κάθε φορά που ξυπνάω, μπορεί να μην έχω φράγκο, αλλά όταν αισθάνομαι τις δυνάμεις μου, το μυαλό μου, τον οργανισμός μου υγιή νομίζω ότι είμαι πάμπλουτη.

Για το τέλος θέλω να σας δείξω δυο φωτογραφίες να μου πείτε τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό…

Η συνεργασία μας με τον Λάμπρο που καλλιτεχνικά ήταν άψογη και στο θέατρο και στο σινεμά, ήταν πολύ ταλαντούχος. Μπορεί να χάναμε τα λόγια μας, αλλά είχαμε μάθει πια να αυτοσχεδιάζουμε

Είχαμε κλείσει ραντεβού με τον τότε δικτάτορα τον Παπαδόπουλο, να ζητήσουμε την αφαίρεση ενός φόρου που είχε βάλει στους καλλιτέχνες και είχαμε πάει αντιπροσωπεία από όλους τους θιάσους, βλέπω τον Οικονομίδη, εμένα, την Αρώνη, την Χατζηαργύρη, τον Παπαμιχαήλ, από το μουσικό θέατρο βλέπω τον Ζερβό και μάλιστα εκείνη την ημέρα είχε ειπωθεί κάτι καταπληκτικό. Εγώ δεν είχα μιλήσει καθόλου. Απλώς ήμουν θιασάρχης με τον Λάμπρο τότε και έπρεπε να είμαι παρούσα. Ο Δημήτρης ήταν με την Αλίκη τότε, ο Οικονομίδης στο μουσικό, ο Ζερβός ήρθε εκ μέρους του Εθνικού θεάτρου. Όπως φεύγαμε λοιπόν και δίναμε τα χέρια μου είπε ο Παπαδόπουλος: κυρία Κοντού εσείς δεν έχετε καμία απορία; Και θυμάμαι που του είπα: Έχω μια απορία: Αν μαθαίνετε τα ανέκδοτα που σας βγάζουν και εκείνη την ώρα τρώω μια κλωτσιά από τον Λάμπρο που ήταν πίσω μου! Μου λέει όχι, πείτε μου εσείς ένα. Λέω λένε: Εσείς κ. Παπαδόπουλε που είστε ιδιοφυΐα μπορείτε να τετραγωνίσετε τον κύκλο και είπατε όχι, αλλά μπορώ να κυκλώσω το τετράγωνο σε ένα δευτερόλεπτο και γέλασε ο άνθρωπος, κιτρίνισε ο Λάμπρος και φύγαμε!