Γέμισε το Σύνταγμα κόσμο και το πολιτικό και μηντιακό κατεστημένο παρακολουθεί αμήχανο αυτή την αυθόρμητη προσέλευση των αγανακτισμένων. Κάποιοι (προϊόντα του συστήματος κατά κανόνα) επιχειρούν να ταυτιστούν μαζί τους, επικαλούμενοι και αυτοί τη δήθεν αγανάκτησή τους (απέναντι στους εαυτούς τους άραγε;). Άλλοι (ευτραφείς πολιτικά) απορρίπτουν το κίνημα επειδή δήθεν δεν έχει διά ταύτα και ξεκάθαρη πολιτική ατζέντα. Και οι πιο πολλοί χαιρετίζουν δημόσια τον ακομμάτιστο και ακηδεμόνευτο χαρακτήρα των συγκεντρώσεων, αλλά εύχονται ενδόμυχα να γυρίσουν όλοι σπίτια τους μια ώρα αρχύτερα...
Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα αρθρώνοντας αφόρητες κοινοτυπίες. Πράγματι στο Σύνταγμα μπορεί να μαζεύτηκε πολύ διαφορετικός κόσμος. Άλλοι δεν γουστάρουν το μνημόνιο, άλλοι απεχθάνονται την παγκοσμιοποίηση, άλλοι (ίσως οι πιο πολλοί) απλά δεν έχουν δουλειά. Όλοι όμως διαδήλωσαν με αξιοπρέπεια και με πραγματικό πόνο για μία Ελλάδα που δεν είναι αντάξια των δικών τους προσδοκιών. Και όλοι βρέθηκαν απέναντι, χωρίς ύβρεις, ξυλοδαρμούς και μολότωφ, σε ένα πολιτικό σύστημα που πρόδωσε τα όνειρά τους και που συστηματικά αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων.
Κάποιοι παλιότεροι θα πούνε με κυνισμό: δεν βαριέσαι, αυτοί ανήκουν στο 40% που δεν θα ψηφίσει και την Ιστορία τη γράφουν αυτοί που συμμετέχουν και όχι αυτοί που απέχουν. Είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αν το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τέτοια φαινόμενα με τον συνηθισμένο αυτισμό που το διακρίνει οι εξελίξεις μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
Το μήνυμα της κατσαρόλας απευθύνεται σε όλη την πολιτική τάξη. Ζητάμε από τους πολίτες θυσίες, τους ζητάμε να συμμετέχουν σε μια κοινή προσπάθεια που απαιτεί αίμα, κόπο και ιδρώτα, όπως έλεγε και ο Churchill, αλλά εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι πρώτοι, όπως έκανε ο Churchill, να δώσουμε το καλό παράδειγμα. Κλεισμένοι μέσα στην ασφάλεια της Βουλής, ρωτάμε το φρούραρχο ποια πόρτα είναι ανοιχτή για να ξεγλιστρήσουμε με το υπηρεσιακό μας αυτοκίνητο, αντί να βγούμε με τα πόδια αλλά με το κεφάλι ψηλά.
Αρκετά πια με τα λόγια. Αν μπορούμε να κάνουμε ένα πράγμα για να σπάσουμε το πέπλο της καχυποψίας που πλανάται πάνω μας είναι να αλλάξουμε αύριο τον εκλογικό νόμο και να κάνουμε τους 300 βουλευτές 200. Το Σύνταγμα το επιτρέπει, οι καιροί το επιβάλλουν. Και μην ακούσω αλλά επιχειρήματα περί δήθεν μείωσης της αντιπροσώπευσης των πολιτών. Στους κρίσιμους καιρούς που περνάμε, μια τέτοια πρωτοβουλία θα αποδείκνυε έμπρακτα ότι κάτι ακούσαμε από τη βοή των επερχόμενων γεγονότων. Και όλοι αυτοί που κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος θα έχουν τη μικρή έστω ικανοποίηση ότι κάτι πέτυχαν.
*Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’Αθηνών.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου