Για το αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πρέπει να μείνει στην κυβέρνηση:Αυτό είναι ένα δευτερεύον θέμα που αφορά και τον ίδιο αν θεωρεί ότι μπορεί να μείνει και αφορά και τον πρωθυπουργό.
Εμείς είχαμε χρέος να πούμε την άποψή μας και να κριτικάρουμε τη μέχρι τώρα πορεία, να ζητήσουμε διευκρινίσεις και εξηγήσεις για ποιο λόγο η μέχρι τώρα πορεία – κατά την άποψή μας – δεν πέτυχε το σκοπό της και να πείσει την κοινωνία. Κάναμε ερωτήσεις και πήραμε απαντήσεις. Αν αυτές μας καλύπτουν, αυτό είναι μια άλλη ιστορία που μπορούμε να τη συζητήσουμε.
Για το αν οι εξηγήσεις κρίνονται επαρκείς:
Υπάρχουν δύο πράγματα. Το ένα, το θεμελιώδες για μένα ερώτημα, το οποίο έθεσα χθες, είναι: πες μας Γιώργο, αν ακολουθήσουμε την πορεία που μας προτείνεις, τα ψηφίσουμε όλα αυτά και τα υλοποιήσουμε όλα τέλεια – που δεν το έχουμε κάνει ως τώρα – θα βγει η χώρα σε ξέφωτο ή μετά από ένα-δυο χρόνια θα είμαστε πάλι στον τοίχο;
Πρέπει να σας πω ότι προσωπικά, και από την πρωτολογία του και από τη δευτερολογία του, δεν έχω πειστεί ότι τελικά η χώρα θα αντέξει το χρέος της και μετά από κάποια χρόνια θα βγει στο ξέφωτο. Αυτό που εγώ κατάλαβα είναι ότι αν τα κάνουμε όλα αυτά στην εντέλεια, θα αποδείξουμε στους συμμάχους μας και στους εταίρους μας στην Ε.Ε. ότι είμαστε ικανοί να βγούμε σε πρωτογενή πλεονάσματα και να φέρουμε τα πράγματα σε μια σειρά στη χώρα μας και αυτοί θα μπορούν με πολιτικούς όρους και μια πολιτική απόφαση κάποια στιγμή, αφού ξεπεράσουν και το συστημικό πρόβλημα που έχουν οι ίδιοι, να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από αυτό το τεράστιο χρέος που είναι ογκόλιθος που μας καταπλακώνει.
Η κυβέρνησή μας παλεύει σε μια κοινότητα που έχει συστημικό πρόβλημα και δεν μπορεί να πάρει γρήγορα αποφάσεις και αυτό είναι φανερό. Τι παλεύει; Τίποτα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι ακόμη και αν περάσουμε από τα καβιανά δίκρανα μιας μεγάλης λιτότητας που θα γονατίσει τη μεσαία τάξη αυτή η χώρα μπορεί να βγει με τα ελλείμματά της απαλυμένα σε ανάπτυξη και το χρέος της να εξυπηρετηθεί. Για μένα είναι αμφίβολο.
Αν λάβουμε υπόψη μας το πρώτο μνημόνιο, πώς το εφαρμόσαμε, αν πετύχαμε να αποδείξουμε ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες, τότε μπορούμε και το δεύτερο μνημόνιο να το εφαρμόσουμε έτσι αποτελεσματικά. Όμως, στο πρώτο μνημόνιο – και αυτό είναι δική μου εκτίμηση και των περίπου 70 συναδέλφων που χθες μίλησαν – έχουμε πολύ μεγάλα ερωτηματικά.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι καταφέραμε να πείσουμε ότι οι θυσίες έπιασαν τόπο. Είμαστε στο ίδιο μεταίχμιο που ήμασταν πριν από ένα χρόνο και μάλιστα με πιο δραματικούς όρους και απόδειξη είναι ότι στο στόμα όλων αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα καταλυτικό ερώτημα: πού πάμε; Τα πράγματα δεν είναι απλά. Αν υπήρχε μια απλή εξήγηση σε όλα αυτά, θα μπορούσαμε να την πούμε.
Για το ενδεχόμενο να καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα:
Προσέξτε τι σκέπτεται ένας απλός βουλευτής σαν εμένα: χθες είχα την αγωνία να πω αυτά που σκέπτομαι και να πάρω απαντήσεις. Τίποτα δεν τελείωσε χθες. Χθες άρχισε μια πορεία 20ήμερη, για να δούμε πού θα καταλήξει καθένας από εμάς στο τέλος της.
Εκφράστηκε μια αγωνία. Υπάρχει από πουθενά μια εναλλακτική πρόταση ή η εναλλακτική πρόταση είναι ότι καταψηφίζουμε, πέφτει η κυβέρνηση, δεν παίρνουμε τα λεφτά και τα δάνεια και επομένως κάνουμε στάση πληρωμών;
Η αγωνία μου είναι, αυτούς που θέλω να υπερασπιστώ, ένα μεσαίο στρώμα της κοινωνίας που με έφερε εδώ εμένα και τη χώρα μου, τους υπερασπίζομαι καλύτερα ή αυτό είναι το χειρότερο;
Τι πρέπει να κάνω σ’ αυτή τη φάση που τα δεδομένα δεν είναι τόσο απλά, δεν είναι άσπρο-μαύρο, με την ψήφο μου που καθορίζει τις τύχες της χώρας μου και του κόσμου που με ψήφισε;
Χθες κανένας δεν είπε «καταψηφίζουμε», αλλά κανένας δεν είπε και «ψηφίζουμε».
Για την παρέμβαση Ομπάμα σχετικά με την ελληνική οικονομία:
Κανένας Ομπάμα και καμία Μέρκελ δεν θα μας λύσει το πρόβλημα αν εμείς δεν φανούμε αποτελεσματικοί. Η λέξη-κλειδί είναι αυτή. Σημαίνει ότι οποιαδήποτε απόφαση και να πάρουμε και οποιαδήποτε συμφωνία και αν κάνουμε, πρέπει να αποδείξουμε στην πράξη ότι είμαστε αποτελεσματικοί και τον ένα χρόνο που κυβερνήσαμε δεν το αποδείξαμε αυτό.
Για τη στάση του κ. Παπακωνσταντίνου:
Τα τραγικά διλήμματα που βάζουν στους βουλευτές και νομίζουν ότι μας βρήκε στο δρόμο ο Παπανδρέου και μας έβαλε στη Βουλή ενώ έχουμε μια μακρά πορεία ήταν ότι ερχόταν (ο κ. Παπακωνσταντίνου) και μας έλεγε «αυτό». Θυμάμαι ότι σε ένα κρίσιμο ΚΤΕ του περασμένου Νοεμβρίου, όταν του χωθήκαμε όλοι και ότι «τελείωσαν τα καλαμπούρια Γιώργο», του είπα: «Τα εργασιακά με ποιον τα κουβέντιασες Γιώργο; Μόνος σου;».
Υπάρχει μια ομάδα στο ΠΑΣΟΚ, μια συλλογική προσπάθεια για να τα κουβεντιάζουμε αυτά ή τα αποφασίζει μόνος του και μας βάζει το πιστόλι στο κεφάλι να πούμε «ναι»; Και ξέρετε τι μου απάντησε; «Δεν το ψήφισα εγώ το μνημόνιο. Εσείς το ψηφίσατε». Γιατί αυτός δεν ψηφίζει. Από τότε και πέρα, ήταν καθοριστική για μένα η στάση απέναντί του.
Για το αν υπάρχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του υπουργού Οικονομικών:
Όχι. Δεν λέω μόνο αυτό. Δεν είναι θέμα του κ. Παπακωνσταντίνου. Είναι θέμα της κυβέρνησης. Εμείς δεν βάζουμε θέμα να φύγει ο κ. Παπακωνσταντίνου και να λέμε «όλα καλά».
Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Βεβαίως και έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο κ. Παπακωνσταντίνου για το λόγο ότι δεν πετύχαμε αυτά που έπρεπε.
Δεν είναι εκεί το θέμα, όμως. Το θέμα είναι ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός πρέπει να ξαναδεί πώς λειτουργούμε, με ποιους όρους, με ποια συλλογικότητα, με ποιο συντονισμό, με ποια αποτελεσματικότητα. Δεν είναι μόνο θέμα του κ. Παπακωνσταντίνου.
Αν λοιπόν παραμείνουμε σ’ αυτά τα σχέδια, σ’ αυτό το μνημόνιο και αποφασίσουμε να πάμε παραπέρα, δεν μπορεί να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε έτσι όπως πηγαίναμε ως τώρα. Και εν πάση περιπτώσει, σε τελική ανάλυση, υπάρχει και ο λαός. Αν δεν μπορούμε, ας πάμε στο λαό να μας πει τι κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου