Διαβάστε πως η ίδια περιγράφει μια "αμαρτωλή" βραδιά...
που έζησε στο στρατόπεδο για τα μάτια του τότε αγαπημένου της, Κωνσταντίνου, όπως το γράφει σε άρθρο της στην σελίδα Queen.gr
"Ήταν αερονόμος στην 111 Πτέρυγα μάχης. Φοιτήτρια τότε εγώ, και με δικό
μου αυτοκίνητο , λάτρης της οδήγησης, υπήρξαν φορές που ξεκινούσα μεσημέρι από
την Αθήνα για να πάω να τον συναντήσω γύρω στις οκτώ το βράδυ που ξεκινούσε η
τετράωρη σκοπιά του. Την περνάγαμε μαζί , εκείνος μέσα στο στρατόπεδο, εγώ απ΄
εξω. Του πήγαινα φαγητό, τσιγάρα, σε εκείνον αλλά και σε όλους τους
συνφαντάρους του, που πλέον με γνώριζαν ως Ελεονώρα, και με τους οποίους είχα
καθημερινή, φιλικότατη επαφή. Έπαιρνα τόσα πολλά τηλέφωνα που μερικές φορές
γελούσαν χαριτωμένα μαζί μου.
Ένα βράδυ όμως είχα και το τυχερό μου. Είχα κάνει το καθιερωμένο ταξίδι από
Αθήνα Βόλο προκειμένου να τον δω. Ήθελα όμως αυτή τη φορά να περάσω από μέσα. Η
βάρδια ήταν νυχτερινή. Μία με τέσσερις τα ξημερώματα. Τα πράγματα ήταν
πιο χαλαρά, το πεδίο σαφώς πιο ελεύθερο και στην πύλη σκοπιά οι γνωστοί
άγνωστοι μου! Πλησιάζω, καλησπερίζω και την πέφτω στα ίσια.
Ο ένας την «είχε πέσει» λίγο μέσα στο φυλάκιο, ο άλλος άκουγε μουσική,-
(τελικά δεν είναι τυχαίο που και στις ταινίες οι φαντάροι ακούν βαριά λαϊκά.
Και στην 111 πτέρυγα μάχης το ίδιο γινόταν.)-
Χαμηλώνει ο ένας το ραδιόφωνο, με κοιτάει και μου λεει:
«Δεν μιλάς σοβαρά;»
«Και όμως! Του λεω! Έχει βάρδια τώρα όπου να ναι, μία με τέσσερις.»
«Ρε κοπελιά, δεν γίνεται, τι με λες τώρα;»
«Σε παρακαλώ κάνε μου αυτή τη χάρη και θα σου την ανταποδώσω. Πες μου μόνο
τι θες; Να σου φέρω φαγητό; Να σου φέρω αλκοόλ, να σου φέρω τσιγάρα ...Τι;»
Ο φαντάρος γέλασε...
«Τόσο καψούρα κοπελιά;»
«Τόσο!»
«Και εκείνος;»
«Και εκείνος!»
«Πως τον λένε;»
«...Τάδε..»
«Βρε; Η Ελεονώρα είσαι;»
«Ε ναι!»
«Ο δικός σου πιάνει τώρα, αλλά είναι στο πίσω φυλάκιο, από την άλλη πλευρά
του στρατοπέδου. Πως θα φτάσεις εκεί ρε παιδάκι μου! Ε, Μανόλη για σήκω λίγο να
βοηθήσουμε εδώ το κορίτσι, που αγαπάει.»
Λίγη ώρα αργότερα ήμουν μέσα σε στρατιωτικό τζιπακι, μέσα στο
στρατόπεδο, παρέα με τον Παναγιώτη. Είχε πάρει το αυτοκίνητο για να κάνει την
κλασσική και απενεχοποιημένη περιπολία στο χώρο, με τη διαφορά ότι στο πίσω
μέρος ήμουν βολεμένη και εγώ! Με άκρα μυστικοπάθεια, χωρίς να μιλάω και χωρίς
να λαλάω, έκανε μία σύντομη διαδρομή μέσα στο στρατόπεδο μέχρι το φυλάκιο που
βαρούσε σκοπιά ο Κωνσταντίνος. Πραγματικά σάστισε όταν με είδε. Δεν πίστευε στα
μάτια του! Χάρη στον καλό Παναγιώτη κατάφερα και είδα το αγόρι μου για
τρις ολόκληρες ώρες. Μοιραστήκαμε με τον Παναγιώτη τα αγαπημένα
ξηροκάρπια και κάτι γλυκά που είχα φέρει από Αθήνα στον Κωνσταντίνο, ήπιαμε τα
αναψυκτικά μας, και μόλις ο καλός μου ολοκλήρωσε τη βάρδια του, ο Παναγιώτης με
οδήγησε και πάλι πίσω στην πύλη για να φύγω επιτέλους από εκεί μέσα!
Επί τρις ολόκληρες ώρες ζούσα με την αδρεναλίνη στο φουλ, ήξερα πως αν κάτι
πήγαινε στραβά Παναγιώτης και Κωνσταντίνος θα αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα.
Έφυγα από το στρατόπεδο πιο ευτυχισμένη και ερωτευμένη από ποτέ. Οδήγησα επί
τόπου σχεδόν πέντε ώρες , πίσω στην Αθήνα, όπου και έφτασα μετά τις εννιά το
πρωί.
Ο Παναγιώτης ανταμείφθηκε από τον Κωνσταντίνο που άλλαξε τα ρεπό του για να
βγει ένα Σαββατοκύριακό νωρίτερα έξω με άδεια ο Παναγιώτης προκειμένου να δει
και εκείνος το κορίτσι του.
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στην 111 πτέρυγα μάχης και σε όλη τη
φουρνιά Α97, Τρίπολης, και σε όλα τα κάψιμι!"
Ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου