Συνέντευξη στη ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Φωτογραφίες Κώστας Γονίδης
Έναν άνθρωπο περιθωριοποιημένο, ένα απελπισμένο ον, υποδύεται στο έργο Winterlong ο Ντίνος Καρύδης. Η «βαρυχειμωνιά», όπως είναι ο τίτλος σε ελληνική μετάφραση, έρχεται να ταρακουνήσει συθέμελα την ελληνική κοινωνία που «ξεπαγιάζει» στην ιδέα της χρεοκοπίας, μια κοινωνία που όπως είπε ο μεγάλος ηθοποιός «στερείται επικοινωνίας και αγάπης»...
Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στο παρελθόν και μια κάθετη ματιά στο μέλλον ο αξιόλογος Έλληνας ηθοποιός , μίλησε για το νέο του έργο, τους σταθμούς στην επιτυχημένη πορεία του, την κόρη του Σμαράγδα, για πράγματα που έκανε, αλλά μετάνιωσε και φυσικά για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Μάλιστα, μας αποκάλυψε ότι αν είχε την ευκαιρία θα δημιουργούσε ένα κόμμα που θα έφερε τα αρχικά Κ.Α.Ε., δηλαδή Κόμμα Απελπισμένων Ελλήνων…
Winterlong, ή αλλιώς βαρυχειμωνιά, είναι ο τίτλος του έργου στο οποίο πρωταγωνιστείτε και με το οποίο υποδέχεστε το καινούριο έτος, αφού ανεβαίνει τον Ιανουάριο του 2013. Μιλήστε μου για το νέο σας θεατρικό εγχείρημα
Είναι το πρώτο έργο του Άντριου Σέριγκαν, ενός νέου συγγραφέα. Είναι ένα έργο που τιμήθηκε με το βρετανικό βραβείο «συγγραφείς για νεανικά έργα του 2008» ανάμεσα σε 1200 έργα. Έχει παιχτεί με τεράστια επιτυχία στο Μάντσεστερ από όπου κατάγεται ο συγγραφέας και στο Soho theater του Λονδίνου. Έχει ανέβει σε θεατρικές σκηνές στη Σουηδία, Ολλανδία, Γερμανία και για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο νέο ελληνικό θέατρο στην κάτω αίθουσα που ονομάζεται αίθουσα Κάρολος Κουν. Η πρεμιέρα είναι τον Ιανουάριου του 2013 και θα παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Προσωπικά είμαι πανευτυχής για το ρόλο που μου δόθηκε και νιώθω υπερήφανος για τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Αρμένη. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας διδάσκαλος, αυτό που ζητούσα πάντα να έχω στη ζωή μου. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι παρόλο το νεαρό της ηλικίας του έχει πείρα δεκαετιών και επιθυμία μου είναι να συνεχίσω την πορεία μου στο θέατρο, όσο μου μένει να ζήσω, στο πλάι αυτού του χαρισματικού και ταλαντούχου ανθρώπου.
Έχετε παίξει ρόλους που έρχονται κόντρα στο ευγενικό παρουσιαστικό σας, όπως είναι ο ρόλος του παιδεραστή στο Nuts. Η φετινή σας δουλειά έχει να κάνει πάλι με πρόσωπο περιθωριοποιημένο;
Περιθωριοποιημένα είναι όλα τα πρόσωπα του έργου. Ουσιαστικά καλούμαι να υποδυθώ έναν απελπισμένο άνθρωπο.
Ίσως αυτό είναι που σας ελκύει και στο έργο;
Το ελκυστικό του στοιχείο, είναι ότι πρόκειται για ένα έργο που ουσιαστικά αποτελεί μια σπαρακτική ματιά στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας με σπασμένα φτερά, μιας κοινωνίας πληγωμένης που στερείται αγάπης και επικοινωνίας, κάτι ανάλογο με αυτό που βιώνουμε σήμερα.
Μιλήσατε για το θέατρο Κάρολος Κουν, εκεί ανεβαίνει η νέα σας παράσταση. Έχετε πει ότι στις αρχές της καριέρας σας κατεβήκατε τα σκαλιά του θεάτρου για να σας δει ο κ. Κουν, αλλά φοβηθήκατε και φύγατε τρέχοντας. Τι ήταν αυτό που σας φόβησε; Η δόξα; Δεν ήσασταν έτοιμος να δεχτείτε την επιτυχία ίσως;
Αν έχω μετανιώσει για κάτι είναι ακριβώς αυτό, που δεν τόλμησα να κατέβω τα σκαλιά του υπογείου του θεάτρου Τέχνης και έφυγα τρέχοντας. Δεν είναι ότι δεν ήμουν έτοιμος για την επιτυχία, απλώς στο θέατρο Τέχνης τότε απαγόρευε ο μεγάλος δάσκαλος Κουν να κάνεις τίποτα άλλο πέρα από θέατρο. Εγώ λοιπόν είχα τότε ένα παιδάκι μικρό, τη Σμαράγδα και έκανα πολλά πράγματα εκτός από το θέατρο∙ έκανα τηλεόραση, λίγο σινεμά, μεταγλωττίσεις, ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές και έτσι έκανα πίσω, επειδή δεν θα μπορούσα να μεγαλώσω το παιδί αυτό. Παρόλα αυτά νιώθω ότι δεν του πρόσφερα αυτά που όφειλα να του προσφέρω γιατί είναι ένα χαρισματικό και άξιο παιδί.
Δηλαδή τι παραπάνω θα θέλατε να του προσφέρετε;
Να είμαι περισσότερο δίπλα της, κάτι το οποίο δεν έκανα για διάφορους προσωπικούς λόγους.
Έχετε συνεργαστεί με εμβληματικές προσωπικότητες όπως είναι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, που ήταν δάσκαλός σας τρία χρόνια, ποια στοιχεία από αυτούς τους ηθοποιούς, τους «γίγαντες» της μεγάλης οθόνης, έδρασαν καταλυτικά πάνω σας;
Ένα βασικό στοιχείο που διέκρινα και αγάπησα σε αυτούς είναι η εσωτερική αλήθεια που κουβαλούσαν και το γεγονός ότι ήταν ακάματοι στη δουλειά. Και σήμερα βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που αφοσιώνονται στο έργο τους και προσφέρουν πολλά στο θέατρο και ένας από αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Αρμένης.
Από την πολυετή εμπειρία σας ποιους θεωρείτε σταθμούς στην καριέρα σας;
Οι δυο σημαντικοί σταθμοί στην καριέρα μου είναι η Ελεύθερη Αυλαία που δημιούργησα μαζί με τη σύζυγό μου Τζούλια Αργυροπούλου και άλλους εραστές της νεότερης ελληνικής δραματουργίας . Εκείνο που δεν καταφέραμε είναι να βρούμε μια στέγη δική μας. Προσπαθούσα πάντα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν τελειώσει το θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και η μεγάλη μας συνεργασία ήταν με τον μπαμπά Αρμένη στην «Πρόβα» που ήταν και το πρώτο έργο με το οποίο πήραμε επιχορήγηση. Συνεχίσαμε επί 15 χρόνια την προσπάθειά μας αλλά σταματήσαμε ελλείψει οικονομικών. Επίσης, ακόμα ένας σταθμός για μένα είναι το «Έστιν ουν δωδεκάτη αυλαίας», στην οποία πρωτοεμφανίστηκα. Είναι σταθμός για τα ελληνικά πράγματα, γιατί δόθηκε μεγάλο βάρος στους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς.
Με ποιόν τρόπο σας επηρέασαν η Ελεύθερη Αυλαία και το «Έστιν ουν δωδεκάτη αυλαίας»;
Καταρχήν είχα δάσκαλό μου τον σπουδαίο Γιώργο Γιαννίση. Όταν μπήκα στη σχολή ήμουν άσχετος, δεν είχα διαβάσει καν θεατρικά βιβλία. Εκείνος με έσπρωξε και βρήκα μαγικά θεατρικά έργα, Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Εκεί πρωτοάκουσα το όνομα του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Πούσκιν και δικών μας μεγάλων συγγραφέων.
Έχετε πει για τον Γιώργο Γιαννίση, ότι σας έμαθε να αισθάνεσθε με το μυαλό και να σκέπτεστε με τις αισθήσεις. Πόσο σημαντικές είναι οι πέντε αισθήσεις μας τελικά;
Υπάρχει και μια έκτη δεν είναι μόνο πέντε…
Δηλαδή;
Δηλαδή το σύμπαν και δεν το έχουμε αγαπήσει. Για να κατακτήσουμε το σύμπαν θα πρέπει να αγαπήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας και εμείς κοιτάμε πώς να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου και μεταξύ μας και παγκόσμια. Ο κόσμος πεθαίνει γύρω μας και αυτοκτονεί για να μην επιβαρύνει τα παιδιά του.
Μιλήσατε για την αυτοκτονία. Πώς κρίνετε την απόφαση κάποιου να αυτοκτονήσει; Νομίζετε ότι είναι η λύση στα προβλήματά του;
Δεν είναι η λύση διότι οι άνθρωποι πιο παλιά πέρασαν πολύ χειρότερες καταστάσεις, δεν έφτασαν όμως στο σημείο αυτό. Από την άλλη δεν μπορώ και να πω τίποτα για τους ανθρώπους αυτούς, δεν μπορώ να τους κρίνω.
Ασφαλώς οι αυτοκτονίες είναι σημείο των καιρών μας και αποτέλεσμα και της πολιτικής που ακολουθείται. Ποια η γνώμη σας για το πολιτικό γίγνεσθαι;
Τα πολιτικά πρόσωπα δεν είναι κάτι αόρατο, από εμάς βγήκαν…
Άρα ευθυνόμαστε κι εμείς λέτε ως ένα βαθμό που με την ψήφο μας τους βγάλαμε, σωστά;
Εκατό τοις εκατό, άρα γιατί πάμε και τους μουτζώνουμε; Μήπως πρέπει να μουτζώσουμε τον εαυτό μας πρώτα; Πώς γίνεται να μην καταλάβαμε τα λαμόγια;
Οικονομική κρίση, κρίση στους ανθρώπους και τον πολιτισμό. Πιστεύετε ότι ήρθε για να ισοπεδώσει τις κοινωνικές αξίες ή είναι μια μπόρα που θα περάσει;
Είναι μια μπόρα που θα περάσει, έχουν περάσει πολύ χειρότερα γεγονότα από την ιστορία της Ελλάδας και θα καταφέρουμε και πάλι να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα αν ενωθούμε και είμαστε αγαπημένοι.
Πώς βλέπετε το μέλλον των νέων ανθρώπων;
Θεωρώ πως οι νέοι πρέπει να αγαπούν αυτό που κάνουν, να εργάζονται και να πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλά, αν είναι αισιόδοξοι τότε θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες τους παρουσιάζονται.
Σας έχει παρασύρει αυτό το κύμα της οικονομικής κρίσης;
Ασφαλώς, όπως όλους τους Έλληνες. Ο ηθοποιός δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, εργάτης της τέχνης είναι. Έχω οικονομικό πρόβλημα αν μπορώ να πληρώσω το νοίκι, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες και φυσικά επηρεάζει και την ψυχοσύνθεση και την υγεία μας.
Παρεμπιπτόντως, είχατε ένα πρόβλημα υγείας το οποίο σας ταλαιπώρησε. Σε δηλώσεις σας λέτε πως το θέμα αυτό πολυσυζητήθηκε και «φουσκώθηκε» από τα ΜΜΕ…
Πράγματι συνέβη. Μια χαρά είμαι και τότε ήμουν μια χαρά, απλώς οι δημοσιογράφοι είχαν κάνει ολόκληρο θέμα το ζήτημα της υγείας μου. Φανταστείτε ότι με έπαιρναν τηλέφωνο από τον Καναδά και με ρωτούσαν: Τι γίνεται ο Ντίνος πεθαίνει; Και έγραψαν ότι μπήκε στο νοσοκομείο η Σμαράγδα και ότι έκλαιγε και τέτοια εξωφρενικά πράγματα.
Και εσείς όμως γράψατε στο facebook εκείνο το διάστημα ένα μήνυμα που προκάλεσε αίσθηση ότι «μπορεί να μην ζω το καλοκαίρι». Γιατί το γράψατε;
Εγώ για πλάκα το έγραψα αυτό. Μα σκεφτείτε: Ένας που δεν ζει το καλοκαίρι δεν κάθεται να γράφει στο φέισμπουκ. Ένα πράγμα που με εξόργισε ήταν ότι ενώ μια δημοσιογράφος, δεν θα πω το όνομά της, είχε μιλήσει για το συμβάν αυτό, όταν της είπα ότι είμαι μια χαρά δεν ασχολήθηκε καν, δεν το έγραψε και της λέω «ε βέβαια, το αίμα, το σπέρμα και ο πόνος πουλάνε»! Όμως, όπως ξέρετε στην Ελλάδα ζούμε, στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς…
Το πιστεύετε πραγματικά ότι δεν υπάρχει ελπίς;
Δεν θέλω να το πιστεύω, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Είμαι αισιόδοξος κατά βάθος και πιστεύω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, αλλά θα φτιάξουν μόνο αν ο ελληνικός λαός ενωθεί. Τώρα είμαστε κατακερματισμένοι και μέσα στη Βουλή και έξω από τη Βουλή. Δηλαδή, τσακωνόμαστε συνεχώς. Δεν ξέρω τι κατάρα μας δέρνει και είμαστε έτσι χωρισμένοι
Είστε λοιπόν απογοητευμένος από την κατάσταση που έχει παγιωθεί γύρω μας…
Εγώ είμαι απογοητευμένος από τον άνθρωπο γενικά και έχω αγαπήσει τα ζώα.
Τι είναι αυτό που βρήκατε στα ζώα και δεν βρήκατε στους ανθρώπους;
Την αγάπη …
Μια μεγάλη σας αγάπη έχετε πει είναι και η Τέχνη. Αλήθεια, πόσο σημαντική είναι η Τέχνη σε αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε;
Η Τέχνη είναι μια πολιτική πράξη, περνάει πολιτικά μηνύματα. Ουσιαστικά παρουσιάζει τη ζωή την ίδια με ένα παράθυρο στην ελπίδα πάντα. Η Τέχνη όμως χρειάζεται και νέα πρόσωπα για να προοδεύσει.
Ασφαλώς μιλάτε για τους νέους ηθοποιούς που εισέρχονται στο χώρο. Μήπως η έλευση νέων ηθοποιών έχει οδηγήσει μοιραία τους παλαιότερους εκτός σκηνής ή τελικά υπάρχει χώρος για όλους;
Όχι δεν πιστεύω ότι τα νεότερα παιδιά μπορούν να εκτοπίσουν τους μεγαλύτερους, μπορούν να συνυπάρξουν. Εκτός αυτού έναν ρόλο 80χρονου δεν μπορεί να τον υποδυθεί ένας 25χρονος και το αντίστροφο. Ο ταλαντούχος ηθοποιός δεν χάνεται, παραμένει και τον δικαιώνει ο χρόνος.
«Είμαι θυμωμένος για όλη αυτή την ασχήμια που υπάρχει γύρω μας», έχετε πει χαρακτηριστικά. Σε τι αναφερόσαστε;
Μα ασφαλώς στην πόλη που έχουμε δημιουργήσει, την Αθήνα, που από το καλύτερο μέρος του κόσμου την μετατρέψαμε στο χειρότερο, τριτοκοσμικό. Καταστρέψαμε τα βουνά μας, τα κάναμε πολυκατοικίες και κλειστήκαμε σε τείχη. Πλέον θα πρέπει να παλέψουμε να σώσουμε ότι μπορούμε. Στα Εξάρχεια που ζω την εποχή του πατέρα μου υπήρχαν αθώες γειτονιές με πηγάδια.
Σήμερα όμως τα Εξάρχεια ειδικά έχουν μετατραπεί σε άντρο εγκληματικών ενεργειών, παρόλα αυτά παραμένετε εδώ, δεν εγκαταλείπετε…
Δεν εγκαταλείπω γιατί γεννήθηκα εδώ, αγαπάω αυτό τον τόπο και επιπλέον έχω ευκολία στο να μετακινούμαι, δεν παίρνω το αυτοκίνητο για να πάω κάπου.
Θα ήθελα λόγω των Χριστουγέννων να στείλετε ένα μήνυμα στους Έλληνες που παλεύουν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους
Να συνεχίσουν να παλεύουν ακόμα κι αν κάποιος τους πείσει ότι είναι μάταιη η πάλη τους και ότι θα χάσουν. Αν συνεχίσουν να αγωνίζονται τότε θα γίνουν άνθρωποι. Για μένα όμως μεγαλύτερη γιορτή από τα Χριστούγεννα είναι το Πάσχα και συγκεκριμένα η Ανάσταση
Η Ανάσταση θα έρθει για τον ελληνικό λαό;
Ασφαλώς, ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Αν οι ξένοι, οι δανειστές μας, νομίζουν ότι τελειώσαμε είναι γελασμένοι. Δηλαδή τελειώσαμε τώρα και δεν τελειώσαμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς;
Έχετε πει χαρακτηριστικά δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε και πάνω από όλα τις λέξεις μας…
Σίγουρα όταν σε δανείζει κάποιος πρέπει να τα επιστρέψεις, ωστόσο ας μας δώσουν πίσω αυτά που μας χρωστάνε, τα μάρμαρά μας, που λέει και ο Μακρυγιάννης, τις λέξεις μας, να δούμε πώς θα συνεννοούνται, την ιστορία, τη φιλοσοφία. Γιατί τόση πολλή γκρίνια; Γιατί τόση κατήφεια; Έχουμε χαθεί; Χρωστάμε εντάξει, θα τα ξεπληρώσουμε. Δουλεύοντας σκληρά θα τα ξεπληρώσουμε
Γιατί τόση κατήφεια λέτε. Θεωρείτε λοιπόν ότι δεν έχει λόγο ο κόσμος να είναι κατηφής;
Εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δηλαδή πώς γίνεται να είναι κατηφής από τη μια και από την άλλη να είναι συνέχεια έξω; Εγώ πάω στα θέατρα και είναι γεμάτα. Δηλαδή τόσο πολύ έχει επηρεαστεί ο κόσμος;
Οι νέοι δεν έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από την οικονομική κατάρρευση; Η ανεργία έχει φτάσει στο «κόκκινο»
Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει ένας εχθρός και όταν αυτός ο εχθρός γίνει χυδαίος τότε έρχονται τα χειρότερα. Αυτός ο εχθρός είναι ο καπιταλισμός.
Άρα λέτε ότι πρέπει να καταστραφεί ο καπιταλισμός για να έρθουμε σε μια ισορροπία
Μόνο έτσι θα έρθει η αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο και θα πάψει η εκμετάλλευση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Οι Έλληνες δυστυχώς κουβαλάνε την κατάρα του διχασμού και της διχόνοιας. Ζούμε μια κωμωδία δυσάρεστη. Είμαστε καταραμένοι να αλληλοσκοτωνόμαστε.
Εσείς ως πολίτης αυτής της χώρας τι θα μπορούσατε να κάνετε για να βελτιώσετε αυτή την κατάσταση ;
Θα δημιουργούσα ένα κόμμα, το ΚΑΕ…
Τι σημαίνουν τα αρχικά αυτά;
Κίνημα Απελπισμένων Ελλήνων και το πρώτο του καταστατικό άρθρο θα ήταν… αγαπάτε αλλήλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου