Ξεφτίλα χώρα

Του Γιάννη Πρετεντέρη
(απο ΤΑ ΝΕΑ)

ΟΤΑΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ κατάθλιψη για την εικόνα της Ελλάδας καταφεύγω σε ένα σίγουρο αντικαταθλιπτικό: πιάνω και διαβάζω για την Ιταλία. Οµολογώ ότι ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες µια ευρωπαϊκή χώρα δεν έφτασε τόσο κοντά στα όρια της ξεφτίλας.  
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε έναν επιδειξιοµανή πρωθυπουργό που περνάει την ώρα του είτε καταναλώνοντας κοριτσάκια είτε προσπαθώντας να κουκουλώσει τις ατελείωτες δικαστικές του εκκρεµότητες. Εναν πρωθυπουργό που καταφεύγει σε τηλεοπτικά διαγγέλµατα για να αναλύσει τις ερωτικές του δραστηριότητες.
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε µια ανυπόληπτη αντιπολίτευση η οποία προσπαθεί να αναστηθεί πολιτικά όχι µέσα από πολιτικές διαδικασίες αλλά µέσα από την ηθική δαιµονοποίηση του πρωθυπουργού,...
ο οποίος δεν αντιµετωπίζεται ως πολιτικός αντίπαλος αλλά περίπου ως φυσική καταστροφή. ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε µια δικαιοσύνη που αντί να ασχολείται µε τους ληστές και τους µαφιόζους έχει ανοίξει προσωπική βεντέτα µε τον Μπερλουσκόνι, τον οποίο κυνηγάει για το αν η «Ρούµπι» ήταν ή δεν ήταν δεκαοκτώ, αν έκανε ή δεν έκανε σεξ µαζί της, αν ήξερε ή δεν ήξερε την ηλικία της. ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε έναν Τύπο, ο οποίος είτε ελέγχεται κραυγαλέα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό είτε ασχολείται µονοµανιακά µε τα πάρτι και τα κορίτσια του πρωθυπουργού. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, µια χώρα που έχει εγκαταλείψει προ πολλού τη σφαίρα της πολιτικής και του πολιτισµού (και µιλάµε για τη χώρα που σχεδόν ανακάλυψε και τα δύο!) για να ζήσει τη ζωή µε διαδικασίες τηλεοπτικού ριάλιτι. Σαν κακόγουστη σαπουνόπερα της «Τσινετσιτά». ΓΕΛΑΤΕ, Ε; Μη γελάτε καθόλου! Ολα αυτά δεν είναι ούτε τόσο ξένα ούτε τόσο µακριά όσο νοµίζουµε. Οταν η ιταλική κοινωνία καταδέχεται να κυλιέται σε αυτήν την αποχαύνωση, δεν βλέπω γιατί η δική µας κοινωνία να διαθέτει περισσότερες αντιστάσεις. ΕΝΤΑΞΕΙ, στην Ελλάδα δεν έχουµε Μπερλουσκόνι... ακόµα! Εντάξει, στην Ελλάδα έχουµε µια σκληρή οικονοµική και κοινωνική πραγµατικότητα, η οποία (θέλω να ελπίζω...) επισκιάζει στα µάτια των πολιτών όλα τα γκοµενιλίκια όλων των πολιτικών της οικουµένης. Αλλά από σαχλαµάρα και σκουπίδι, σκίζουµε. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάµε πως αυτή η ξεφτίλα στην Ιταλία δεν φύτρωσε ξαφνικά. Προέκυψε έπειτα από µια µακρά περίοδο όπου η ιταλική κοινωνία εθίστηκε στη σαχλαµάρα και στο σκουπίδι – ακριβώς, δηλαδή, αυτό που συµβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. ΚΙ ΟΤΑΝ συνηθίσεις να ζεις µέσα στη σαχλαµάρα και το σκουπίδι, όταν αρχίσεις να µπερδεύεις τον Ρουµπίνι µε τη «Ρούµπι», τότε το αποτέλεσµα είναι δεδοµένο: η κοινωνία σου θα οδηγηθεί στην ξεφτίλα. ∆ιότι κανείς δεν θα διανοείται πια ότι µπορεί να ζήσει και διαφορετικά.