Έντονες αντιδράσεις δημιούργησε το σημερινό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα ΝΕΑ. Ο γνωστός δημοσιογράφος πάντοτε ήταν υμνητής του πρώην πρωθυπουργού και για αυτό σήμερα γράφει για αυτόν ένα υπέροχο υμνολόγιο. Διαβάστε:
ΣΕ ΑΥΤΗΝ τη χώρα συµβαίνουν πάντα περίεργα πράγµατα: επτά
χρόνια µετά τηναποχώρησή του απότην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, ο Σηµίτης
εξακολουθεί να διχάζει τη... Ν.∆.! Μόνο στα χέρια δεν έχουν πιαστεί όσοι
συµφωνούν ή διαφωνούν µε την αναφορά του ονόµατός τουστο πόρισµατης
αξιωµατικήςαντιπολίτευσης για τη Siemens. ΑΥΤΟ, για
τον Σηµίτη είναι καλό. Το µεγάλο του πλεονέκτηµα ήταν πάντα οι εχθροί
του. Αρκεί να δεις ποιοι του επιτίθενται ακόµη και τώρα, από διάφορους
αληταράδες των Εξαρχείων έως έναν υπόκοσµο...της δηµοσιογραφίας, για να αντιληφθείς ότι πρέπει να έχει κάνει καλά πράγµατα και µάλλον στη σωστή κατεύθυνση για τον τόπο. Η Ν.Δ., αντιθέτως, θα πρέπει να το κοιτάξει. ∆εν είναι λογικό ακόµη και ύστερα από τόσα χρόνια να µην µπορείνα συµβιβαστεί µε έναν απολογισµό – ο οποίος, ανεξαρτήτως από τα θετικά και τα αρνητικά του, ανήκει ουσιαστικά στον χώρο της ιστορίας και στην αρµοδιότητα των ιστορικών.
ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ πολύ έξυπνοµια παράταξηνα διακινεί ακόµη και τώρα συµπλέγµατα απέναντιστη διακυβέρνηση, η οποία της παρέδωσε µια Ελλάδα που δεν είχε καµία σχέση µε αυτήν που η ίδια παρέδωσε στους διαδόχους της. Καλώςή κακώς, η σύγκριση είναι συντριπτική.
ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ αυτές δεν αφορούν ασφαλώς το σύνολοτης Ν.∆. Ακόµη και την οκταετία 1996-2004 υπήρχαν στελέχη της τότε αξιωµατικής αντιπολίτευσης που (κατ’ ιδίαν έστω...) αναγνώριζαν πολλά θετικά στην τότε διακυβέρνηση. Ο ίδιος ο Κ. Καραµανλής έχει αργότερα αναγνωρίσει τόσο τησυνεισφορά του προκατόχου του όσο και ορισµένες αστοχίες στη δική του κριτική.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, όµως, ανήκουν στο παρελθόν. Γιατί ξαφνικάεισβάλλουν στο παρόν;
ΝΟΜΙΖΩ για έναν απλό λόγο. Επειδή η πρωθυπουργία Σηµίτη, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, υπέβαλεσε βασανιστική δοκιµασία µια σειρά από δεδοµένα, στερεότυπα και ιδεοληψίες της ελληνικής κοινωνίας.
ΝΑ ΘΥΜΙΣΩ ένα παράδειγµα. Οταν οΣηµίτης ευχαρίστησε δηµοσίως την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη µεσολάβησή της στην κρίση των Ιµίων θεωρήθηκε (και θεωρείται ακόµη...) ότι διέπραξε κάτι σαν ανοσιούργηµα. Αποδοκιµάστηκε επειδή έπραξε το αυτονόητο, ακόµη και σε επίπεδο προσωπικής αγωγής.
ΓΙΑΤΙ; Επειδή ο σωστός πολιτικόςείναι, κατά την κρατούσα άποψη, ένας τύπος που πουλάει τσαµπουκά, φέρεταιαγενώς, χαϊδεύει τον λαό και βρίζει τους Αµερικανούς,ακόµη κι όταν έχουν βοηθήσει τη χώρα του να αποφύγει έναν πόλεµο. Ενα είδος τσίφτη και καραµπουζουκλή.
Ο ΣΗΜΙΤΗΣ δεν υπήρξε ποτέ καραµπουζουκλής. Ούτε εντόςΕλλάδος ούτε εκτός. Κι όποτε (ατυχώς) το επιχείρησε, µόνο κακό έκανε στον εαυτό του.
ΥΠΟ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ, λοιπόν, χαλούσε την πιάτσα. Κι αυτό, µάλλον εκνευρίζει κάποιους ακόµα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου