ΘΕΑΤΡΟ «ΑΡΓΩ»: «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» τραγουδάει για το ρόδο του έρωτα

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Χρώμα, μουσική, διαδραστικότητα, υψηλά νοήματα και ένα… όνειρο είναι το απόσταγμα της θεατρικής μεταφοράς του σημαντικού έργου του Όσκαρ Ουάιλντ, «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αργώ»...

Ένας έρωτας θα ανθίσει, δυο ψυχές θα χαμογελάσουν και θα ανταμώσουν την ευτυχία μόνο αν το αηδόνι κατορθώσει να πάρει από την τριανταφυλλιά ένα κόκκινο ρόδο. Ο Πιέτρο ζητάει την Κλέλια σε χορό, εκείνη όμως για να του πει το μεγάλο «ναι» ζητάει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, που πάντα ονειρευόταν να της χαρίσει κάποιος. Ο Πιέτρο, μην μπορώντας να βρει πουθενά ένα τριαντάφυλλο, ζητάει από το αηδόνι να πετάξει στο πιο ψηλό σημείο της Γης για να βρει το ρόδο που θα σημάνει τη γέννηση του έρωτά του.
Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα έργα του Όσκαρ Ουάιλντ, που όμως είναι γραμμένο ώστε να συγκλονίσει και όχι να «χαϊδέψει» την ψυχή του αναγνώστη, εν προκειμένω, του θεατή. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, ως γνήσιο παιδί του «Αισθητικού» κινήματος, αδιαφορούσε για την ύπαρξη του ρομαντισμού σε κάθε πιθανή έκφανση. Το έργο «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο», αν παρατηρήσουμε στις ρίζες του, προσπαθεί να παρουσιάσει τον έρωτα απαλλαγμένο από το ρομαντικό στοιχείο, παρουσιάζοντάς τον ως το ύψιστο αγαθό, που δεν μας προσφέρεται απλόχερα και για να το κατακτήσουμε θα πρέπει να θυσιάσουμε κάτι πολύ σημαντικό για εμάς.
Ο Μιχάλης Κουκουλομμάτης, σκηνοθέτης και εμπνευστής των στίχων, που τραγουδάνε οι ηθοποιοί στο έργο, προσαρμόζει αρκετά έντεχνα το δημιούργημα του Όσκαρ Ουάιλντ στο κοινό του. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το έργο θα παρουσιαστεί σε παιδιά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, αντιστρέφει το οδυνηρό τέλος του παραμυθιού, όπως είναι γραμμένο από την πένα του Ουάιλντ, χωρίς ωστόσο να του στερεί το μεγαλείο της αυτοθυσίας. Έτσι, λοιπόν, το αηδόνι δεν πεθαίνει στα αγκαθωτά κλαδιά της τριανταφυλλιάς, αλλά της προσφέρει κάτι άλλο σε αντάλλαγμα, πολύ σημαντικό για εκείνο, ούτως ώστε να κερδίσει το πολυπόθητο τριαντάφυλλο. Ταλαντούχος και με ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στις ανώτερες και πάγιες αξίες, ο Μιχάλης Κουκουλομμάτης δημιουργεί τρία ζευγάρια ηθοποιών και τους καθοδηγεί, ώστε να «ποτίσουν» με χρώμα και μουσική τη σκηνή και την ψυχή των θεατών.

Οι αδυναμίες
Το πρώτο μέρος του έργου, ωστόσο, είναι αρκετά δυσνόητο και θορυβώδες, καθώς η μουσική, τα τραγούδια και οι φωνές καλύπτουν το βασικό στοιχείο, που είναι η πλοκή, με αποτέλεσμα οι μικροί και μεγάλοι θεατές να δυσκολεύονται ιδιαίτερα να παρακολουθήσουν τη ροή των γεγονότων, πόσο μάλλον να κατανοήσουν την υπόθεση του έργου.  Όσοι εγκαταλείπουν την αίθουσα προ του τέλους χάνουν το πιο σημαντικό κομμάτι, που είναι το δεύτερο μέρος της παράστασης, το οποίο ανταμείβει δεόντως τον θεατή. Στο δεύτερο κομμάτι του έργου, τα γεγονότα μπαίνουν σε μια σειρά και οι ηθοποιοί προβάλλουν τα στοιχεία της δράσεως όπου αυτά χρειάζονται.
Το ζευγάρι Γιώργος Μπανταδάκης και Μαρία Βλαχοδημήτρη υποδύεται με απλότητα και ακρίβεια τον Πιέτρο και την Κλέλια αντίστοιχα. Ιδιαίτερα ο Γιώργος Μπανταδάκης κατορθώνει να επιβάλει την παρουσία του στη σκηνή με τη φωνή και την εκφραστική του αρτιότητα. Η Ελεάνα Φινοκαλιώτη, ως τριανταφυλλιά, αιχμαλωτίζει το κοινό με τον άκρατο συναισθηματισμό που απορρέει από τη φωνή και τις κινήσεις της. Ο Διονύσης Κλάδης, που υποδύεται το αηδόνι, πετάει επί σκηνής, ενώ το τραγούδι του προς την τριανταφυλλιά είναι ο ύμνος της μελαγχολίας και του πεισιθάνατου. Ο Διονύσης Δημητρακόπουλος ενσαρκώνει το μυρμήγκι με τρομερά χιουμοριστικό και έντεχνο τρόπο.
Δεν θα λέγαμε, όμως, το ίδιο για την Έλενα Μιχαλάκη, η ερμηνεία της οποίας είναι ιδιαίτερα πομπώδης και υπερβολική. Η κ. Μιχαλάκη, υποδυόμενη την πεταλούδα, κινείται ακατάστατα και δεν στηρίζει-υποστηρίζει τα μηνύματα του έργου. Τα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, με αποκορύφωμα αυτό της τριανταφυλλιάς, υπογραμμίζουν τη δράση. Στην αρχή οι ηθοποιοί εμφανίζονται στη σκηνή φορώντας ενδύματα σε γήινους τόνους και στη συνέχεια σε πιο ζωντανούς χρωματισμούς. Εξίσου σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής, που έχει εμπνευστεί ο Δαμιανός Πάντας και η οποία «αγκαλιάζει» καίρια σημεία του έργου, όπως είναι η σκηνή του αηδονιού και της τριανταφυλλιάς.
Το video art, που έχει τοποθετήσει με ευφυή τρόπο στη σκηνή ο κ. Κουκουλομμάτης, αντικαθιστά τα σκηνικά και ταξιδεύει τους θεατές στον κόσμο των ονείρων. Το άλογο εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη να πετάει πάνω από τη γη και να παρακολουθεί τη δράση των υποκριτών, να τους καθοδηγεί και, στο τέλος, όταν βλέπει πως η αγάπη παίρνει τη θέση που της αξίζει στον κόσμο, να προσγειώνεται στη γη. Αν εξαιρέσουμε τα σημεία όπου η δράση χωλαίνει, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα αξιόλογη παράσταση, που στόχο έχει να «φυτέψει» στην καρδιά των θεατών το ρόδο της ελπίδας, της πίστης στα όνειρα, της ομαδικότητας, της αυτοθυσίας… του ίδιου του έρωτα.