«Είμαστε συνειδητοί στρουθοκάμηλοι»

Η… ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην ΕΥΗ ΚΟΛΙΟΥ
Ίσως οι άνθρωποι που πλάθουν ιστορίες φαντασίας και αναζητούν τη φυγή από την καθημερινότητα μέσα από τη συγγραφή έχουν τη φήμη των σκοτεινών και απομονωμένων ατόμων...
Αν και ακολουθεί τις συμπτώσεις και τις εμμονές του ο Γιάννης Ξανθούλης, δεν είναι ένας από αυτούς.Το χιούμορ φαίνεται να μπαίνει πάντα μπροστά του.


«Από μικρός έφτιαχνα ιστορίες. Δεν μου άρεσε η πραγματικότητα. Την άλλαζα» είπε γεμάτος περηφάνια κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Ο γιος του δασκάλου». Συναντώντας τον Γιάννη Ξανθούλη καταλαβαίνει κανείς ότι ανήκει στην γκάμα των συγγραφέων που δεν αναζητούν τη δόξα. Αναζητάει την παρέα των φίλων του βιβλίου, αλλά και όσων τον ακολουθούν τόσα χρόνια. Ξεκινώντας από τη δημοσιογραφία και συνεχίζοντας μέσα από τη συγγραφή θεατρικών κειμένων και μυθιστορημάτων, έχει χαράξει μία διακριτική αλλά συνάμα δυναμική πορεία. Η πολιτική του άποψη είναι πάντα αιχμηρή και καυστική, ενώ πιστεύει ότι οι νέοι άνθρωποι, αν αφήσουν τις ανέσεις της καθημερινότητας, μπορούν να ξαναγεννήσουν την κοινωνία που έχει μαραζώσει από τον υπερκαταναλωτισμό.
Πού χωράει η Αλεξανδρούπολη στην καθημερινότητά σας; Ζώντας έντονα τη μεταπολεμική περίοδο στην ακριτική πόλη, διαπιστώνετε ομοιότητες με τον σημερινό οικονομικό – κοινωνικό μαρασμό και αν ναι ποιες; 
Η πόλη όπου γεννήθηκα με το πέρασμα των χρόνων απέκτησε παντελώς φαντασιακή χροιά. Δεν συμπεριλαμβάνεται στην καθημερινότητά μου, αλλά συχνά πρωταγωνιστεί στα όνειρα με πλήθος απόντων. Όσο για τη σχέση τού ΤΩΡΑ με τα μεταπολεμικά χρόνια, μπορώ να πω ότι ΤΟΤΕ δεν είχαμε αίσθηση της μιζέριας. Ίσως γιατί δεν είχαμε πέσει στην παγίδα της υπερκατανάλωσης.
Τώρα σε τι συγγραφική φάση βρίσκεστε; 
Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου. Ίσως τον ερχόμενο χειμώνα παρουσιαστεί στο θέατρο ένα ιδιαίτερο σε ύφος βιβλίο η «Οικογένεια μπες-βγες». Θα δούμε.
Έχετε σκεφθεί τον επόμενο ήρωά σας ή το επόμενο θέμα με το οποίο θέλετε να ασχοληθείτε; 
Ακόμη βρίσκομαι στον αστερισμό του «Γιου του δασκάλου». Μάλλον είναι φυσιολογικό… Μου χρειάζεται χρόνος να καταλαγιάσει η ατμόσφαιρα του «Δασκάλου», που είναι έντονη και με ταλαιπώρησε.
Ποιον ήρωα θα ξεχωρίζατε από τα μυθιστορήματά σας και γιατί; 
Σε όλους έχω μοιράσει την ίδια φαιά ουσία. Δεν ξεχωρίζω τους ήρωές μου, αλλά την ψυχική διάθεση που τους γέννησε. Προτιμώ πάντως τους ήρωες της τελευταίας δεκαετίας: τον «θείο Τάκη», τη «δεσποινίδα Πελαγία» και τον «γιο του δασκάλου».
Υπάρχει περιθώριο σήμερα για αναβίωση της ηρωίδας Σιλάνας Σαλιάγκου, η οποία μας συντρόφευε τόσα χρόνια στην καθημερινή ραδιοφωνική σας εκπομπή; 
Με το ραδιόφωνο μάλλον τελείωσα. Χρειάζεται σθένος και κουράγιο, που δεν διαθέτω τούτον τον καιρό. Όσο για τη λοξή ποιήτρια Σιλάνα Σαλιάγκου… τη συντηρώ ακέραια.
Βάζετε τον εαυτό σας μέσα σε κάποιον χαρακτήρα; Εννοώ να δώσετε και σε εσάς έναν ρόλο. 
Στα βιβλία μου υπάρχω κυρίως σε δευτερεύοντες ρόλους για να έχω μεγαλύτερη άνεση στην παρατήρηση.
Γιατί δεν αξιοποιείτε περαιτέρω την ικανότητά σας στην ποιητική και δη στη σατιρική ποίηση που αναπέμπει στον Γ. Σουρή, ο οποίος σχολίαζε την επικαιρότητα της εποχής του με στίχους; 
Αυτά τα έκανα την εποχή που έγραφα σατιρικές επιθεωρήσεις και κείμενα για τον Γιώργο Μαρίνο… Πριν από τριάντα χρόνια, δηλαδή.
Στη δημοσιογραφία τι σας κέρδισε; Πώς προέκυψε; 
Η δημοσιογραφία ήταν η νεανική μου καθημερινότητα. Από το 1982 μέχρι σήμερα γράφω κάθε Σάββατο ένα χρονογράφημα. Από την «Ελευθεροτυπία» στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Τελικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν ήταν και τόσο… ευγενική, όπως τη χαρακτηρίζατε σε μια συνέντευξή σας τον Νοέμβριο 2009. Κοιτάζοντας προς τα πίσω σήμερα, τι θα παραλείπατε ή θα συμπληρώνατε ως χαρακτηρισμό; 
Νομίζω πως ο όλεθρός μας είχε ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια. Σαν συνειδητοί στρουθοκάμηλοι αφήσαμε τα πράγματα να ξεφύγουν… ασυγχώρητα.
Ποια είναι πλέον η σχέση σας με την πολιτική; Σκέφτεστε την ενεργή ενασχόλησή σας, όπως κάνουν άλλοι συνάδελφοί σας; 
Δεν είμαι θαυμαστής πολιτικών ή λάτρης των πολιτικών αντεγκλήσεων για το αυτονόητο. Πιστεύω ότι ΟΛΟΙ τους είναι κατώτεροι των περιστάσεων, γι’ αυτό η απελπισία πριμοδοτεί την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Δυστυχώς.
Τι σχέση έχετε με την πραγματικότητα; Πώς την αντιλαμβάνεται ένας συγγραφέας, από τη στιγμή που έχετε ως βασικό εργαλείο σας τη φαντασία; 
Θέλω να την αποφύγω, αλλά δεν γίνεται, αφού σκοντάφτω πάνω της επώδυνα. Πιστεύω στην τάξη και στο δίκαιο του ανυπεράσπιστου μέσου ανθρώπου, γι’ αυτό θλίβομαι για τον θαυμασμό της ανομίας με άλλοθι την «ελεύθερη έκφραση» και άλλα ύποπτα ιδεολογήματα.
Παρατηρώντας τον κόσμο μέσα σε μία πόλη, και συγκεκριμένα της Αθήνας, τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει στην κοινωνία εν έτει 2013; Τι σας εξοργίζει και τι σας στεναχωρεί; 
Η κοινωνία βρίσκεται σε άγρια ηθική κρίση έχοντας ως βάση τα μέχρι τώρα καταναλωτικά κεκτημένα της. Υπάρχει θυμός, οργή και νεοελληνικής εφευρετικότητας παθογένειες. Με εξοργίζει η ευρωπαϊκή ετικέτα της ήττας μας.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μεταφέρετε στη νέα γενιά, στη γενιά της οικονομικής κρίσης; Τι συμβουλή θα τους δίνατε στο τέλος κάθε δύσκολης μέρας; 
Να εφεύρουν τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους. Να ανακαλύψουν τη χαρά της χειρωνακτικής εργασίας και να μάθουν να χρησιμοποιούν το σώμα τους σωστά. Το ίδιο και τη μνήμη τους. Γιατί στην Ελλάδα η μνήμη έχει τη συντομότερη ημερομηνία λήξης.

«Ο γιος του δασκάλου» 
Η επιβλητική παρουσία ενός πατέρα, ένα τραγικό γεγονός που τους σημαδεύει και η κλειστή κοινωνία ενός χωριού απομάκρυναν τον μικρότερο γιο της οικογένειας, τον Νικόδημο, από όσα τον βασανίζουν. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις συμπτώσεις. Αναζητάει τη δικαίωση για το τέλος που αποφάσισε να βάλει ο αυτόχειρας αδερφός του, ο «γιος του δασκάλου». Τόσα χρόνια ήταν παρατηρητής και τώρα θα ψάξει εξαρχής τη ζωή του. Θα ακολουθήσει τα ίχνη που πιστεύει πως καθορίζουν το αίσθημα του δικαίου.
Πηγή: www.paraskhnio.gr