Δεν μπορώ να φαντασθώ πως θα ήταν η Ελλάδα αν οι πρωθυπουργοί ξεχνούσαν ότι ήταν αρχηγοί, αλλά σίγουρα μπορώ να υποθέσω πως θα ήταν τα κόμματα σε διαφορετική περίπτωση, εφόσον οι αρχηγοί τους επέλεγαν την «κομματική αμνησία» προκειμένου να κυβερνήσουν εθνικά. Υποθέτω ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα υπήρχαν κόμματα αφού ένα μεγάλο μέρος της δύναμης τους, το μεγαλύτερο, το αντλούν μέσα από τη προνομιακή σχέση που έχουν με τον κρατικό μηχανισμό. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι, τα κόμματα στην Ελλάδα ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία παρά για την Ελλάδα.
Κάποιοι πίστεψαν, μερικοί δε συνεχίζουν να το πιστεύουν, πως ο Γιώργος Παπανδρέου, θα τολμούσε να ρισκάρει και να στοιχηματίσει υπέρ του «πρωθυπουργού» αντί του «αρχηγού». Φαίνεται, και όχι μόνο από την ομιλία του, ότι μάλλον χάνει κι αυτό το «στοίχημα». Και προκειμένου να μη «χάσει» το ΠΑΣΟΚ, ενσυνείδητα επιλέγει να «χάσει» την Ελλάδα. Ακούγεται, είναι αλήθεια, ολίγον μελό, αλλά δεν απέχει πολύ της πραγματικότητας, έστω κι αν υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να είναι ταυτόχρονα πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Προσπαθώντας μάλιστα να κάνει και τις δύο «δουλειές» ταυτόχρονα, κάπου παραμέλησε την πρωθυπουργία για να κρατήσει την αρχηγία, αλλά μάλλον έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα κινδυνεύει να χάσει και τις δύο «δουλειές». Στην εθνική συνδιάσκεψη, μπροστά σ’ ένα κομματικό ακροατήριο, θέλησε εναγωνίως να αποδείξει ότι παραμένει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή όμως, εν γνώσει του, μπροστά σ’ ένα εθνικό ακροατήριο δεν έπειθε ότι είναι πρωθυπουργός.
ΥΓ: Μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε το ασυμβίβαστο πρωθυπουργού-αρχηγού κόμματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου