"Ο Παπανδρέου έχει αποδειχτεί πιο σκληρό καρύδι απο ότι νόμιζαν μερικοί" γράφει ο Γιάννης Λούλης
Τα πολιτικά μεγέθη του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου προφανώς δεν είναι συγκρίσιμα. Όμως οι ευθύνες που έπεσαν στους ώμους και των δυο, στις δυσκολότερες ώρες της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου, είναι παρεμφερείς. Ο Καραμανλής ανέλαβε την αποστολή να οδηγήσει την χώρα στη δημοκρατική νομιμότητα και στο σταθερότερο δημοκρατικό πολίτευμα της σύγχρονης ιστορίας μας. Ο Γιώργος Παπανδρέου επωμίζεται την βαρύτατη ευθύνη να αποτρέψει την χρεοκοπία της χώρας κάνοντας διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Η διαφορά ανάμεσα στις δυο αποστολές είναι προφανής: Ο Παπανδρέου ακόμη δοκιμάζεται και κρίνεται. Επίσης δρα σε ένα τοπίο όπου οι προσδοκίες των πολιτών καταρρέουν ενώ η οργή τους κατά πάντων διογκώνεται.
Ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη ως πρωθυπουργός από ψηφοφόρους ιδιαίτερα επιφυλακτικούς για τις ηγετικές του ικανότητες. Αυτές αναδείχθηκαν τελικά, αφού πλέον εξελέγη...
πρωθυπουργός. Στην εκλογική μάχη του 2009 το ισχυρό όπλο του ΠΑΣΟΚ ήταν η «ομάδα» του. Δευτερευόντως ήταν ο αρχηγός του. Σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου είναι…
το πιο ισχυρό χαρτί του κόμματος του. Ταυτόχρονα ο ίδιος είναι ο πιο σταθεροποιητικός πολιτικός παράγοντας στη χώρα, κατευθύνοντας την προσπάθεια σωτηρίας της. Είναι επίσης ένας ηγέτης που αντιμετωπίζεται με σεβασμό από την διεθνή κοινότητα. Έχει μάλιστα πείσει τους Ευρωπαίους δανειστές μας για την αξιοπιστία του. Μια εξέλιξη που απέβει καθοριστική για να αποτραπούν τα χειρότερα.
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για τον «παράγοντα Παπανδρέου». Ούτε είναι συμπτωματικό ότι στις δημοσκοπήσεις υπερτερεί συντριπτικά του βασικού ανταγωνιστή του σε «Πρωθυπουργική αξιοπιστία». Η αίσθηση που κυριαρχεί στην Ελληνική κοινή γνώμη, είναι πως η χώρα διαθέτει έναν Πρωθυπουργό που δίνει μάχες διεθνώς, συχνά με επιτυχία και πάντως «κάνει ότι μπορεί». Η διεθνής του παρουσία αποπνέει αξιοπρέπεια, σε συγκυρίες όπου λάθη και παραλείψεις δεκαετιών έχουν απαξιώσει την εικόνα του τόπου, ειδικά στους εταίρους μας.
Βεβαίως ο Γιώργος Παπανδρέου έχει φορτία που δεν έχει αποτινάξει. Εμφανίζει αδυναμίες που τον συνοδεύουν. Το βαρύτερο φορτίο είναι το ίδιο του το κόμμα, το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» των κρατικών συντεχνιών και του λαϊκισμού – που ούτε ο ίδιος, ούτε ο Κώστας Σημίτης (παρά τις καλές τους προθέσεις) μπόρεσαν να ξεριζώσουν και να αναμορφώσουν. Ταυτόχρονα, ο πρόσφατος ανασχηματισμός του απέτυχε, καθώς διατήρησε ή ανακύκλωσε αποτυχημένους Υπουργούς, στους οποίους μοιάζει να έχει μια αδικαιολόγητη αδυναμία. Επίσης ζητούμενο παραμένει ο σφιχτότερος συντονισμός της κυβέρνησης. Ένα πεδίο που αποδείχθηκε καταστροφικό για τον προκάτοχο του Κώστα Καραμανλή.
Από την άλλη πλευρά όμως, ο ήπιος και μειλίχιος Γιώργος Παπανδρέου έχει αποδειχθεί πολύ πιο «σκληρό καρύδι» απ’ ότι φαντάζονταν πολλοί. Και όμως τα σημάδια ήταν ορατά στην διαδρομή του, διαμορφώνοντας διαχρονικά ένα αμιγώς προσωπικό πολιτικό στίγμα και δίνοντας πολλές μάχες, εντός και εκτός του κόμματος του. Άντεξε επίσης δυο εκλογικές ήττες και κατατρόπωσε τον εσωκομματικό ανταγωνιστή του. Ανέδειξε νέα στελέχη (Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου) και αξιοποίησε ικανούς πολιτικούς της εποχής Σημίτη (όπως τον Χρυσοχοϊδη, την Διαμαντοπούλου, τον Λοβέρδο κλπ.) Τέλος στο διεθνές πεδίο τόλμησε να αντιπαραταχθεί με την Μέρκελ και να μιλήσει ωμά (αλλά, όπως πάντα με μειλίχιο ύφος) στο Τουρκικό διπλωματικό κατεστημένο.
Απέδειξε έτσι πως η ηγετικότητα δεν είναι συνώνυμη με τους αδιέξοδους δήθεν «τσαμπουκάδες». Πάντως η υστεροφημία του θα κριθεί επί της ουσίας κυρίως στο οικονομικό μέτωπο και στη σύγκρουση του με διαχρονικές στρεβλώσεις. Αυτές ξεκίνησαν στη λαϊκιστική και κρατικιστική τετραετία του κόμματος του (1981-1985). Ενώ από τότε τις στρεβλώσεις (περισσότερο ή λιγότερο) διαιώνισαν όλοι όσοι κυβέρνησαν, οδηγώντας τον τόπο στο χείλος της αβύσσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου