Οι ηγέτες δεν συμβιβάζονται. Πηγαίνουν στο λαό

statesmen.gr

Πόσο σύντομα μπορεί να «αδειάσει» μια πολιτική κληρονομιά; Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, το «μοιραίο» δεν χρειάστηκε παραπάνω από μια μέρα και κάτι. Και πιο συγκεκριμένα, από τη στιγμή που το μεσημέρι της Τετάρτης άρχισε τις τηλεφωνικές διεργασίες με τον Αντώνη Σαμαρά, για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, χωρίς να είναι ο ίδιος επικεφαλής, μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης, όταν τον υποδέχτηκαν χειροκροτούμενο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι το πρωί της ίδιας μέρας επιθυμούσαν να τον καθαιρέσουν από την ηγεσία...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συμβιβάστηκε. Προκειμένου να αποτρέψει την κίνηση ανατροπής του, από την ομάδα των «βενιζελικών». Τα βρήκε με το «όλον ΠΑΣΟΚ», και εξασφάλισε τη στήριξη των «βαρόνων» του Κινήματος, όπως είχε συμβεί και το 2007, τότε που και πάλι κατάφερε να αφήσει τον πλέον κατηρτισμένο Έλληνα πολιτικό, με την όρεξη της κατάληψης των ανακτόρων.

Ο συμβιβασμός επισφραγίστηκε με έναν ανασχηματισμό ισορροπιών και παραχωρήσεων. Ακόμη και η ενεργοποίηση μιας Κυβερνητικής Επιτροπής, που ουσιαστικά θα χαράσσει εκείνη τη στρατηγική κατεύθυνση των κεντρικών επιλογών, μοιάζει περισσότερο με… επιτροπεία του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου, από τους «συμμάχους» του.

Μέσα από αυτούς τους χειρισμούς, ο Πρωθυπουργός προσδοκά να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Τις εκλογές, μάλλον τις θεωρεί και ο ίδιος χαμένες. Το βέβαιο είναι ότι έχασε ο ίδιος. Και απέδειξε ότι δεν διδάχτηκε πολλά από τον πατέρα του. Παρέβλεψε την κρίσιμη παράμετρο, ότι ο ηγέτης δεν συμβιβάζεται. Έρχεται σε ρήξη και πηγαίνει στο λαό.

Τον Οκτώβριο του 1995, τότε που η «ομάδα των τεσσάρων» υπό τον Σημίτη αμφισβητούσε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, σε μια ιστορική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, στη διάρκεια της οποίας η Βάσω Παπανδρέου διέσχισε τον διάδρομο και έδωσε στον Ανδρέα ένα χαρτάκι, ζητώντας τον λόγο επί προσωπικού, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προχωρήσει σε μια κατάθεση ψυχής.

«Εγώ, δεν προσφέρομαι για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός υπό κηδεμονία». Ήταν η κατάθεση ψυχής ενός ηγέτη, που τολμούσε να τα βάλει με το πεπρωμένο του και την ιστορία, ακόμη και με ασθενική υγεία.

ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ