ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΝΤΟΠΟΔΗ ΣΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
«Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες και δεν ζουν τη ζωή τη δικιά σου. Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες, θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου»*...
Ένα από αυτά τα παιδιά είναι ο Άρνολντ ή Ά.Ρ.Ν.Υ όπως τον αποκαλούσε η μητέρα του όταν έμαθε το μεγάλο του μυστικό, ένα μυστικό που όταν αποκαλύφθηκε προκάλεσε την οργή του πατέρα του και πόνο στον ίδιο.
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Α.Ρ.Ν.Υ», εμπνευσμένη από το «Διεθνή επιβήτορα», του Χάρβευ Φέρστιν έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου στη σκηνή «Τσάι στη Σαχάρα». Ο Γιώργος Κοντοπόδης, που είναι και συγγραφέας του έργου, ενσάρκωσε τέλεια έναν ρόλο-ταμπού για την ελληνική κοινωνία κάνοντας τους θεατές να γελάσουν και να συγκινηθούν παράλληλα. Εξίσου μοναδικοί ήταν η Φιλίτσα Καλογεράκου που συνόδευσε τον κ. Κοντοπόδη με το τραγούδι της και ο Άγγελος Ανδρεόπουλος που «έντυσε» με τους ήχους του πιάνο το έργο.
Ανάμεσα στο πρέπει και στο μη, στο σωστό και στο λάθος, στο φυσικό και στο παρά φύσιν, στο λογικό και στο παράλογο κινείται ο κόσμος του ήρωά μας, ενός ήρωα ιδιαίτερου, που αν τον έβλεπε κάποιος στο δρόμο μπορεί να τον περιγελούσε, να τον έβριζε ή το λιγότερο να τον περιφρονούσε.
Ο Άρνολντ γεννήθηκε αγόρι, αλλά μέσα του ένιωθε την ανάγκη να βάλει το κατακόκκινο φουστάνι και τα υπέροχα γοβάκια της μητέρας του. «Για μια φορά μόνο μπόρεσα να αγγίξω την αιωνιότητα και ύστερα χάθηκε», θα εξομολογηθεί ο Άρνολντ.
Ήταν εκείνο το βράδυ που χώθηκε στο μπουντουάρ της μητέρας του και δοκίμασε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που περίμεναν καρτερικά. Το μέικ απ, το κραγιόν, τις σκιές και όλα όσα θα τον βοηθούσαν να μοιάσει σε αυτό που πάντα ονειρευόταν… γυναίκα!
Το όνειρο όμως διαλύθηκε όταν οι γονείς του επέστρεψαν ξαφνικά. Ο πατέρας του τον άρπαξε και τον έσυρε στο μπάνιο ξεπλένοντας με δύναμη το πρόσωπο του γιου του.
«Και όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα χάθηκαν και εγώ έγινα ξανά ανθρώπινος», λέει ο Άρνολντ.
Ο μικρός Άρνολντ μεγάλωσε, γνώρισε την Κάρλα, μια τραβεστί, που τον «έμπασε» στα μονοπάτια της νύχτας καταλήγοντας να διασκεδάζει κόσμο σε drag show.
Πολλοί ήταν οι άντρες που τον πλησίασαν, κανείς όμως δεν μπόρεσε να αγαπήσει τον ψυχικό του κόσμο. Αυτό είναι το παράπονό του.
Γυρνώντας στο παρελθόν, ο Άρνολντ επαναφέρει στη μνήμη του τις στιγμές που τον έκαναν να κλάψει, να σκεφτεί, να χαμογελάσει, τους ανθρώπους εκείνους που στιγμάτισαν τη ζωή του για να καταλήξει στη γυναίκα της ζωής του. τη μητέρα του, που τον αποκαλούσε Α.Ρ.Ν.Υ.
Αλήθεια ξέρεις τι σημαίνει Α.Ρ.Ν.Υ;
Είναι μια πρόταση μικρή, αλλά τόσο μεγάλη σε νόημα, που αποκαλύπτεται στο τέλος του έργου.
Μετά την παράσταση μιλήσαμε με τον θεατρικό Άρνολντ (Γιώργο Κοντοπόδη), ο οποίος μας έδωσε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής. Με βασικό άξονα τους τραβεστί, μίλησε για την παράσταση, το ρόλο του, τα ταμπού που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, μα πάνω από όλα για τον άνθρωπο, γιατί όπως μας είπε πρόκειται για την εξομολόγηση ενός ανθρώπου για να καταλήξει στο πρόσωπο που τον επηρέασε περισσότερο και επηρεάζει όλους μας… τη μητέρα.
Πόσο δύσκολο ήταν για ΄σένα να ενσαρκώσεις ένα ρόλο που ουσιαστικά είναι ταμπού στην ελληνική κοινωνία;
Στα όσα χρόνια παίζω, καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς έχω παίξει μόνο ρόλους-ταμπού. Αν σκεφτείς ότι στην πρώτη μου θεατρική παράσταση, στο έργο «μαμά έρχομαι», έβγαινα ολόγυμνος, υποδυόμενος τη φαντασίωση του πρωταγωνιστή. Γενικά δεν μου αρέσουν οι τετριμμένοι ρόλοι. Τι να παίξω; Το αγοράκι που αγαπάει το κοριτσάκι; Δεν μου λέει κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτω ρόλους, αλλά για μένα αυτοί οι ρόλοι παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Το ρόλο ταμπού το σκέφτηκα μόνο ως προς τον μπαμπά μου
Εννοείς ότι σε προβλημάτισε πώς θα αντιμετωπίσει ο πατέρας σου έναν τέτοιο ρόλο;
Ναι με προβλημάτισε γιατί αναμφίβολα ο τραβεστισμός είναι ταμπού στην ελληνική κοινωνία.
Στο εξωτερικό όμως δεν υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση απέναντι στους τραβεστί, μάλιστα έχουν αναγνωριστεί, έτσι δεν είναι;
Σαφέστατα και εδώ θα έλεγα πως έχει αναγνωριστεί ανεπίσημα βέβαια. Όχι όμως όσο στο εξωτερικό, αλλά τουλάχιστον έχουμε φύγει από την παλιά διαδικασία του «λιθοβολισμού».
Από πού συμπεραίνεις πως στην Ελλάδα έχουν αλλάξει τα πράγματα;
Θα σου πω ένα παράδειγμα, που είναι χαρακτηριστικό. Όταν πήγα εγώ για τον ρόλο σε μαγαζί που κάνει drag show ήταν γεμάτο
Δηλαδή, για να ενσαρκώσεις αυτό τον ρόλο έπρεπε να το δεις μπροστά σου και να το βιώσεις.
Κοίταξε πήρα τον «Διεθνή Επιβήτορα» του Χάρβεϊ Φέρστιν, έργο που είχα κάνει στη διπλωματική μου, μπήκα στη διαδικασία γραφής του κειμένου και θέλησα να δω κάποια στοιχεία σόου, οπότε πού αλλού θα πάω εκτός από μαγαζί που κάνουν σόου; Ήταν ασφυκτικά γεμάτο, κάτι που είναι καλό για μένα, γιατί σημαίνει ότι ο κόσμος αποδέχεται αυτό το είδος, είτε ως διασκέδαση, είτε ως τρόπο ζωής και γιατί όχι; Άμα οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι;
Και νομίζω ότι το έργο αυτό ρίχνει «φως» στις κρυμμένες πτυχές κάποιων ανθρώπων, που ορισμένοι σπεύδουν να τους καταδικάσουν, σωστά;
Το έργο ξεκινάει με τη φράση «μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω για να είμαι νέα και όμορφη». Όλοι νομίζουμε ότι το μόνο που ενδιαφέρει τα τραβεστί είναι η εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά δεν είναι έτσι γιατί πίσω από αυτό υπάρχει κάτι βαθύτερο.
Μάλιστα, σε ένα συγκεκριμένο σημείο του έργου ο Άρνολντ λέει πως «θέλω να κοιτάξουν το μέσα μου και όχι την εξωτερική μου εμφάνιση»
Ναι ακριβώς. Θα σου πω ένα συγκλονιστικό περιστατικό. Στη Θεσσαλονίκη που έκανα μια παράσταση αυτού του έργου, ήρθε ένα παιδί που έκανε drag show και συγκλονίστηκα με αυτό που μου είπε. Μου είπε επί λέξει: Έβλεπα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Το σκηνικό με τον μπαμπά στο σπίτι μέχρι και το θέμα της κηδείας της Κάρλας, που λέει ότι πήγαμε στην κηδεία ενός τραβεστί και από τη μία πλευρά ήταν οι γονείς και οι συγγενείς και από την άλλη ήμασταν τα τραβεστί. Άμα κάνεις ένα τέτοιο έργο ή θα το πας επιφανειακά και θα κοιτάξεις το σόου ή θα κοιτάξεις να πας πολύ βαθιά.
Ένας τέτοιος ρόλος ουσιαστικά δεν σε βοήθησε να κατανοήσεις έναν άνθρωπο ιδιαίτερο, που μπορεί εσύ να μην τον αποδεχόσουν;
Κοίταξε, εγώ φοράω το φλατ παπούτσι μου και εσύ το τακούνι σου και προχωράμε στον δρόμο. Υπάρχουν και άνθρωποι όμως που έχουν το δικό μου σώμα και θέλουν να φοράνε τακούνι. Που το κακό; Εγώ μέσα από αυτό τον ρόλο μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω το παραμέσα, γιατί αν αφήσω απέξω το θέμα του τραβεστί, αυτός ο ρόλος δείχνει έναν άνθρωπο που κοιτάει τις αναμνήσεις του και βλέπει γιατί έφτασε να είναι αυτό που είναι. Αυτό που είμαστε όλοι μας είναι αποτέλεσμα των βιωμάτων μας ως παιδιά. Μπορεί εμένα να μην με έδειρε ο μπαμπάς μου γιατί δεν με έπιασε με τακούνια, αλλά να έχω βιώσει κάτι ανάλογο.
Επομένως αυτό το έργο δεν αντιπροσωπεύει μόνο τους τραβεστί, αλλά τους ανθρώπους
Με αφορμή τον τραβεστί είναι κυρίως η εξομολόγηση ενός ανθρώπου. Το τραβεστί θα έλεγα είναι το στοιχείο εντυπωσιασμού.
Ποια φράση από όλο το έργο θα ξεχώριζες;
Σε κάθε ρόλο που παίζω ψάχνω μια φράση, γύρω από την οποία χτίζεται ο ρόλος. Για μένα η φράση αυτή είναι η τελευταία φράση του έργου, που εξηγεί τι σημαίνει Α.Ρ.Ν.Υ. Η τελευταία λέξη του ρόλου κρύβει όλο το νόημα. Η σχέση του ανθρώπου αυτού με τη μητέρα του, γιατί τελικά όλοι μας έχουμε μια σχέση με τη μητέρα μας που μας καταστρέφει, μας απογειώνει.
Η μητέρα λοιπόν, που είναι και το πρώτο πρόσωπο που αντικρίζουμε όταν ανοίγουμε τα μάτια μας. Είναι συγκλονιστικό μια μητέρα να μην αποδέχεται το παιδί της.
Ναι βέβαια. Είναι τραγικό κατ΄ εμέ και σκέψου ότι αυτός ο ήρωας νόμιζε ότι δεν τον αποδεχόταν η μητέρα του για όλη του τη ζωή. Όλα είναι η μητέρα και αν το καλοσκεφτείς για πολλούς ανθρώπους είναι όλα η μητέρα.
Λέτε λοιπόν ότι είναι πολύ σημαντική η αποδοχή από τη μητέρα μας.
Πάντα ζητάμε την αποδοχή γενικά της οικογένειας θα έλεγα, γιατί εγώ έχω αδυναμία και στον μπαμπά και στη μαμά.
Είναι σημαντική η αποδοχή πιστεύεις από το κοινωνικό σύνολο για έναν άνθρωπο ή προέχει να αποδεχτούμε εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό;
Πρώτα ναι πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, βέβαια αυτό θεωρώ πως έχει γίνει και λίγο «καραμέλα». Το να γυρίσω εγώ και να σου πω ότι βρίζω, φωνάζω, δεν αγαπάω τον κόσμο, αλλά έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου και περνάω καλά. ε δεν είμαι καλός άνθρωπος!
Όχι απαραίτητα με αυτή την έννοια, αλλά με την έννοια του να έχεις αυτοεκτίμηση και να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Δεν είναι σημαντικό αυτό;
Να σου πω κάτι; Επειδή εγώ νιώθω καλά μου φαίνεται παράξενο πώς γίνεται κάποιος να μην έχει αποδεχτεί τον εαυτό του. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν τον αποδέχονται, αλλά εμένα οι γονείς μου με έμαθαν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και γι΄ αυτό τους ευχαριστώ πάντα.
Γιατί επέλεξες αυτό το φινάλε για τον Α.Ρ.Ν.Υ;
Ήθελα ο ήρωάς μου να νιώσει καλά με τον εαυτό του στο τέλος, μόνο έτσι θα ήμουν χαρούμενος και εγώ.
Α.Ρ.Ν.Υ.
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Μουσική επένδυση: Παναγιώτης Κουντουράς
Σκηνική επιμέλεια: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Ερμηνεία: Γιώργης Κοντοπόδης
Τραγούδι : Φιλίτσα Καλογεράκου
Πιάνο (ζωντανά): Άγγελος Ανδρεόπουλος
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30΄μμ.
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου με ποτό: 10 ευρώ (γενική είσοδος)
Παραστάσεις έως: 20 Νοεμβρίου 2012
* Στίχοι από τραγούδι που ακούγεται στο ξεκίνημα του έργου και ερμηνεύει η Φιλίτσα Καλογεράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου