αναδημοσίευση άρθρου
από την εφημερίδα: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ευτυχώς τραυματίστηκε ελαφρά το επτάχρονο αγόρι -σημειώνει το ρεπορτάζ- από το τζετ σκι που βγήκε με ταχύτητα στην αμμουδιά. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι μώλωπες και εκδορές στην πλάτη είναι το μικρότερο τίμημα για την ασυδοσία.
Δεν είμαστε αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού στη Σκιάθο όπου συνέβη, ούτε ξέρουμε τι συνέπειες είχε για τον νεαρό που το οδηγούσε. Αποχώρησε με αυστηρή επίπληξη; Οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα; Ασκήθηκε μήνυση από τους γονείς του παιδιού; Το αγόρι πάντως χρειάστηκε να πάει στο Κέντρο Υγείας Σκιάθου για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Δεν έχει καμία σημασία το μέγεθος του τραύματος για να κριθεί η κατάφωρη παρανομία. Ούτε χρειάζεται να συμβεί το απευκταίο για να δραστηριοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Η τραγωδία μπορεί να οδηγεί σε πιο γρήγορες και αυστηρές αποφάσεις, αλίμονο όμως αν χρειάζεται η «διαμεσολάβηση» του θανάτου για να διορθωθεί η εξοργιστική αυθαιρεσία.
Κάθε κοσμοπολίτικο νησί ή πολυσύχναστη παραλία οφείλει να επιδεικνύει απεριόριστη ανοχή στους καλοκαιρινούς σπόρτσμαν. Εκείνους δηλαδή που αντιλαμβάνονται τις ακτές ως προέκταση του power game του υπολογιστή τους. Ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα την οποία πιστεύουν πως ελέγχουν απόλυτα, προσαρμοσμένοι στον άκρατο ατομικισμό τον οποίο εκτρέφουν και τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του βίου τους. Γιατί, βέβαια, δεν γίνεται κανείς «άλλος άνθρωπος» παραδομένος στην παραζάλη της ταχύτητας μόλις έρθει σε επαφή με τη θάλασσα. Τα όρια και οι στοιχειώδεις κανόνες ανθρώπινης συμβίωσης δεν καταλύονται τον Αύγουστο αν ισχύουν τον υπόλοιπο χρόνο.
Οι «τζετσκιτάδες» ανήκουν σε μια ειδική κατηγορία. Τους παρακολουθώ άναυδη τα τελευταία καλοκαίρια και φέτος, συμπτωματικά, στη Σκιάθο. Παρά το γεγονός ότι σε, ορισμένες τουλάχιστον, παραλίες έχει προβλεφθεί ειδική είσοδος και έξοδος για τα πάσης φύσεως ταχύπλοα... σπορ, τον κανόνα ορίζουν -και πάλι- οι εξαιρέσεις. Οσοι βρίσκουν τη δική τους οδό, αγνοώντας υποδείξεις και κανονισμούς. Σε αυτούς προστίθενται συχνά, ως νόσος μεταδοτική, και κάθε μορφής σκαφάτοι όπως και όσοι ασκούνται στο θαλάσσιο σκι όχι για να απολαύσουν το άθλημα, αλλά για να τους παρακολουθούν με υψηλή ευκρίνεια οι από ξηράς φίλοι και μη. Γιατί, εν προκειμένω, τον «περιορισμό» δεν υπαγορεύει το απέραντο γαλάζιο, αλλά η επιδειξιομανία, το θράσος και ο εθισμός στην ατιμωρησία.
Από ειδικό site αντιγράφουμε: «Η κυκλοφορία θαλάσσιων μοτοποδηλάτων των HOVERCRAFT απαγορεύεται: Σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων από το εξωτερικό μέρος των πλωτών σημαντήρων σε οργανωμένες πλαζ, 300 μέτρων από το σύνηθες σημείο που φτάνουν κολυμπώντας οι λουόμενοι σε ελεύθερες πλαζ, που δεν επισημαίνονται με πλωτoύς σημαντήρες, και σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων από την ακτογραμμή στις περιοχές που δεν υπάρχουν λουόμενοι και με ταχύτητα μεγαλύτερη από 5 κόμβους».
Πώς... προσγειώθηκε το τζετ σκι στην αμμουδιά της Σκιάθου; Από άγνοια των κανόνων ή από ακλόνητη πεποίθηση ότι και να υπάρχουν δεν εφαρμόζονται; Ο ιδιοκτήτης της προσοδοφόρας επιχείρησης δεν έχει, άραγε, καμία ευθύνη; Εκτός και αν ανήκει στην κατηγορία τουριστικής υπανάπτυξης: «δουλεύουμε τρεις μήνες για να ζήσουμε ένα χρόνο». Οπότε οι αβλεψίες είναι συνέπεια της διαδεδομένης συνειδησιακής ελεφαντίασης. Μηχανάκια διασχίζουν πάρκα, αυτοκίνητα πεζόδρομους, θαλάσσια μοτοποδήλατα ακτές. Μικρές, καθημερινές συνήθειες, συνδεδεμένες με ένα βίο αφόρητα ατομικό, κατ’ ευφημισμόν δημόσιο. Ο πανίσχυρος εαυτός, το ασθενές σύνολο. Το φετινό καλοκαίρι περνά (;) με ελαφριά τραύματα στο σώμα ενός παιδιού. Και με βαθύ το αποτύπωμα της ασυδοσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου