Λίγο μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την Άλωση της Τραπεζούντας από τους Οθωμανούς το 1461, ένα τμήμα του Ελληνισμού στο Πόντο, αν και Μειονότητα, κατάφερε να αστικοποιηθεί και να κυριαρχήσει στην οικονομική σφαίρα της περιοχής κρατώντας αναλλοίωτη την ελληνική του συνείδηση...
Αυτή η οικονομική ανάπτυξη είχε ως θετικά αποτελέσματα τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο, καθώς υπολογίζεται ότι το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Σχολεία, τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα ακμάζουν, τονίζοντας ακόμα περισσότερο το υψηλό πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων του Πόντου.
Νεότουρκοι, Εθνικισμός και Γενοκτονίες
Το 1908 δημιουργείται το κίνημα των Νεότουρκων που περιθωριοποιεί τον Σουλτάνο και γεμίζει με φρούδες ελπίδες το λαό που αναμένει μεταρρυθμιστικές αλλαγές στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Νεότουρκοι όμως, όντας σκληροί εθνικιστές, επωφελήθηκαν τα διαφορετικά μέτωπα που απασχολούσαν Ευρώπη και Ελλάδα κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και προχώρησαν σε μαζικούς διωγμούς κατά των χριστιανικών πληθυσμών και σε άμεσο σχέδιο εκτουρκισμού της περιοχής.
Με πρόσχημα την "εθνική και κρατική ασφάλεια" της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναγκάζουν μέσω των "Ταγμάτων Εργασίας" τους άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό να εργαστούν σε λατομεία, ορυχεία, στη διάνοιξη δρόμων και κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Τα "Τάγματα Εργασίας" είχαν ως αποτέλεσμα, πολλαπλά θύματα θανάτου εξαιτίας της πείνας, των κακουχιών και της αρρώστιας.
Μετά από τους κοινούς αγώνες και το αντάρτικο από Αρμενίους και Ελληνοπόντιους κατά των δολοφονιών, των εξοριών και των πυρπολισμών των περιοχών τους, η Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916 συμβάλλει στην αποδυνάμωση του αγώνα, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ να σχεδιάζουν την πλήρη εξολόθρευση των Ελλήνων του Πόντου.
Η σκληρή γενοκτονία κατά των Ελλήνων του Πόντου
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως τα θύματα άγγιξαν τις 350.000.
Όσοι επέζησαν από το τουρκικό σπαθί, κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία και την Ελλάδα, συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην ανόρθωση του τότε απαρχαιομένου Ελληνικού κράτους.
Η χρόνια αποσιώπηση και η επιθυμητή αναγνώριση της 19ης Μαΐου
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994, έπειτα από χρόνια αποσιώπηση διακρατικών συμφερόντων, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Διεθνής Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας και το Σουηδικό Κοινοβούλιο, το 2007 και το 2010 αντίστοιχα, υιοθέτησαν την ίδια θέση αναγνωρίζοντας την εγκληματική γενόκτονία κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας τους, 92 χρόνια μετά, οι Ελληνοπόντιοι απαιτούν η 19η Μαΐου να θεσπιστεί ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, να αναγνωριστεί επίσημα ως εγκληματική πράξη από την Τουρκική κυβέρνηση και να προστατευτούν άμεσα τα θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία του Πόντου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου