Συνέντευξη στη ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Φωτογραφίες ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΝΙΔΗΣ
«Δεν είμαι κανένας μεγάλος επαναστάτης», εξομολογείται. Είναι ένας μεγάλος ηθοποιός, όμως, θα συμπληρώσουμε εμείς. Εγκατέλειψε τη ζωγραφική και έδωσε το δικό του χρώμα στη ζωή επιλέγοντας να ανέβει στο σανίδι, χαρίζοντας στο κοινό αστείρευτο γέλιο.
Ο Ζήσης Ρούμπος, ο οποίος έκλεψε τις εντυπώσεις με τη συμμετοχή του στο «Κάψε το σενάριο», μεταμορφώνεται σε Caveman...
Σε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής, αποκαλύπτει πως ήταν στο μεταίχμιο να εγκαταλείψει την υποκριτική. Ο ίδιος μάλιστα εκφράζει την πικρία του που ο κόσμος δεν τον γνώριζε στα 10 χρόνια πορείας του και τον έμαθε ξαφνικά μέσα από το «Κάψε το Σενάριο». Ερωτηθείς για τους πολιτικούς και την κοινωνική κατάσταση δηλώνει «αηδιασμένος», τονίζοντας πως «ή θα γίνει το μπραφ ή θα συνεχίσουμε να τρώμε βρώμη με το ζύγι».
Για έκτη συνεχόμενη χρονιά παρουσιάζεται το φαινόμενο «Caveman» στο θέατρο Coronet. Η υπόθεση λίγο πολύ είναι γνωστή: Ένας άντρας έρχεται αντιμέτωπος με την πρωτόγονη φύση του και αναλύει τις σχέσεις των δυο φύλων. Ποια είναι αυτά τα συστατικά που χαρίζουν στο έργο αυτή την «αθανασία»;
Η επιτυχία του έργου πιστεύω ότι οφείλεται σε ένα συνδυασμό του ηθοποιού που ερμηνεύει το ρόλο με το ίδιο το κείμενο, το οποίο είναι εξαιρετικό. Είναι γραμμένο από τον Ρομπ Μπέκερ, ο οποίος έκανε το πρώτο του ανέβασμα. Ο Μπέκερ είναι ένας ψυχολόγος, ο οποίος ασχολήθηκε με τις διαφορές των δυο φύλων και βρήκε έναν χιουμοριστικό τρόπο να μεταφέρει στοιχεία της έρευνάς του σε έναν κωμικό μονόλογο. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό της παράστασης αυτής είναι πως όποιος κι αν τη δει θα βρει ένα δικό του κομμάτι, για αυτό νομίζω έχει επιβιώσει τόσα χρόνια. Οι δε προκάτοχοί μου είναι σπουδαίοι, οπότε είναι βαριά τα παπούτσια που πρέπει να γεμίσω.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην προσέγγιση του ήρωα, δεδομένου ότι, όπως είπατε, είναι «βαριά τα παπούτσια που πρέπει να γεμίσετε»;
Καταρχήν με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ο ένας από τους δυο είναι αυτός που σκηνοθετεί το έργο, στο οποίο παίζω. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης φρόντισε να γίνει μια δουλειά που να μην μοιάζει με τη δική του και με βοήθησε πολύ να βγάλω τον δικό μου caveman. Αυτή η παράσταση δεν στέκεται αν δεν είσαι ο εαυτός σου. Εκείνος που ερμηνεύει οφείλει να είναι όσο πιο αληθινός γίνεται, γιατί αυτά που λέει είναι και πολύ σημαντικά και πολύ αληθινά, παρόλο που είναι δοσμένα με πολύ χιουμοριστικό τρόπο. Η αλήθεια είναι πως δεν αγχώθηκα ιδιαίτερα για τη σύγκριση, γιατί από τη μία με βοήθησε ο Βλαδίμηρος και από την άλλη ήξερα πως ό,τι και να κάνω, μπορεί χειρότερο μπορεί καλύτερο, σίγουρα θα είναι διαφορετικό.
Όλοι έχουμε έναν caveman μέσα μας τελικά;
Εκατό τοις εκατό. Κι αυτό το λέω εμπειρικά από τα ζευγάρια και τον κόσμο γενικότερα που έρχεται να δει την παράσταση. Παρόλο που το κείμενο πατάει σε στερεοτυπικές συμπεριφορές, δεν μπορείς αφοριστικά να πεις όλοι οι άντρες ή όλες οι γυναίκες είναι έτσι, σίγουρα κάποιες συμπεριφορές όλοι μας θα αναγνωρίσουμε στο έργο, που τις έχουμε είτε εμείς είτε ο σύντροφός μας.
Και υπάρχει και η συμμετοχή του κοινού…
Έχει πολύ πλάκα αυτή η εκδοχή της παράστασης. Το κάναμε να μοιάζει με stand up comedy, με το οποίο έχω ασχοληθεί και μου αρέσει. Έχει πολύ χαβαλέ, γιατί υπάρχουν σημεία στο έργο, στα οποία καλείται ο κόσμος να συμμετάσχει και κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι καινούριο.
Ποια είναι τα μηνύματα που επιχειρεί η παράσταση να περάσει στο κοινό; Ουσιαστικά είναι μια προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων των δυο φύλων, μια προσπάθεια ανάλυσης του ψυχισμού της γυναίκας και του άντρα;
Θα έλεγα ότι είναι μια προσπάθεια αποσαφήνισης ή ερμηνείας. Δεν είναι ένα βαθιά ψυχαναλυτικό έργο, αλλά ένα έργο που πατάει σε έρευνες που έχουν βάση και κυρίως στο ότι οι συμπεριφορές που έχουμε και οι άντρες και οι γυναίκες κρατάνε από την προϊστορία και επιβιώνουν μέχρι σήμερα, γιατί είναι στο DNA μας.
Μάλιστα, στο έργο παρουσιάζεται ο Σωτήρης να παροτρύνει τα δυο φύλα να συμφιλιωθούν…
Ναι και αυτό είναι από τα πιο σημαντικά μηνύματα της παράστασης. Αφού είμαστε πλασμένοι για να είμαστε μαζί δεν πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρχουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι;
Ποιες άλλες αλήθειες διακρίνονται στο έργο μέσα από τις διαφυλετικές σχέσεις;
Υπάρχουν πολλά σημεία, τα οποία εγώ διακρίνω και στην προσωπική μου ζωή. Η πιο μεγάλη επίσης αλήθεια είναι ότι τελείως διαφορετικά λειτουργεί το μυαλό του άντρα και τελείως διαφορετικά της γυναίκας. Αν δεν το καταλάβεις αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τα πας καλά με το άλλο φύλλο.
Εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τις γυναίκες;
Σίγουρα όχι όπως παλιά. Γενικά το θέμα με τα δυο φύλα με έχει απασχολήσει στη ζωή μου και το έχω ψάξει. Εγώ τις γυναίκες τις βλέπω σαν ένα πλάσμα που σκέφτεται πολύ διαφορετικά από εμάς τους άντρες, όπως ακριβώς λέει και το κείμενο και έχω συνειδητοποιήσει ότι τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στην επικοινωνία μου με το άλλο φύλλο είναι ακριβώς επειδή νόμιζα ότι σκέφτονται όπως εγώ. Τώρα πια είμαι παντρεμένος, οπότε το βάζω σε πράξη αυτό και λειτουργεί πάρα πολύ.
Ωστόσο υπάρχουν κοινά σημεία που ενώνουν τους δυο… αντίθετους πόλους!
Ακριβώς και αυτό είναι το ωραίο στο έργο αυτό. Πέρα από τις διαφορές που τονίζει κωμικά, υπάρχουν ομοιότητες που βγαίνουν μέσα από κάθε παράδειγμα. Ότι δηλαδή μπορεί εσύ να το βλέπεις διαφορετικά από ότι εγώ, όμως ουσιαστικά το ίδιο πράγμα θέλουμε. Οπότε ναι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, αλλιώς θα γινόταν… πόλεμος!
Στο θέατρο έχετε επίσης παρουσιαστεί και στην παράσταση the Love Manifest. Μια μουσικοθεατρική παράσταση, που πραγματεύεται τον έρωτα και τις σχέσεις. Αυτά τα έργα που έχουν κοινωνικές καταβολές και «καθρεφτίζουν» την ανθρώπινη ζωή σας ελκύουν τελικά περισσότερο;
Μου αρέσουν πάρα πολύ. Η κωμωδία είναι η αγάπη μου. Με ελκύουν ιδιαίτερα τα έργα που έχουν κάτι το γλυκόπικρο. Ναι μεν παρουσιάζουν κάτι χιουμοριστικά, αλλά είναι και το συναισθηματικό κομμάτι. Αυτό ήταν και το Love Manifest. Ήταν ένα έργο που είχα γράψει εγώ και έπαιζα μαζί με την Ροζαμάλια Κυρίου και είχε πάει πολύ καλά ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Όποιος την έβλεπε μπορούσε να βρει ένα δικό του κομμάτι. Είχαν τύχει ζευγάρια ηλικιωμένα που μας έλεγαν ότι αναγνώρισαν τον εαυτό τους στην παράσταση αυτή.
Από την παιδική σας ζωή τι έχει μείνει μέσα σας ως βίωμα; Δεδομένου ότι και ως ενήλικες έχουμε ως βάση τα παιδικά μας βιώματα…
Θεωρώ τον εαυτό μου ένα από τα ευλογημένα παιδιά, γιατί πρόλαβα τη γειτονιά. Μεγάλωσα στα Βριλήσσια, όταν όμως ήταν βοσκοτόπια, δεν υπήρχε ακόμα αυτό το Β.Π. (Βόρεια Προάστια) που λέμε. Υπήρχαν αλάνες, χωράφια, ελαιώνες και είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια γειτονιά, όπου ήμασταν γύρω στα 15-16 παιδιά. Μεγάλωσα σε αυτό το χωματόδρομο, όπου μένω ακόμα. Δεν υπάρχει αυτό σήμερα, νομίζω. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα παιδιά να παίζουν στο δρόμο, ειλικρινά. Εγώ έτρεξα πολύ, έπαιξα πολύ, χτύπησα τα γόνατά μου και γενικά έζησα πολύ ανέμελα την παιδική μου ζωή.
Το κέντρο όπως ξέρουμε έχει αλλάξει πάρα πολύ. Είναι επόμενο λοιπόν τα παιδιά να μην μπορούν να παίξουν όπως πριν στους δρόμους και να χαρούν την παιδική τους ηλικία…
Πράγματι. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω στο κέντρο. Δεν έχω μείνει ποτέ στη ζωή μου. Έτυχε να κοιμηθώ ένα βράδυ στο σπίτι ενός φίλου που έμενε στο κέντρο και από το θόρυβο της πόλης και μόνο δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έχω συνηθίσει σε ησυχία και το κέντρο έχει αλλάξει πολύ. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, αλλά σε κάποια σημεία έχει ξεφύγει λίγο η μπάλα. Δεν μπορώ να καταδείξω ποιος φταίει, αλλά σίγουρα έχει αλλάξει.
Ποια ήταν η επαφή σας με την Τέχνη όταν ήσασταν μικρός;
Εγώ άργησα να ασχοληθώ με το θέατρο, ασχολήθηκα γύρω στα 23-24. Πριν πήγαινα για ζωγραφική. Ήμουν από μικρός καλλιτεχνική φλέβα. Έδινα επί πέντε συναπτά έτη εξετάσεις για να μπω στην Καλών Τεχνών. Ευτυχώς δεν κατάφερα να μπω, γιατί δεν θα είχα ακολουθήσει αυτό τώρα, το οποίο το λατρεύω.
Και τι είναι αυτό που σας προσέφερε τελικά η δουλειά του ηθοποιού;
Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ειλικρινά. Σκεφτείτε ότι παράτησα τη μεγάλη μου αγάπη, τη ζωγραφική, για να γίνω ηθοποιός. Συμμετείχα σε μια ερασιτεχνική παράσταση στα 23 μου και όταν ανέβηκα πάνω στο σανίδι χτύπησε μια τεράστια «καμπάνα» μέσα μου. Έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή, μπήκα και μαγεύτηκα ολοκληρωτικά. Σημειωτέων ότι είμαι δέκα χρόνια ηθοποιός και δεν έχω βγάλει λεφτά. Δεν το έκανα ποτέ για αυτό. Μου έχει δώσει όμως απίστευτες εμπειρίες, γνώσεις, γνωριμίες αυτό το επάγγελμα.
Μέχρι τότε δεν σας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Όχι ποτέ. Εντάξει, ήμουν πάντα ο έξω καρδιά άνθρωπος, ο χαβαλές της παρέας, το πειραχτήρι, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ επαγγελματικά να ακολουθήσω το θέατρο. Δεν μπορώ καν να το πω δουλειά. Δηλαδή όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω δεν μου κολλάει πολύ να πω είμαι ηθοποιός. Είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτό που αγαπάω και μπορώ και ζω από αυτό ακόμα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν βρει ακόμα αυτό το κάτι στη ζωή τους και είναι τρομερό.
Και άλλοι που δεν μπορούν να το ακολουθήσουν, λόγω των συγκυριών…
Ειδικά αυτό είναι ακόμα χειρότερο! Γιατί όταν δεν ξέρεις λες εντάξει το ψάχνω, όταν ξέρεις όμως και δεν μπορείς να το ακολουθήσεις… ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι
Ποιος είναι ο ρόλος της Τέχνης σήμερα; Παραμένει ένα ζωτικό όργανο της κοινωνίας ή η δράση της έχει επηρεαστεί ή περιοριστεί;
Η Τέχνη θα έπρεπε όχι μόνο να καταγράφει, να καταδεικνύει, να ξορκίζει, να διαλαλεί και να αλλάζει. Αυτή όμως είναι μια πολύ γενικευμένη προσέγγιση, γιατί το τι είναι η Τέχνη το ορίζει ο κάθε καλλιτέχνης και το τι είναι ο κάθε καλλιτέχνης εξαρτάται από τις προσωπικές επιλογές του. Εάν εγώ θέλω να αλλάξω τον κόσμο μέσα από την Τέχνη, που πολύ θα ήθελα αν μπορούσα, εξαρτάται από εμένα. Νομίζω δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο.
Αν θέλατε εσείς λέτε θα μπορούσε να γίνει. Ένα χελιδόνι όμως φέρνει την Άνοιξη; Δεν πρέπει να είναι συλλογική η προσπάθεια;
Μπορεί να μην φέρνει την Άνοιξη, σίγουρα όμως φέρνει την ελπίδα της Άνοιξης κι αυτό καμιά φορά αρκεί. Ακόμα και η μυρωδιά της ελπίδας σε κάποιους καιρούς αρκεί. Για εμένα είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος της Τέχνης. Με κορόιδευαν όταν ήμουν πιτσιρικάς και έλεγα θα αλλάξω τα πράγματα μέσα από την Τέχνη. Ακόμα πιστεύω ότι μπορεί να γίνει, απλώς τώρα έχω συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι.
Υπάρχει θεατρική παιδεία πιστεύετε στην Ελλάδα;
Όχι καμία θεατρική παιδεία δεν υπάρχει. Είναι πολύ χάλια η κατάσταση. Γενικά στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα η αντιμετώπιση της Ελλάδας είναι απαράδεκτη, σας το λέω όντας ένας καλλιτέχνης, που προσπάθησα από το σχολείο να βρω από κάπου να πιαστώ και δεν υπήρχε τίποτα. Καμία καλλιτεχνική και θεατρική παιδεία, καμία στήριξη, καμία αντιμετώπιση. Δεν είναι περίεργο που μεγαλώνουν τα παιδιά και θεωρούν το θέατρο πολυτέλεια.
Θα ήθελα να μας μιλήσετε και για τις άλλες δουλειές σας αυτή την περίοδο
Εκτός από τον Caveman είμαι και στο θέατρο Αμιράλ με το έργο «ο Σέρλοκ Χολμς και ο σκύλος των Μπάσκερβιλ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου με τον Αργύρη Γκαγκάνη και τον Νικόλα Αγγελή. Παίζουμε 18 ρόλους και πρόκειται για μια ξέφρενη κωμωδία, βασισμένη στην ιστορία του Σέρλοκ Χολμς, σε ύφος βρετανικού χιούμορ. Θυμίζει κάτι από Monty Python. Το Κάψε το Σενάριο καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πάει δεύτερη σεζόν και τα πρώτα μου δειλά βήματα στον κινηματογράφο.
Στην τηλεόραση είχατε συμμετάσχει στο «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσιτσώνη-Γιώργου Φειδά, αλλά ο κόσμος σας γνώρισε μέσα από το «Κάψε το Σενάριο», το οποίο ξεκίνησε από τον Μάρτιο του 2012. Πόσο σημαντικό ήταν το «Κάψε το Σενάριο» στη μετέπειτα πορεία σας;
Για εμένα ήταν πολύ μεγάλο σοκ όταν συνειδητοποίησα ότι όσοι με είδαν στην τηλεόραση στο πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» δεν με είχαν δει σε δέκα χρόνια καριέρας στο θέατρο. Είναι κρίμα γιατί την βρίζουμε την τηλεόραση κι εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω, αλλά είναι ένα πάρα πολύ ισχυρό μέσο. Η τηλεόραση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ευεργετικά, αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Δυστυχώς, μπορεί να κάνεις 40 χρόνια θέατρο και να μην σε ξέρει κανείς!
Και δεν υπάρχει χώρος για τους Έλληνες ηθοποιούς, αν σκεφτούμε ότι λίγα ελληνικά σίριαλ χρηματοδοτούνται και τα περισσότερα είναι ξένα, όπως τα τούρκικα για παράδειγμα, που είναι η μόδα της εποχής
Όπως σας είπα τα πράγματα ειδικά στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσοι άνεργοι ηθοποιοί υπάρχουν, ανάμεσά τους και νέα παιδιά. Τους εύχομαι κουράγιο. Ήμουν κι εγώ άνεργος. Εγώ πριν ενάμισι χρόνο ήμουν στο μεταίχμιο να παρατήσω το επάγγελμα, ήμουν πάρα πολύ άσχημα. Ναι έχουν κλείσει οι παραγωγές, δεν γίνονται πια δουλειές, δεν βρίσκουν δουλειά οι ηθοποιοί. Είναι πάρα πολλές οι ιδιωτικές σχολές, πάρα πολλές οι δραματικές, πάρα πολλά τα εργαστήρια που ξεφύτρωσαν ξαφνικά και σου δίνουν ένα χαρτί βεβαίωσης σπουδών. Είναι πολύ κρίμα που καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, οπότε ο καθένας πλέον δηλώνει ηθοποιός. Όσο για την τηλεόραση, σαφέστατα ένας επιχειρηματίας οικονομικά θα αγοράσει πολύ φθηνότερα ένα βραζιλιάνικο π.χ. από το να δώσει λεφτά για μια ελληνική παραγωγή. Για αυτό είναι πολύ θετικό που σε αυτούς τους καιρούς βρέθηκε η ευκαιρία να κάνουμε το «Κάψε το Σενάριο», το οποίο δίχασε πολύ τον κόσμο, γιατί ήταν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα.
Υπήρξε κάτι που σας φόβισε στο να ξεκινήσετε να ασχολείστε με την υποκριτική;
Για να είμαι ειλικρινής όχι. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ. Ανασφάλεια στο επάγγελμα θα υπάρχει πάντα, γιατί είναι ένα επάγγελμα που δεν είναι ακριβώς επάγγελμα, οπότε δεν είναι ότι θα βγάζεις και λεφτά στάνταρ. Ο μόνος μου φόβος είναι να αναγκαστώ να το αφήσω, γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να το κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, είναι κάτι που λέω και σε νέα παιδιά που ξεκινούν. Αν θέλεις να κάνεις θέατρο, ο μόνος τρόπος είναι να κάνεις ΘΕΑΤΡΟ. Εγώ έχω κάνει θέατρο δρόμου, έχω κάνει παιδικές παραστάσεις, παραστάσεις από τις οποίες δεν πληρωνόμουν. Έχω γράψει δικά μου έργα. Ο ηθοποιός είναι δημιουργός. Δεν σε παίρνουν σε δουλειές; Κάνε θέατρο δρόμου! Ακούγονται λίγο ονειροπαρμένα, αλλά εγώ τα έχω κάνει αυτά δεν τα λέω θεωρητικά. Είναι η πορεία μου μέχρι τώρα.
Μια δεύτερη δουλειά θεωρείτε ότι θα ήταν σωτήρια;
Εννοείται. Και δεύτερη και τρίτη. Όχι απαραίτητα πάνω στο θέατρο, αν γίνεται να μην είναι και πάνω σε αυτό. Ξέρετε το θέατρο είναι ερωμένη. Άμα της παίρνεις χρόνο σου κρατάει μούτρα και δεν είναι κακό να κάνει κάποιος άλλες δουλειές, για να μπορεί να ζήσει ως ηθοποιός. Απεναντίας, είναι μια κατάθεση στον εσώτερο εαυτό του ότι προσπαθεί για αυτό που αγαπάει. Κι εγώ έχω δουλέψει σε διάφορες δουλειές. Τη σχολή μου την έβγαλα δουλεύοντας ως σερβιτόρος.
Είναι γεγονός ότι όλα γύρω μας επηρεάζουν, ακόμα και το πολιτικό τοπίο. Πώς αντιλαμβάνεστε ως Έλληνας πολίτης την πολιτική σκηνή;
Είμαι αηδιασμένος. Είμαι στενοχωρημένος και νιώθω αδικημένος που οι προηγούμενες γενιές μας οδήγησαν εδώ. Εγώ θυμάμαι τους γονείς μου που τη δεκαετία του ΄70 μπορούσαν να δουλέψουν τίμια και να βάλουν ένα κομπόδεμα στην άκρη. Πλέον, χωρίς συγκατοίκηση δεν νοείται ένας άνθρωπος να κάνει ένα ξεκίνημα στη ζωή μόνος του. Αυτό είναι απαράδεκτο για μια χώρα κατά τη γνώμη μου. Από εκεί και πέρα έχω αρχίσει και τρομάζω με τη χρήση του όρου «πολιτικά πρόσωπα», γιατί έχω την εντύπωση πως άλλη εικόνα έχουμε για τους πολιτικούς και άλλο σημαίνει να είσαι πολιτικός. Εγώ από μικρός νόμιζα ότι πολιτικός είναι αυτός που ενδιαφέρεται για τα κοινά. Ε λοιπόν, μόνο αυτό δεν κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που μας διοικούν. Όλα τα άλλα τα κάνουν!
Πώς κρίνετε τη δράση τους απέναντι στην ελληνική κοινωνία που «βράζει» στο… ζουμί της;
Νιώθω απέχθεια. Θα σας πω το απλό παράδειγμα: Δεν νοούμαι να φωνάζει ένα ολόκληρο έθνος έξω από την πόρτα σου ότι δεν σε θέλει και παρόλα αυτά να παραμένεις μέσα από την πόρτα. Υπάρχουν άλλες χώρες στην Ευρώπη που έγινε το ίδιο και παραιτήθηκαν 40 και 45 άτομα από τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Δηλαδή εγώ στη θέση τους δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ!
Έχουμε όμως κι εμείς οι πολίτες μερίδιο ευθύνης;
Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, γιατί πλέον έχει μπει και ένα άλλο πρόβλημα σε όλο αυτό∙ ο βιοπορισμός. Όταν δεν έχεις να φας επαναστατείς. Ή που θα γίνει το μπραφ ή που θα συνεχίσουμε να είμαστε με το ζύγι και να τρώμε τη βρώμη. Εγώ που σας τα λέω αυτά δεν είμαι κανένας μεγάλος επαναστάτης, θέλω απλά πράγματα στη ζωή μου. Θέλω την οικογένειά μου, είμαι νομοταγής πολίτης, δεν έχω κλέψει ποτέ κανέναν, ούτε το κράτος και παρόλα αυτά με σκίζουν όπως όλους. Θεωρώ ευλογία που δουλεύω στο θέατρο και ζω από αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Και νομίζω ότι μετά από 10 χρόνια δεν έχω κάνει κάτι τρελό, δεν έχω καμία βολή. Αντιμετωπίζω δυσκολίες και εγώ και η γυναίκα μου σε πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω είναι ξευτίλα πλέον εν έτη 2013 να μην μπορείς να κάνεις οικογένεια. Ζούμε σε ένα κράτος που λειτουργεί ενάντια σε όλες τις αξίες. Είμαι αγανακτισμένος. Τι κάνω για αυτό; Ότι μπορώ
Θεωρείτε φυσιολογική την άνοδο της Χρυσής Αυγής;
Θα σας απαντήσω με κάτι που μου είχε πει ο πατέρας μου, ο οποίος είναι 84 χρόνων: «Όταν ένας λαός περνάει τόσο μεγάλη αναμπουμπούλα, αμφισβήτηση, χάος, πανικό, τρόμο, φόβο, πίεση, φτώχια, άγχος συνήθως είναι φυσικό επακόλουθο να υπάρχουν ακραίες εκφάνσεις εθνικισμού η πατριωτισμού». Γιατί όταν εγώ δεν έχω να πληρώσω για να ζήσω θα μου βγει η ξενοφοβία. Είναι προϊστορία κι αυτό. Αυτό το εκμεταλλεύονται κάποιοι. Το ευτυχές είναι ότι έτσι όπως ανεβαίνουν, έτσι και φεύγουν αυτά τα κόμματα. Η ζωή δεν επιβιώνει στα άκρα, αλλά στην ισορροπία. Αρκεί να έχουμε το μυαλό μας ήρεμο, να μην ενδίδουμε στο φόβο και να θυμόμαστε πάντα τον ανθρωπισμό και την αγάπη.
Η οικονομική κρίση έχει αφήσει τίποτα όρθιο θεωρείτε ή έχει καταπατήσει κάθε πτυχή της κοινωνίας;
Έχει μειώσει κατά πολύ την ποιότητα ζωής μας, μας έχει γονατίσει. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους έχει γονατίσει η οικονομική κρίση, φαντάζομαι πως ναι, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Για αυτό κι εγώ προσπαθώ στον μικρόκοσμό μου, στους φίλους μου, στην παρέα μου και στην οικογένειά μου να είμαι αισιόδοξος.
Φυσικά ούτε οι νέοι άνθρωποι έχουν μείνει ανεπηρέαστοι…
Όχι βέβαια και από ότι φαίνεται θα τραβήξει ακόμα πολύ με τα νέα μέτρα που ανακοινώνονται, με τις περικοπές που γίνονται, με τον πόλεμο ενάντια στον πολίτη. Είναι εξωφρενικά τα όσα συμβαίνουν.
Αν βγάλουμε όλοι τον caveman από μέσα μας τι πιστεύετε ότι θα συμβεί στην κοινωνία μας;
Θα γεμίσει ο κόσμος αγάπη! Ο Caveman δεν είναι το ζώο που καταστρέφει, είναι η αγάπη. Η έννοια περικλείεται μέσα στη φράση του έργου: «ο caveman προστατεύει την οικογένειά του και προσέχει τη γυναίκα του». Οπότε, μακάρι να βγάλουμε όλοι τον Caveman που κρύβουμε μέσα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου