«Να βάλουμε υποθήκη τα κλεμμένα μάρμαρα για το νέο δάνειο»

«Σταντ απ κόμεντι» με σκηνοθέτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια χαρακτηρίζει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, η οποία μάλιστα διατυπώνει την απορία της γιατί ο Πρόεδρος δέχτηκε να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, επιστρατευόμενος από τα σενάρια της τρομολαγνείας.
Η βουλευτής του ΚΚΕ, σε συνέντευξη της στη «Δημοκρατία», επιτίθεται στο κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη χαρακτηρίζοντας το «θυγατρική του καπιταλιστικού συστήματος», ενώ αφήνει αιχμές για τη στάση της Μαρίας Δαμανάκη, υπενθυμίζοντας το ιστορικό παράδειγμα του Εφιάλτη, που, επειδή πρόδωσε, οι προγονοί μας υποβίβασαν το όνομα του από κύριο σε ουσιαστικό!

Η Λιάνα καταθέτει εκ νέου την πρότασή της να μπουν ως εγγύηση για το νέο δάνειο τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα για να γίνει, αν χρειαστεί, κατάσχεση εις χείρας τρίτων, και τονίζει ότι δεν είναι δυνατόν τα κράτη να λειτουργούν ως εταιρίες. Εκφράζει δε την αγωνία της μη τυχόν και καταντήσουμε «παλαιστινιακά εδάφη χωρίς Ιντιφάντα». Για το κίνημα των «Αγανακτισμένων» η Κανέλλη δείχνει επιφυλακτική. Το χαιρετίζει, παρατηρώντας όμως πως παρατηρεί τη μετεξέλιξη του αυθορμήτου σε επεξεργασμένο, ενώ, επισημαίνει την «ευγενική χορηγία των ΜΑΤ» στις συγκεντρώσεις. Τέλος, επιφυλάσσει τα βέλη της και εναντίον γνωστού εκδότη που παρεμβαίνει τελευταία και μέσω twitter…

Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξής της...

-Αληθεύει ότι προτείνεις να μπουν ως υποθήκη για την πληρωμή των δανείων τα κλεμμένα του Παρθενώνα;
«Με εντυπωσιάζει που το ξέρεις! Γιατί υπήρξε μια εντελώς ύποπτη σιωπή επί αυτής της πρότασης. Μολονότι ζούμε στην εποχή του Διαδικτύου. Το γιατί δεν υπήρξε αναπαραγωγή της από έναν άνθρωπο, ως πυροτέχνημα έστω, με βάζει σε σκέψεις.

Έχουμε ιστορικά παραδείγματα για το πώς η Δύση εξασφαλίζει τα συμφέροντά της. Πριν φτάσει λοιπόν κανείς στον Ολλανδό πρωθυπουργό και τις μικρές Ολλανδέζες που θέλουν τα σπίτια μας ως εγγύηση λειτουργώντας ως κράτη – εταιρίες (καμία χώρα δεν είναι εταιρία) έχουμε παραδείγματα κατάσχεσης του πλούτου μιας χώρας εις χείρας τρίτου. 

Ο κόσμος δεν φωνάζει φέρτε πίσω τα κλεμμένα; Αφού ξέρουμε σε τι χώρα ζούμε, έκανα μια πρόταση ηθικώς και νομίμως κατοχυρωμένη που έχει ιδιαίτερη ΠΑΣΟΚική προϊστορία. Νομίζω θα ανακαθίσει στον τάφο της από τη χαρά της η αείμνηστη Μελίνα. Γιατί να μη δώσουμε για εγγύηση – αντί να πουλήσουμε την Ακρόπολη, όπως μας λένε – τον μεγαλύτερο πλούτο, που είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα; Κλέφτης ήταν ο λόρδος Έλγιν, κλεμμένα είναι, πίσω δεν μας τα δίνουν, γιατί όχι;

Έχω δε τέτοια πολιτισμική αυτοπεποίθηση, που θα άφηνα τους δανειστές μας να τα αποτιμήσουν, δεν θα έμπαινα καν σε αραβικό παζάρι. Το μόνο που δεν μπορώ να υπολογίσω είναι τα διαφυγόντα κέρδη από εισιτήρια, παρελθόντων και μελλόντων ετών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πουλήσω τον ΟΠΑΠ. Γιατί να δώσω την κερδοφόρα μου ΔΕΗ; Γιατί να κρατήσω το «Ελ. Βενιζέλος» ως όνομα και όλο το υπόλοιπο να περάσει στους Γερμανούς; Γιατί να πουλήσω το απολειφάδι του ΟΤΕ… Βεβαίως ξέρω ότι ανοίγω τον ασκό του Αιόλου…».

-Πώς να ξεχωρίσει ο κόσμος μέσα στις σκοτούρες του ποίοι πολιτικοί είναι εντάξει και ποιοι όχι;
«Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει, τότε γιατί είναι κυρίαρχος λαός; Δεν πρέπει να χάνουν την κρίση τους. Το μέσον είναι το μήνυμα. Δεν πάνε πολλά χρόνια, θυμάμαι ένα πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» που διηύθυνε ο Φυντανίδης με έναν μαύρο και έναν καναπέ. Σωστά; Τότε δεν ακουγόταν το μήνυμα. Ακούστηκε τώρα γιατί είναι πιο εύκολη η μετάδοση μηνυμάτων. Ενδεχομένως να υπάρξουν εκπλήξεις δυσάρεστες ή και ευχάριστες από την κινητοποίηση. Όπως αυτό το πράγμα να γίνει ποτάμι, να γίνει μεγάλο, να αποσαφηνίσει τα αιτήματά του και να αποφασίσει αν θα πάει με τους από δω ή τους από κει. Το ποτάμι είναι η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει την εργασία τους, το μοναδικό δικαίωμα των μη πορφυρογέννητων. Αν το αυθόρμητο τοποθετηθεί απέναντι στη βαρβαρότητα, τότε όλα θα πάνε καλά».

-Βλέπεις αναδιάταξη κομμάτων, μεταγραφές, μετακινήσεις;
«Οι εξατομικευμένες πορείες ποτέ δεν άλλαξαν τις σταθερές και γερές ιδεολογίες. Η μετακίνηση του Μπούτου, του Ανδρουλάκη ή της Δαμανάκη δεν άλλαξε την πολιτική των κομμάτων…».

-Θα σωθούμε τελικά;
«Αν αποφασίσουμε ποια είναι η σωτηρία μας, ναι. Πολλές φορές, όταν καίγεσαι πολύ και είσαι ψηλά σε έναν βράχο, νομίζεις ότι αν πέσεις στη θάλασσα, θα σωθείς. Αν δεν έχει μετρήσει το βάθος, ή σκοτώνεσαι ή μένεις παράλυτος. Σώζονται μόνο αυτοί που ξέρουν πώς θα σωθούν. Είναι στα χέρια μας, αφορά τον καθένα μας, αλλά δεν είναι ατομική η πορεία. Έναν φόβο έχω μόνο. Μη γίνουμε παλαιστινιακά εδάφη χωρίς Ιντιφάντα…».

-Μήπως το ΚΚΕ αισθάνεται αμηχανία που δεν ελέγχει το μαζικό πλήθος;
«Εμείς, όταν κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις υπέρ των πεινασμένων, περιφρουρούμε τις πορείες μας και οι άνθρωποι που κατεβαίνουν ρισκάρουν το μεροκάματό τους. Πολλοί και την απόλυσή τους. Εγώ σε αυτές τις εκδηλώσεις δεν έχω εντυπωσιαστεί από τον κόσμο αλλά από την ευγενική χορηγία αποχής των ΜΑΤ. Συγκινούμαι! Τέτοια διακριτικότητα έχω χρόνια να δω. Μην ενοχλείται τα παιδία».


newsbeast