Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του κραξίµατος είναι εδώ. Εντός και εκτός συνόρων. Τελευταίο παράδειγµα, η ηχηρή υποδοχή που επιφύλαξαν έλληνες φοιτητές στον Θόδωρο Πάγκαλο σε προβολή της ταινίας του Κώστα Γαβρά «Ζ» στο Παρίσι.
Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ είναι από τους Ελληνες που έζησαν στο πεζοδρόµιο τον Μάη του ‘68. ∆εν θα µπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα βρισκόταν πολλά πολλά χρόνια αργότερα ως στέλεχος ελληνικής σοσιαλιστικής κυβέρνησηςνα λοιδορείται από σπουδαστές στο Παρίσι. Ούτως ή άλλως, ήταν η εβδοµάδα του...
κραξίµατος. Φωνές άκουσε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στο Πανεπιστήµιο Χούµπολτ του Βερολίνου. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Χρήστος Πρωτόπαπας, εισερχόµενος στο εστιατόριο «17» στο Κολωνάκι. Είχαµε µικρή διαδήλωση διαµαρτυρίας έξω απότο σπίτι όπου µένει ο Ακης στη ∆ιονυσίου Αρεοπαγίτου. Τέλος, η επίθεση που δέχθηκε την Παρασκευήτο βράδυ στο «Αλάτσι» ο πρόεδρος της ΕΠΟ Σοφοκλής Πιλάβιος είναι σε άλλη κατηγορία. Ευτυχώς έδειξαν ψυχραιµία οι αστυνοµικοί του.
ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ καζάνι σε υπερχείλιση; ∆εν είναι σίγουρο. Γιατί όλα τα κραξίµατα που κατέγραψε το δελτίο πολιτικής επικαιρότητας την περασµένη εβδοµάδα έχουν ένα κοινό στοιχείο: δεν αποτελούν αυθόρµητο ξέσπασµα της οργής απλών ανθρώπων. ∆εν οφείλονται σε πολίτες που αντιλαµβάνονται το κράξιµο ως συµβολική χειρονοµία αυτοδικίας.
Πρόκειται για οργανωµένες ενέργειες από αποφασισµένες οµάδες. Οµάδες που έχουνεπιλέξει το κράξιµο ωςµορφή πολιτικής δράσης πιο προχωρηµένη από τη διαδήλωση και πιο ήπια από τον ξυλοδαρµό.
ΑΣΦΑΛΩΣ, τα ουρλιαχτά ενέχουν στοιχείοψυχολογικής βίας. Είναι όµως ενδιαφέρον πως όλοι όσοι τα άκουσαν την περασµένη εβδοµάδα επέδειξαν ψυχραιµία. Γιατί;∆ιότι επρόκειτο για σκηνοθετηµένες ενέργειες µεµικρή συµµετοχή. Κάτι που φαίνεται όταν είσαι εκεί. Η τηλεόραση – και η αποτύπωση στα ΜΜΕ –µεγαλοποιεί τα συµβάντα αυτά. Από κοντά όµως η εικόνα είναι διαφορετική.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ότι η κοινωνία δοκιµάζεται. Ή ότι υπάρχει οργή και απογοήτευση στη χώρα για το πού φθάσαµε και για το πού πάµε. Ωστόσο, όσοι πληρώνονται λιγότερο ή είναι άνεργοι αντιµετωπίζουν την κατάστασή τους µε αξιοπρέπεια. Ακόµη δεν έχουν βγει στον δρόµο, δεν σπάνε βιτρίνες, δεν βρίζουν δηµόσια πρόσωπα που συναντούν. Αυτό είναισε µεγάλο βαθµό επιλογή συγκεκριµένων πολιτικών οµάδων που θέλουν να προβοκάρουν την όξυνση.
ΕΝΤΑΞΕΙ, ας είµαστε κουλ. Συµβαίνουν αυτά. ΣτηνΤουρκία οισωµατοφύλακες έχουν µαζί µαύρες οµπρέλες που τις ανοίγουν εν ριπή οφθαλµού αν αρχίσουν να πέφτουν αυγά και τέτοια. Η ελληνική πολιτική, πάλι, έχει µπει σαφώς στον αστερισµό της προβοκάτσιας. Φαίνεται κι από ταεπεισόδια στις απεργιακές πορείες, όπως σε αυτή της περασµένης Τετάρτης. Οσοι, πάντως,ονειρεύονται µια Πλατεία Ταχρίρ στο Σύνταγµα, θα πρέπει να αναλογιστούνότι χρειάζεται πολύς και απελπισµένος κόσµοςγια να την γεµίσει. Ενώ για ένα κράξιµο φθάνουν δέκα - δεκαπέντε άτοµα και µια κάµερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου