Συνέντευξη στη ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Φωτογραφίες: Studio Nikos Reskos
Τρυφερή, ζεστή, με ένα γλυκόπικρο μειδίαμα, σεμνή και ηθική. Έτσι τη γνωρίσαμε από τις ελληνικές ταινίες «Η κυρά μας η Μαμή», «Γάμος αλά… ελληνικά» και άλλες που άφησαν εποχή...
Η Ξένια Καλογεροπούλου μάς ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της στα Ιλίσια και μαζί με αυτήν και την καρδιά της. Μας εκμυστηρεύεται ότι το θέατρο «Πόρτα», που δημιούργησε, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή. Παράλληλα, δηλώνει ότι δεν αναπολεί την εποχή που έπαιζε στα ελληνικά έργα, καθώς όπως λέει στα περισσότερα συμμετείχε χωρίς να το θέλει καθόλου, απλά και μόνο για να πληρώσει τα γραμμάτια του θεάτρου της. Όσο για το πώς αντιλαμβάνεται την Ελλάδα τού σήμερα, απαντά: «Η Ελλάδα πλέον έχει μια τερατώδη ασχήμια. Έχουμε συνηθίσει να είμαστε απατεώνες, φοροφυγάδες, πονηροί».
Η παράσταση στην οποία συμπρωταγωνιστείτε με τον Μηνά Χατζησάββα είναι «Ο Δήμιος του Έρωτα». Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο της 70χρονης Θέλμας; Έχετε πει ότι είναι μια γυναίκα που ζει τη ζωή της οχτώ χρόνια πριν...
Έτσι λέει η ίδια. Είναι μια γυναίκα που ερωτεύτηκε στα 62 της έναν πολύ νεότερό της ψυχοθεραπευτή, έζησε 27 μέρες μαζί του ωραία, μετά αυτός δεν έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον και αυτή η καημένη δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να σκέπτεται αυτόν, να προσπαθεί να ξαναζήσει τις ίδιες εμπειρίες και επειδή δεν αντέχει πάει σε ψυχοθεραπευτές, ειδικά στον Ίρβιν Γιάλομ, για να την κάνει καλά από αυτή την ασθένεια. Η ίδια, όμως, αρνείται ότι είναι ασθενής, δεν θέλει να γίνει καλά από αυτό. Είναι μια ασυνήθιστη ιστορία και για αυτό μου άρεσε κι εμένα.
Έτσι λέει η ίδια. Είναι μια γυναίκα που ερωτεύτηκε στα 62 της έναν πολύ νεότερό της ψυχοθεραπευτή, έζησε 27 μέρες μαζί του ωραία, μετά αυτός δεν έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον και αυτή η καημένη δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να σκέπτεται αυτόν, να προσπαθεί να ξαναζήσει τις ίδιες εμπειρίες και επειδή δεν αντέχει πάει σε ψυχοθεραπευτές, ειδικά στον Ίρβιν Γιάλομ, για να την κάνει καλά από αυτή την ασθένεια. Η ίδια, όμως, αρνείται ότι είναι ασθενής, δεν θέλει να γίνει καλά από αυτό. Είναι μια ασυνήθιστη ιστορία και για αυτό μου άρεσε κι εμένα.
Στη δική σας ζωή τι ρόλο παίζει ο έρωτας;
Εγώ είχα μια ζωή αρκετά ήσυχη από ερωτικής πλευράς, εκτός από τις πρώτες γνωριμίες του έρωτα. Έζησα πάρα πολλά χρόνια με έναν άντρα και πολύ περισσότερο με έναν δεύτερο, δηλαδή με τον Γιάννη Φέρτη και τον Κώστα Σκαλιόρα. Άμα, βρίσκω κάποιον με τον οποίο είμαι ερωτευμένη και είναι κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου και περνάμε καλά, κάθομαι μαζί του και είμαι μια χαρά.
Εγώ είχα μια ζωή αρκετά ήσυχη από ερωτικής πλευράς, εκτός από τις πρώτες γνωριμίες του έρωτα. Έζησα πάρα πολλά χρόνια με έναν άντρα και πολύ περισσότερο με έναν δεύτερο, δηλαδή με τον Γιάννη Φέρτη και τον Κώστα Σκαλιόρα. Άμα, βρίσκω κάποιον με τον οποίο είμαι ερωτευμένη και είναι κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου και περνάμε καλά, κάθομαι μαζί του και είμαι μια χαρά.
Από το 1984 λειτουργείτε το θέατρο «Πόρτα». Έχετε πει πως έχουν παρουσιαστεί πολλά προβλήματα στο θέατρο, οικονομικής φύσεως…
Ήμουν θιασάρχης από το 1965, πολύ πριν από το θέατρο «Πόρτα», μαζί με τον Γιάννη Φέρτη. Το 1972 άνοιξα τη «Μικρή Πόρτα» και τη συνέχισα για πολλά χρόνια πριν μπούμε στο θέατρο «Πόρτα». Βεβαίως, το 1984 ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή που πήρα τον κινηματογράφο «Οντεόν» και το κάναμε θέατρο. Τώρα από εδώ και πέρα δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να υπάρχει το θέατρο «Πόρτα» ή ο θίασός μου. Κινδυνεύουν όλα, γιατί επί τρία χρόνια δεν έχουμε επιχορήγηση κι εγώ βασιζόμουν στην κρατική βοήθεια. Έτσι μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου όπως τη θέλω. Τώρα υπάρχει μια πληθώρα θιάσων για παιδιά, που κάνουν δουλειές φασαριόζικες, παρδαλές και λίγο κούφιες, που εμένα δεν με αφορούν. Αυτήν τη στιγμή έχουμε μια εξαίσια παράσταση, κατά τη γνώμη μου, τη «Μικρή Γοργόνα», αλλά είναι μια παράσταση για ανθρώπους που καταλαβαίνουν λίγο παραπάνω. Δυστυχώς, η πολιτιστική κατάσταση σήμερα... μόνο πολιτιστική δεν είναι.
Ήμουν θιασάρχης από το 1965, πολύ πριν από το θέατρο «Πόρτα», μαζί με τον Γιάννη Φέρτη. Το 1972 άνοιξα τη «Μικρή Πόρτα» και τη συνέχισα για πολλά χρόνια πριν μπούμε στο θέατρο «Πόρτα». Βεβαίως, το 1984 ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή που πήρα τον κινηματογράφο «Οντεόν» και το κάναμε θέατρο. Τώρα από εδώ και πέρα δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να υπάρχει το θέατρο «Πόρτα» ή ο θίασός μου. Κινδυνεύουν όλα, γιατί επί τρία χρόνια δεν έχουμε επιχορήγηση κι εγώ βασιζόμουν στην κρατική βοήθεια. Έτσι μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου όπως τη θέλω. Τώρα υπάρχει μια πληθώρα θιάσων για παιδιά, που κάνουν δουλειές φασαριόζικες, παρδαλές και λίγο κούφιες, που εμένα δεν με αφορούν. Αυτήν τη στιγμή έχουμε μια εξαίσια παράσταση, κατά τη γνώμη μου, τη «Μικρή Γοργόνα», αλλά είναι μια παράσταση για ανθρώπους που καταλαβαίνουν λίγο παραπάνω. Δυστυχώς, η πολιτιστική κατάσταση σήμερα... μόνο πολιτιστική δεν είναι.
Είστε συγγραφέας παιδικών έργων όπως ο «Οδυσσεβάχ», «Οικογένεια Νώε» και «Σκλαβί», που απέσπασε το 2001 το Βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν. Τι θέση έχουν τα παιδιά στη ζωή σας; Έχετε ξεκαθαρίσει ότι δεν ασχοληθήκατε με τη συγγραφή παιδικών έργων απλώς επειδή δεν μπορέσατε να κάνετε παιδιά…
Αυτό δεν έχει καμία σχέση. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο για παιδιά δεν ήμουν τόσο μεγάλη ακόμα και έλεγα ότι μπορεί και να κάνω. Μάλιστα, φανταζόμουν και το παιδί μου να έρχεται στην πρόβα και να παρακολουθεί. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, αλλά νομίζω ότι αυτά που έφτιαξα για τα παιδιά είναι πράγματα που συγκινούν εμένα ειδικά και κάτι πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι δεν μου έρχεται να γράψω έργο για μεγάλους. Από εκεί και πέρα, τα παιδιά που είναι κοντά μου είναι τα εγγόνια του άντρα μου, τα οποία είναι τέσσερα. Βέβαια, δεν είμαι η κανονική τους γιαγιά. Έχουν άλλες γιαγιάδες, αλλά μου αρέσει κι εμένα που υπάρχουν και είναι υπέροχα και τα τέσσερα.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο για παιδιά δεν ήμουν τόσο μεγάλη ακόμα και έλεγα ότι μπορεί και να κάνω. Μάλιστα, φανταζόμουν και το παιδί μου να έρχεται στην πρόβα και να παρακολουθεί. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, αλλά νομίζω ότι αυτά που έφτιαξα για τα παιδιά είναι πράγματα που συγκινούν εμένα ειδικά και κάτι πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι δεν μου έρχεται να γράψω έργο για μεγάλους. Από εκεί και πέρα, τα παιδιά που είναι κοντά μου είναι τα εγγόνια του άντρα μου, τα οποία είναι τέσσερα. Βέβαια, δεν είμαι η κανονική τους γιαγιά. Έχουν άλλες γιαγιάδες, αλλά μου αρέσει κι εμένα που υπάρχουν και είναι υπέροχα και τα τέσσερα.
Πιστεύετε ότι η υιοθεσία για τις γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά είναι καλή λύση; Εσείς το είχατε σκεφτεί;
Βεβαίως, το είχα σκεφτεί, αλλά ο άντρας μου έχει ήδη παιδιά και αυτό έκανε το όλο πράγμα ακόμα πιο λεπτό. Τελικά, δεν μπόρεσα να το κάνω και καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ήταν σωστό ή λάθος. Γύρω μου, όμως, βλέπω περιπτώσεις που είναι πολύ πετυχημένες και άλλες καθόλου πετυχημένες. Το υιοθετημένο παιδί θέλει διπλή φροντίδα, για να μην πω τριπλή. Έχω παραδείγματα από μητέρες που εργάζονται πολύ εντατικά και έχουν υιοθετήσει παιδιά και πολύ συχνά δεν είναι ευτυχές το αποτέλεσμα.
Βεβαίως, το είχα σκεφτεί, αλλά ο άντρας μου έχει ήδη παιδιά και αυτό έκανε το όλο πράγμα ακόμα πιο λεπτό. Τελικά, δεν μπόρεσα να το κάνω και καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ήταν σωστό ή λάθος. Γύρω μου, όμως, βλέπω περιπτώσεις που είναι πολύ πετυχημένες και άλλες καθόλου πετυχημένες. Το υιοθετημένο παιδί θέλει διπλή φροντίδα, για να μην πω τριπλή. Έχω παραδείγματα από μητέρες που εργάζονται πολύ εντατικά και έχουν υιοθετήσει παιδιά και πολύ συχνά δεν είναι ευτυχές το αποτέλεσμα.
Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, ποια λάθη θα διορθώνατε; Είχατε πει ότι ένα μεγάλο λάθος σας ήταν που δεν πήγατε στη σχολή του Καρόλου Κουν, παρόλο που σας είχε δεχτεί…
Έχω έναν καημό που δεν πήγα στη σχολή του Καρόλου Κουν. Ήταν θέμα των γονιών μου. Με πήγαν στην Αγγλία, όπου σπούδασα στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, μια σχολή που δεν ήταν καθόλου καλή. Όμως, ό,τι έγινε έγινε και καμιά φορά από τα λάθη βγαίνει κάτι άλλο που έχει αξία. Είμαι πολύ τυχερή στους γάμους μου και ειδικά σε αυτόν με τον Σκαλιόρα, αλλά και στους συνεργάτες μου. Δηλαδή, οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά μου είναι εξαιρετικοί. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Καρατζάς, οι άνθρωποι που διοικούν το θέατρό μου, δυο γυναίκες που τις λατρεύω. Καμιά φορά λέω, για να παινεύω και τον εαυτό μου, ότι μπορεί και να μου άξιζε να έχω τέτοιους φίλους!
Έχω έναν καημό που δεν πήγα στη σχολή του Καρόλου Κουν. Ήταν θέμα των γονιών μου. Με πήγαν στην Αγγλία, όπου σπούδασα στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, μια σχολή που δεν ήταν καθόλου καλή. Όμως, ό,τι έγινε έγινε και καμιά φορά από τα λάθη βγαίνει κάτι άλλο που έχει αξία. Είμαι πολύ τυχερή στους γάμους μου και ειδικά σε αυτόν με τον Σκαλιόρα, αλλά και στους συνεργάτες μου. Δηλαδή, οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά μου είναι εξαιρετικοί. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Καρατζάς, οι άνθρωποι που διοικούν το θέατρό μου, δυο γυναίκες που τις λατρεύω. Καμιά φορά λέω, για να παινεύω και τον εαυτό μου, ότι μπορεί και να μου άξιζε να έχω τέτοιους φίλους!
Ο μεγαλύτερος φόβος σας ποιος είναι;
Δεν θέλω να το συζητήσω, γιατί ο μεγάλος μου φόβος είναι να χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Ο άντρας μου είναι πάρα πολύ άρρωστος. Δηλαδή, ο φόβος μου είναι εδώ δίπλα μου…
Δεν θέλω να το συζητήσω, γιατί ο μεγάλος μου φόβος είναι να χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Ο άντρας μου είναι πάρα πολύ άρρωστος. Δηλαδή, ο φόβος μου είναι εδώ δίπλα μου…
Οι παλαιότεροι και οι νεότεροι σας γνώρισαν μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες, 40 περίπου στον αριθμό. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανιστήκατε το 1958 στο «Η Κυρά μας η Μαμή», χαρακτηριστική όμως είναι η ταινία «Γάμος αλά ελληνικά». Τι αναμνήσεις σάς ξυπνάει μια ταινία δική σας που μπορεί να δείτε;
Γενικά, δεν αναπολώ την εποχή αυτή. Βεβαίως, ήταν ωραίο που ήμουν νέα, αλλά έχω αλλάξει πολύ από τότε. Δεν μου πολυαρέσουν οι περισσότερες ταινίες που έχω κάνει, πολλές τις έκανα χωρίς να το θέλω, επειδή χρειαζόμασταν λεφτά με τον Γιάννη για τον θίασό μας. Πηγαίναμε τα γραμμάτια, τα δίναμε στους παραγωγούς και παίζαμε μια ταινία, που μπορεί να τη σιχαινόμαστε ακόμη. Στην τελευταία ταινία που γύρισα, το «Πριν από τα μεσάνυχτα», δούλεψα με τις συνθήκες που ονειρευόμουν. Βεβαίως, δεν έχω πολύ μεγάλο ρόλο, παρ’ όλα αυτά η ταινία αυτή μου έδωσε μια τεράστια χαρά. Θα τη δείτε τον Ιούνιο.
Υπάρχει κάποιος ρόλος στην καριέρα σας που ξεχωρίζετε;
Νομίζω ότι ο ρόλος που αγάπησα πιο πολύ και έκανα καλύτερα από όλους ήταν ο ρόλος της Αμαλίας στις «Μεταμορφώσεις» στο θέατρο «Αμόρε» και λυπήθηκα πολύ, γιατί παρόλο που ήταν μεγάλη επιτυχία παίχτηκε πολύ λίγο, αφού μετά έκλεισε το «Αμόρε» και δεν το χορτάσαμε. Ήταν πάρα πολύ ωραία δουλειά. Δέθηκα πολύ με την ηρωίδα.
Νομίζω ότι ο ρόλος που αγάπησα πιο πολύ και έκανα καλύτερα από όλους ήταν ο ρόλος της Αμαλίας στις «Μεταμορφώσεις» στο θέατρο «Αμόρε» και λυπήθηκα πολύ, γιατί παρόλο που ήταν μεγάλη επιτυχία παίχτηκε πολύ λίγο, αφού μετά έκλεισε το «Αμόρε» και δεν το χορτάσαμε. Ήταν πάρα πολύ ωραία δουλειά. Δέθηκα πολύ με την ηρωίδα.
Έχετε πει ότι κάποτε αισθανόσασταν υπερήφανη που ήσασταν Ελληνίδα, αλλά όχι πια. Ποια είναι αυτά τα πράγματα που σας στενοχωρούν;
Αισθανόμουν υπερήφανη, επειδή γνώριζα την Ελλάδα διαφορετική. Τι να καμαρώσω σήμερα στην Ελλάδα; Την αντικειμενική ασχήμια, το γεγονός ότι την καταστρέφουμε, αλλά και την ασχήμια την ηθική, την πολιτική; Δηλαδή, τι να βλέπω; Τη Χρυσή Αυγή και να λέω τι ωραία που είναι η Ελλάδα; Έχουμε απάτες, κλεψιές, ψέματα από τους πάντες. Οι ίδιοι οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει να είμαστε απατεώνες, φοροφυγάδες, πονηροί. Ο πολιτισμός έχει γίνει μπάχαλο. Υπάρχει μια τερατώδης ασχήμια, την οποία δεν καταλαβαίνουμε, γιατί τη συνηθίσαμε.
Αισθανόμουν υπερήφανη, επειδή γνώριζα την Ελλάδα διαφορετική. Τι να καμαρώσω σήμερα στην Ελλάδα; Την αντικειμενική ασχήμια, το γεγονός ότι την καταστρέφουμε, αλλά και την ασχήμια την ηθική, την πολιτική; Δηλαδή, τι να βλέπω; Τη Χρυσή Αυγή και να λέω τι ωραία που είναι η Ελλάδα; Έχουμε απάτες, κλεψιές, ψέματα από τους πάντες. Οι ίδιοι οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει να είμαστε απατεώνες, φοροφυγάδες, πονηροί. Ο πολιτισμός έχει γίνει μπάχαλο. Υπάρχει μια τερατώδης ασχήμια, την οποία δεν καταλαβαίνουμε, γιατί τη συνηθίσαμε.
Πώς μπορούν οι νέοι να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο;
Τα παιδιά θέλουν ένα καλύτερο αύριο. Το κακό είναι ότι έχουν όλο και λιγότερη πίστη για το μέλλον. Έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους και πλέον η ζωή τους είναι γεμάτη από απογοήτευση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου