Σκουπίδια

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας (Στήλη άλατος, Βήμα)

Καταλαβαίνω τον εφιάλτη σου που σε διώξανε από τη δουλειά σου. Κι εγώ, εντίμως σ΄ το λέω αυτό, μέσα στην ανασφάλεια ζω. Κάθε μέρα δεν ξέρω αν θα υπάρχω στο πόστο αυτό. Το τίμημα του συστήματος που διαλέξαμε είναι σκληρό. Η ανεργία σταθερή αξία. Η εργασία σταθερή απαξία. Επομένως δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην ασφάλεια του σήμερα και στον τρόμο της αυριανής ανεργίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αφεντικά. Καλοπερνάνε...

στις βιλάρες, στις σκαφάρες, στις αυτοκινητάρες τους και κολυμπάνε σε ένα σκασμό λεφτά. Ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός όμως και η κούρσα της αδυσώπητης κερδοφορίας μπορούν από τη μία μέρα στην άλλη να τους εξαφανίσουν και στον πάτο της χρεοκοπίας να τους βυθίσουν. Απλώς τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Ολοι μας, θέλουμε δεν θέλουμε, πορευόμαστε με την γκιλοτίνα αγκαλιά. Αυτό το τίμημα της κοινωνίας που φτιάξαμε. Αυτό το ρίσκο του μεροκάματου. Δεν σου αρέσει; Να το αλλάξεις. Πρώτα όμως εσύ πρέπει να μεταμορφωθείς. Γιατί κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα σ΄ αυτή τη ζωή. Στοιχειώδες. Επιτέλους πρέπει να ωριμάσουμε και να ενηλικιωθούμε. Γιατί σύστημα που να τα εξασφαλίζει όλα δεν υπάρχει σε κανένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη. Και σοσιαλισμός σε Υγεία, Παιδεία και εργασία. Και καπιταλισμός στην κατανάλωση και στη βιτρίνα. Πλάνη, αναλφαβητισμός με πολιτική συνείδηση ζαρζαβατικών. Τι είσαι; Μια βίδα μηχανής. Σκούριασες; Σε πετάξανε. Κουράστηκες; Σε πετάξανε. Ανακαλύφθηκε καινούργια, γρήγορη και πιο φτηνή; Σε πετάξανε. Αυτή η ζωή. Αυτό το μεροκάματο. Αυτή η τρέλα που την αφομοιώνουμε, την αναπαράγουμε και στο τέλος σημαία την κάνουμε. Σήμερα ζωντανός. Αύριο «νεκρός». Σήμερα χρήσιμος. Αύριο περιττός. Οίκτο, λύπηση, συμπόνια, κατανόηση και βοήθεια μη ζητάς από κανέναν. Γιατί πρώτα εσύ πρέπει να αναρωτηθείς: Τι κόσμο εφικτό θέλεις για σένα και το παιδί σου; Αυτόν; Τότε καλά να πάθεις. Χωρίς προσωπική ευθύνη, θα καταντήσεις άχρηστη βίδα κάθε συστήματος και κάθε αφεντικού. Ανθρώπινο σκουπίδι χωρίς νιονιό!