(εφημ. ΤΑ ΝΕΑ)
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΙΣΩΣ κάνει τον «Λόγο του βασιλιά» µια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας είναι ότι διαβάζεται σε πολλά επίπεδα και µιλάει για πολλά πράγµατα. Θα κρατήσω ένα από αυτά: την ιστορία ενός ανθρώπου µε πολλές αδυναµίες τις οποίες προσπαθεί να αντιπαλέψει για να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων µιας εποχής και των απαιτήσεων ενός καθήκοντος.
ΚΑΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ. Είναι ακριβώς το είδος του ηγέτη που ψάχνει σήµερα και η Ελλάδα.
ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ακόµη κι οι βρετανοί βασιλιάδες, δεν είναι τίποτα υπεράνθρωποι, ανεπίληπτοι ή ανυπέρβλητοι Τιτάνες που κρατούν τον κόσµο στην...
πλάτη τους. Είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, µε δυνατότητες και αδυναµίες, οι οποίοι κατορθώνουν (συχνά για ανεξήγητους λόγους...) να αποδειχθούν την κρίσιµη στιγµή «µεγαλύτεροι από τη ζωή» και να εµπνεύσουν ή να ενσαρκώσουν την προσπάθεια όλων των άλλων.
ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, φυσικά, αυτούς τους ανθρώπους τους αναδεικνύει ο λαός και δεν προκύπτουν ούτε από τον θάνατο του πατέρα τους ούτε από την παραίτηση του αδελφού τους. ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ότι στα µέρη µας ένας πολιτευτής τραυλός δεν θα είχε την παραµικρή δυνατότητανα αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένας τραυλόςπολιτευτής: θα τον είχαν περιλάβει οιλεγόµενες «σατιρικές εκποµπές», όπου σάτιρα εννοείται συνήθως ο εξευτελισµόςκαι η γελοιοποίηση των άλλων.
ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ κι έτσι, οι δηµοκρατίες έχουν τη θεωρητική ευχέρεια να επιλέγουν κάθε στιγµή αυτόν που θεωρούν ικανότερο να ηγηθεί της συλλογικής προσπάθειας.Για να επιστρέψω στην εποχή της ταινίας, θα θυµίσω ότι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ένας µάλλον αµφιλεγόµενος και αποτυχηµένος πολιτικός έως το 1940, όταν στα δύσκολα και σε προχωρηµένη ηλικία ανεδείχθη σε απαράµιλλο ηγέτη.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ είµαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή η ευχέρεια ασκείται σε κάθε περίπτωση µε επίγνωση των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Υπάρχουν πολλοί που καπηλεύονται απλώς την οργή, την αγανάκτηση, τη διαµαρτυρία. Που παίζουν µε τη συγκίνηση. Που ζητούν µια «Πλατεία Ταχρίρ» στην Ελλάδα. Κι αναρωτιέµαι: µετά την Πλατεία Ταχρίρ, την εξουσία στην Αίγυπτο ανέλαβε ο στρατός – αυτό θέλουν άραγε; ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ στιγµή της ταινίας πουβρίσκω εξαιρετική. Πριν ξεσπάσει ο πόλεµος, ο τραυλός βασιλιάς παρακολουθεί µε την οικογένειά του µια προβολή µε επίκαιρα. Μεταξύ άλλων και µια δηµόσια οµιλία του Χίτλερ. «Μπαµπά, τι λέει;», τον ρωτάει η κόρη του. Κι ο βασιλιάς απαντάει: «∆εν ξέρω αλλά το λέει καλά!».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πολύ φοβούµαι ότι οι κοινωνίες µας εξακολουθούν να γοητεύονται απόανθρώπους που «τα λένε καλά» – κυρίως όταν δεν έχουµε επίγνωση τι λένε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου